پروتئین قاتلی که باعث سرطان لوزالمعده می‌شود
سرطان لوزالمعده یکی از کشنده‌ترین انواع سرطان است که میزان بقای آن حدود ۱۰ درصد است.
سرطان لوزالمعده یا پانکراس احتمالاً کشنده‌ترین شکل سرطان است. این سرطان که به راحتی تشخیص داده نمی‌شود، تنها زمانی که به آخرین مراحل خود رسیده باشد، شروع به خودنمایی می‌کند. درمان سرطان لوزالمعده نیز دشوا و محدود است، به همین دلیل است که تقریباً در همه موارد، بیماران بیشتر از پنج سال فرصت ندارند.
پژوهش‌ها و تحقیقات حول این سرطان و درمان آن هر چند آهسته پیش می‌رود، اما به شکل مستمر ادامه دارد. به عنوان مثال به تازگی دانشمندان یک دستگاه کوچک برای رساندن دارو‌ها به طور مستقیم به تومور پانکراس ساخته‌اند که به نوبه خود اندازه تومور سرطانی را کاهش می‌دهد یا سال گذشته، گروه دیگری از محققان مولکولی را کشف کردند که سلول‌های سرطانی را هدف قرار می‌دهد و از بین می‌برد.
در حالی که همه این کار‌ها شاهکار‌های چشمگیری هستند، اما هنوز هیچ درمان قطعی برای سرطان پانکراس توسعه نیافته است.
اکنون در کشف جدیدی که می‌تواند ما را به تشخیص زودهنگام این نوع سرطان نزدیک‌تر کند، گروهی از پژوهشگران آزمایشگاه Cold Spring Harbor (CSHL) در نیویورک توانسته‌اند میزان پروتئینی را که باعث شروع و تسریع تشکیل تومور‌های لوزالمعده می‌شود، به صفر برسانند.
این گروه نقش پیوند RNA را که یک فرآیند ژنتیکی قبل از تولید پروتئین است و در سرطان پانکراس اتفاق می‌افتد، بررسی کردند.
پژوهشگران پروتئینی به نام SRSF۱ را یافتند که به تنظیم فرآیند پیوند RNA کمک می‌کند. آن‌ها دریافتند که سطوح بالای SRSF۱ باعث التهابی می‌شود که به پانکراتیت نیز معروف است.
سطح SRSF۱ در بدن باید در یک سطح مشخص باقی بماند و طیف وسیعی از ژن‌ها و پروتئین‌ها فقط برای رسیدن به این سطح مشخص از این پروتئین با هم کار می‌کنند، اما همانطور که می‌دانیم، به دلیل عوامل متعدد، این روند گاهی اوقات می‌تواند نامنظم باشد که متأسفانه موجب التهاب می‌شود و اغلب منجر به تشکیل تومور‌های آدنوکارسینوم مجرای پانکراس (PDAC) می‌شود.
تومور‌های آدنوکارسینوم مجرای پانکراس یا PDAC نه تنها تهاجمی‌ترین نوع سرطان است، بلکه شایع‌ترین نوع سرطان پانکراس است و بیش از ۹۰ درصد از بیماران مبتلا به آن در عرض پنج سال پس از تشخیص قربانی می‌شوند.
دانشمندان مطالعه خود را در یک مدل حیوانی انجام دادند و دریافتند که وقتی SRSF۱ به سطح طبیعی بازمی‌گردد، ارگانوئید‌ها (نسخه‌های کوچک تومورها) از رشد بازمی‌ایستند.
پروفسور آدریان کرینر از CSHL گفت: PDAC اغلب برای درمان‌هایی مانند شیمی‌درمانی و جراحی بسیار دیر تشخیص داده می‌شود. اما اگر بتوانیم مکانیسم‌های ژنتیکی اساسی PDAC را به وضوح درک کنیم، ممکن است به تشخیص‌های اولیه و انواع جدیدی از درمان‌ها منجر شود.
وی گفت که هنوز کار‌های زیادی باید انجام شود تا مزایای این پژوهش نمایان شود.
منبع: اس ای
