عبد الباری عطوان، سردبیر روزنامه رای الیوم نوشت: سرباز شهید مصری به وظیفه ملی خود در مقابله با گشت زنی رژیم صهیونیستی که با قلدرمآبی به مرز‌های کشورش یورش برده بود، عمل کرد و رژیم صهیونیستی باید بداند ملت‌های عربی و مسلمان برای توافق‌های سازشکارانه اهمیتی قائل نمی‌شوند و به آن‌ها باور ندارند.

باید بیانیه‌های رسمی مصر و اسرائیل را کنار بگذاریم و به وضوح بگوییم عملیاتی که یک سرباز مصری در منطقه نزدیک به مرز‌های فلسطین اشغالی با کشور مصر بامداد دیروز اجرا کرد و به کشته شدن سه سرباز اسرائیلی و زخمی شدن دو سرباز دیگر منجر شد، عملیات شهادت طلبانه بود که بازتاب دهنده احساسات بیش از ۱۱۰ میلیون مصری و ۵۰۰ میلیون عرب و بیش از یک میلیارد مسلمان جهان است. این عملیات به هیچ وجه به قاچاق مواد مخدر ارتباطی ندارد.

مجری این عملیات با تکیه بر احساسات ملی گرایانه و برای اعلام همبستگی با برادران فلسطینی اش در فلسطین اشغالی، که روزانه به ضرب گلوله نظامیان اشغالگر اسرائیل یا در حملات هوایی آن به شهادت می‌رسند، این اقدام را انجام داد. کسانی که روزانه درختان زیتونشان ریشه کن می‌شود، منازلشان تخریب می‌گردد، پیکر‌های شهدایشان به خانواده هایشان تحویل داده نمی‌شود، در ایست و بازرسی‌ها به آن‌ها توهین می‌شود، اسرای آن‌ها شکنجه می‌شوند، آب، هوا و دریایشان به سرقت می‌رود.

این سرباز شهید به وظیفه ملی خود در مقابله با گشت زنی اسرائیل که با قلدرمآبی و زور به مرز‌های کشورش یورش برده بودند و به عزت ملی وی اهانت کرده بودند، عمل کرد. بعید نیست که نظامیان اشغالگر اسرائیل طبق عادت همیشگی خود در خاک فلسطین اشغالی، وی را با بیان دشنام تحریک کرده باشند. همان طور که این اقدامات را علیه سلیمان خاطر برادر مصری اش و در سال ۱۹۷۷ علیه احمد الدقامسه سرباز اردنی انجام دادند.

آنچه سربازان، ژنرال‌ها و فرماندهان سیاسی رژیم اشغالگر متوجه نمی‌شوند، این است که توافق‌های سازشکارانه از نوع قدیم یا جدیدش، برای آن‌ها امنیت و ثبات به ارمغان نخواهد آورد و شهروندان عرب را فریب نخواهد داد و افکار آن‌ها را تغییر نخواهد داد، زیرا این توافق ها، توافق‌هایی هستند که با توسل به زور، تحریم و سیاست‌های گرسنه نگه داشتن به این کشور‌ها تحمیل شدند و ملت‌ها در آن نقش نداشته اند. در نتیجه، افکار آن‌ها را هم تغییر نداده است. کسانی که آن‌ها را امضا کردند، درباره امضای این توافق‌ها از ملت خود چیزی نپرسیدند و موافقت آن‌ها را کسب نکردند.

صهیونیست‌ها از یک سرباز مصری مومن چه انتظاری دارند؟ کسی که روزانه یورش‌های نظامیان اشغالگر به مسجد الاقصی و جنایت‌های وحشیانه آن‌ها علیه برادرانش در نابلس، جنین، طولکرم و نوار غزه را دنبال می‌کند و موشک‌های آن‌ها بین کوچک و بزرگ و زن و مرد تفاوت قائل نمی‌شود و همه را به شهادت می‌رساند.
نظامیان صهیونیست این سرباز مصری ملی گرا و جوان را خرابکار توصیف می‌کنند و این توصیف اوج وقاحت آن‌ها را نشان می‌دهد. آیا دفاع از خاک وطن خرابکاری محسوب می‌شود؟ آیا همبستگی با برادران تحت محاصره که گرسنه نگه داشته می‌شوند و با اشغالگری به آن‌ها توهین می‌شود، خرابکاری است؟ اما اشغال خاک دیگران، احداث شهرک ها، آواره کردن ساکنان یک منطقه، اوج بازسازی و تمدن است؟

این عملیات که صد‌ها میلیون نفر در خاورمیانه و جهان اسلام شاهد آن بودند، پاسخی به کشتار فلسطینیان در سرزمین‌های اشغالی به دست اسرائیلی ها، بمباران تقریبا روزانه عمق خاک سوریه، اجرای عملیات‌های برنامه ریزی شده برای ترور فرماندهان میدانی گروه‌های مقاومت است؛ فرماندهانی که بر اساس حق قانونی خود در دفاع از خاک و عزت و کرامت ملی خود عمل می‌کنند.

به اسرائیلی‌ها می‌گوییم احداث دیوار‌های امنیتی سیمانی یا استفاده از سیم خاردارها برای شما امنیت به ارمغان نخواهد آورد و سال‌های اشغالگری و غصب سرزمین‌های عربی به دست شما را طولانی نخواهد کرد. بیشتر مردم دنیا آن‌ها را طرد می‌کنند، حتی نزدیک‌ترین متحدانشان از آن‌ها به تنگ آمده اند و دیگر نمی‌توانند بار‌ها و جنایت هایشان را تحمل کنند.

به آن‌ها یادآوری می‌کنیم که زمان پایان دادن به درگیری‌ها و جنگ‌ها طی چند ساعت، گذشته است و دیگر آن زمان باز نخواهد گشت. این حصار‌های ایجاد شده با سیم خاردار بزرگ‌ترین نوع فریب دادن خود، آن هم در زمانه موشک ها، راکت ها، پهپاد‌ها و گردان‌های جدید مقاومت است که این روز‌ها به سرعت در شهر‌ها و اردوگاه‌های اشغالی فلسطین در حال افزایش هستند و بر سر شهید دادن با یکدیگر رقابت می‌کنند.

هنوز از نظر ارتش مصر عربی، "اسرائیل" در راس دشمنان قرار گرفته است. مصر عربی در گذشته به منزله نوک پیکان مقاومت در برابر طرح صهیونیستی نژادپرستانه و شهرک سازی بود و در آینده نیز به منزله نوک پیکان این مقاومت خواهد بود. مردم مصر هرگز ماجرای کشتار مدرسه بحر البقر را فراموش نخواهند کرد که خانواده‌های آن‌ها زنده زنده سوزانده شدند و فهرست چنین اقداماتی گسترده است.

شاید برخی از دولت‌ها با اکراه با رژیم اشغالگر سازشکاری کردند یا برخی بر اثر فریب خوردن این کار را انجام دادند؛ اما ملت‌ها به خصوص ملت مصر با این رژیم سازشکاری نخواهد کرد، زیرا این سازشکاری چیزی جز ویرانی و گرسنگی را برای آن به ارمغان نیاورده است. اوضاع سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و روحی در مصر، اردن، سودان و مغرب پیش از سازشکاری با رژیم اشغالگر به مراتب بهتر بوده است.

رژیم اشغالگر از همه طرف اعم از شمال، جنوب، شرق و غرب با تفنگ‌ها و موشک‌های مقاومت احاطه شده است و حتی دریا یا فرودگاه‌ها هم دیگر جایی برای فرار امن نیستند. اتفاق‌های نبرد شمشیر قدس و نبرد اخیر در غزه، بهترین گواه برای این موضوع است. شاید مانور‌های ارتش رژیم اشغالگر که اکنون برای تمرین در زمینه رویارویی فراگیر در چند جبهه انجام می‌شود، مهر تاییدی بر همین موضوع باشد.

به نظر می‌رسد سینا اشتیاق دارد که به سمت مقاومت بازگردد، زیرا میراث دار شرافتمند این میدان است. شاید این سرباز ناشناس که بامداد دیروز با نظامیان اشغالگر مقابله کرد، پس از سال‌ها سکوت، برای هشدار گلوله‌هایی شلیک کرده باشد. به نظر ما شلیک چنین گلوله‌هایی در نوع خود آخرین گلوله نخواهد بود. پس از آن که کاسه صبر‌ها لبریز شد و جنایت‌های رژیم اشغالگر علیه افراد بی گناه گسترش یافت و همه آرزو‌های عقب نشینی و بازگرداندن سرزمین‌ها به صاحبانشان از بین رفت، باید بگوییم شاید اتفاق‌های غافلگیرکننده شوک آورتری برای رژیم اشغالگر، شهرک نشینان و ژنرال هایش روی دهد.