گفته می‌شود که خلاء فضا بی سر و صداست، به گونه‌ای که ذرات برای انتشار امواج صوتی بسیار از هم دور هستند و هر صدایی قبل از شروع خاموش می‌شود.

اما این بدان معنا نیست که هیچ صدایی قابل استخراج نیست. در واقع، اگر فقط می‌توانستیم آن را بشنویم، برخی از اجرام منظومه شمسی صدایی کر کننده منتشر می‌کنند، همان طور که می‌توان موج‌های پلاسما را به صدا تبدیل کرد.

امواج پلاسما زمانی تشکیل می‌شوند که الکترون‌ها در خطوط میدان مغناطیسی اطراف اجسام بزرگ مانند سیارات به دام افتاده و به صورت مارپیچی به سمت پایین حرکت کنند.

اگر فرکانس‌های امواج پلاسما را به صدا تبدیل کنیم، می‌توانیم فریاد‌های وحشتناک آن‌ها را بشنویم. دانشمندان تخمین زده‌اند که اگر صدا بتواند در فضا منتشر شود، می‌توانیم صدای خورشید را به صورت غرش مداوم با سرعت ۱۰۰ دسی‌بل بشنویم.

اولین صدا‌ها از فضا توسط کارل گوته جانسکی ستاره شناس در سال ۱۹۳۲ ثبت شد که تلسکوپ رادیویی چرخشی به نام Jansky's Merry-Go-Round ساخت که برای تشخیص باند فرکانسی خاصی از امواج رادیویی طراحی شده بود. زمانی که با پرتاب کاوشگر اسپوتنیک در سال ۱۹۵۷ ارسال کاوشگر به فضا آغاز شد، داده‌های بیشتری در این خصوص دریافت شد.

تجهیزات مورد استفاده شامل ابزار‌هایی است که برای گرفتن اشکال نامرئی نور و همچنین امواج پلاسما در محیط‌های گاه بی نظم در اطراف سیارات منظومه شمسی طراحی شده اند.

امواج رادیویی صدا نیستند، آن‌ها نوعی نور هستند که در آن داده‌های صوتی را می‌توان رمزگذاری کرد و هنگامی که توسط گیرنده دریافت می‌شود، دوباره به صدا تبدیل می‌شود. امواج پلاسمایی که به دور سیارات می‌چرخند نیز می‌توانند صدا‌ها و سوت‌های جالبی را ایجاد کنند.

صدای زمین می‌تواند شبیه صدای پرندگان یا نهنگ‌ها باشد. زحل، با سیستم پیچیده‌ای از قمر‌ها و حلقه ها، مانند موسیقی متن فیلمی علمی و تخیلی عجیب دهه ۱۹۵۰ به نظر می‌رسد. حتی قمر‌های مشتری فایل‌های صوتی پیچیده خود را دارند.

هر دو فرودگر InSight و مریخ نورد Perseverance صدای باد‌های مریخی را ضبط کرده اند. ناسا مجموعه‌ای از صدا‌های دریافتی خود را در یک لیست پخش جمع آوری کرده است که می‌توانید در وب سایت علمی ناسا به آن گوش دهید.

منبع: ScienceAlert