هشت سیاره در منظومه شمسی وجود دارند که به ترتیب فاصله از خورشید عبارتند از عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشتری، زحل، اورانوس و نپتون؛ اما دانشمندان مدت‌ها پیش فرض کرده بودند که سیاره نهمی در پشت نپتون و در منطقه بیرونی منظومه شمسی وجود دارد و حدود ۲۰ سال پیش سعی کردند شواهدی از این فرضیه بیابند.

 این سیاره فرضی به طور موقت به عنوان سیاره نهم شناخته می‌شود که اعتقاد بر این است که جرم کوچکی مانند پلوتون یا بسیاری از اجرام فرا نپتونی که در سال‌های اخیر کشف شده اند، نیست.

شبیه‌سازی‌های دقیقی برای نظریه‌پردازی در مورد ویژگی‌های احتمالی این  سیاره فرضی به منظور شناخت اثرات مشاهده‌ شده، انجام شد.

محققان به این نتیجه رسیدند که باید یک سیاره بسیار بزرگ، یعنی چهار تا هشت برابر جرم زمین باشد. همچنین باید حدود ۱۰ برابر فاصله پلوتون و بیشتر، از خورشید دور باشد و اگر این سیاره واقعا وجود داشته باشد، نوع جدیدی از سیاره در نظر گرفته می‌شود که با سایر سیاره‌هایی که در حال حاضر در منظومه شمسی می‌شناسیم، متفاوت است.

همسایگان سیاره‌ای ما عمدتاً به دو نوع طبقه بندی می‌شوند. آن‌ها یا جرم‌های کوچک، صخره‌ای و با سطح جامد (عطارد، زهره، زمین و مریخ) یا غول‌های گازی (مشتری، زحل، اورانوس و نپتون) هستند؛ اما این سیاره جدید که با عنوان "ابَر زمین" (Super-Earth) شناخته می‌شود، می‌تواند یک سیاره سنگی بزرگتر از سیاره ما، یا یک سیاره زیر نپتونی، یک جهان گازی کم جرم و کمی کوچکتر از نپتون باشد.

دانشمندان سیاراتی مانند این سیاره را در کنار ستارگان دیگر قرار داده اند، اما از آن جایی که ما بسیار دور هستیم، اطلاعات بسیار کمی در مورد آن‌ها داریم؛ بنابراین کشف یکی از آن‌ها در منظومه شمسی، درها را برای مطالعه دقیق دسته‌ای از سیارات باز می‌کند که تقریباً امروز ناشناخته هستند.

 روشنایی سیاره نهم بسیار کم است و برای رصد آن ما به تلسکوپ‌های قدرتمند نیاز خواهیم داشت. مشکل این جا است که این تلسکوپ‌ها معمولا میدان دید بسیار کمی دارند.

در سال‌های اخیر، تلاش‌های رصدی بزرگی برای کشف این دنیای گریزان انجام شده است که تاکنون موفقیت‌آمیز نبوده اند.

منبع: الیوم السابع