حجت‌الاسلام و المسلمين علیرضا پناهیان، استاد حوزه و دانشگاه در آخرین سخنرانی‌اش در هیئت هنر درباره زندگی عارفانه گفت: اولین نکات عرفانی زیستن کراماتی است، که برای عرفا پیش می‌آید. عارفان شهود و چشم برزخی پیدا می‌کنند. حرف‌هایی را می‌شنوند، که دیگران نمی‌شنوند. تسبیح موجودات را می‌شنوند. اصلاً جاذبه زندگی عرفانی برای خیلی‌ها کشف شهود و کرامات است.

حجت‌الاسلام پناهیان ادامه داد: زندگی عارفانه به قصد رسیدن به این کرامات و قدرت‌ها صحیح نیست. من باید به دنبال محبوب و معرفت پروردگار عالم باشم. به دنبال فهم بیشتر باشم. به مرور اتفاقات خوب در مسیر انسان می‌افتد.

این استاد حوزه و دانشگاه افزود: آدم‌ها با هم متفاوت هستند. بعضی‌ها درجات بالای معنوی دارند، ولی خواب نمی‌بینند. بعضی‌ها با درجه پایین معنوی خواب می‌بینند. حتی در روایات توضیح داده شده، گاهی خواب ندیدن بر خواب دیدن ترجیح دارد. بعضی‌ها مقام بالاتری دارند، اما این قدرت‌ها برایشان حاصل نمی‌شود. بعضی‌ها الهاماتی را دریافت می‌کنند. دسته دیگر بجای الهامات با عقلشان موضوعات را می‌فهمند. 

به گفته وی، انتظار ما از زندگی عارفانه هدایت قلبی است. باید حرف خوب، راه خوب و فهم خوب به قلبمان الهام شود. ممکن است نفهمیم پشت دیوار و عالم چخبر است. ممکن است سطوح عالی معرفت را پیدا نکنیم. ولی باید الهاماتی به زندگی خودمان برسد. حداقل‌های داشتن زندگی عرفانی باز شدن چشم دل است.

حجت‌الاسلام پناهیان بیان کرد: بعضی‌ها ریاضت می‌کشند و زیاد خداپرست نیستند. مثل کسانی که ریاضت می‌کشند و به مرتاض‌های هندی مشهورند. آن‌ها به قدرت‌های خارق‌العاده می‌رسند. اینکه مرتاض‌های هندی قطار نگه می‌دارند، واقعیت دارد. اگر دیدید کسی قدرت خارق‌العاده دارد، گولش را نخورید، که در سطح بالای معرفت قرار دارد. گاهی این افراد به جاهایی می‌رسند، ولی راهنمای تو نمی‌توانند باشند. معمولاً آن کسانی که می‌توانند راهنمای تو باشند، ساکت هستند. آن ریاضتی که ما باید تحمل کنیم، تقواست. تقوا یعنی مقررات دینی را با دقت فراوان رعایت کرد.