محمد مهویش، نویسنده و خبرنگار الجزیره در روایتی وضعیت کنونی مردم غزه را که آواره شده و تعداد زیادی از نزدیکان خود را از دست داده‌اند، این گونه توصیف می‌کند: «در پناهگاه‌های سازمان ملل در مرکز غزه، جایی که من با خانواده‌ام زندگی می‌کنم، هر شب مردم در حیاط و راهرو‌ها پتو را روی سرشان می‌کشند تا از خود و خانواده‌شان در برابر سرما محافظت کنند». 

خبرنگار الجزیره در ادامه نوشت: همان افراد در طول روز بیرون می‌روند تا هر آنچه را که می‌توانند برای خانواده گرسنه‌شان به دست بیاورند. جست و جویی آشفته برای هر چیزی که ممکن است از بمباران جان سالم به در برده باشد. 

وقتی به آن‌ها می‌پیوندم کودکانی را می‌بینم که برای یافتن عروسک‌هایشان ویرانه‌ها را می‌گردند. نوجوانانی که به دنبال کتاب‌های مدرسه‌شان هستند، والدینی که به دنبال غذا هستند و سالمندانی که فرزندان و نوه‌های گمشده خود را در ویرانه‌ها می‌جویند. 

بیش از ۱۰۰ روز از جنگ غزه گذشته و همه جا را ویرانی فرا گرفته است. اسرائیل بیش از ۲۴ هزار نفر را به شهادت رسانده است. کل نوار غزه به یک ویرانه تبدیل شده است و مردم در میان ویرانه‌ها به دنبال کمک هستند. بر فراز آن‌ها، آسمان روز‌ها مملو از غرش هواپیما‌های جنگی است و شب‌ها با انفجار موشک‌ها روشن می‌شود. 

این کابوس پایانی ندارد

چند روز پیش در حالی که برای گرفتن آب در صف ایستاده بودم با «ابوروحمی» ۶۳ ساله آشنا شدم. ابوروحمی به من گفت که قبل از جنگ و آمدن به پناهگاه سازمان ملل، در خانه پسر و عروسش با شادی زندگی می‌کرده، اما از هفته گذشته ارتباطش با پسر، عروس و دو نوه‌اش قطع شده است. او می‌گوید عروسش باردار بوده و حالا به گوش او رسانده‌اند که خانواده پسرش همگی کشته شده‌اند. در همین حال، نمی‌تواند اجساد آن‌ها را پیدا کند. هضم این ماجرا برایم سنگین بود. به اتاقی که با همسر و فرزندانم در آن ساکن هستیم برگشتم و تنها چیزی که می‌توانستم به آن فکر کنم این است که بالاخره از این خواب بیدار می‌شوم، معلوم می‌شود همه این‌ها فقط یک کابوس بوده، کابوسی که پایان یافته است. 

کمبود کمک‌ها

کمک کماکان کم است. درمان پزشکی، دسترسی به آب تمیز، برق، غذا، گرما، سرپناه یا هر یک از خدماتی که برای زنده ماندن به آن نیاز داریم، همگی کم هستند.

کلینیک‌ها، داروخانه‌ها و مجتمع‌های پزشکی همچنان با بمباران و کمبود تجهیزات پزشکی دست و پنجه نرم می‌کنند که برای نیاز‌های بیماران کافی نیست. اکثر بیمارستان‌ها بمباران شده یا از تجهیزات ضروری محروم شده‌اند و بنابراین کار نمی‌کنند.

وضعیتی که با آن دست و پنجه نرم می‌کنیم غیرعادی است، اما در چشم بسیاری از جهان، امری عادی شده است.

ما به یک آتش‌بس دائمی نیاز داریم. نیاز داریم که آرام شویم و زمانی برای سوگواری پیدا کنیم. زندگی ما هم ارزشمند است. تا زمانی که مردم در صلح و امنیت زندگی نکنند، راه حل‌های موقتی هیچ کمکی به غزه نخواهد کرد. تنها چیزی که می‌خواهیم همان چیزی است که هر کس دیگری در این جهان می‌خواهد: صلح و امنیت.