معاد، با بقای روح پس از مرگ فرق می‌کند. بقای روح، یعنی اینکه ما پس از مردن تمام نمی‌شویم و پس از مرگ، زندگی روحانی ما در عالم برزخ ادامه پیدا می‌کند.

معاد فقط زندگی پس از مرگ نیست

اما معاد این نیست! معاد اشاره به زمانی دارد که خداوند تمامی انسان‌ها را با هم به یکباره در صحرای محشر جمع می‌کند و اعمالشان را به آن‌ها نشان می‌دهد و تمامی آن‌ها مورد قضاوت قرار می‌دهد. این قضاوت نشان می‌دهد که آیا انسان مستحق بهشت است یا جهنم. پس، معاد فقط زندگی پس از مرگ نیست.

هر کاری که انسان در دنیا انجام می‌دهد عملش برای او می‌ماند و شاکله شخصیتی او را تشکیل می‌دهد. تک تک اعمال انسان چه خوب و چه بد شخصیت او را تشکیل می‌دهند.

هر کاری که انسان در دنیا انجام می‌دهد شاکله شخصیتی او را تشکیل می‌دهد

خداوند می‌گوید انسان هرکاری که می‌کند عملش برای او می‌ماند و بخش جدائی ناپذیر هویت وی می‌شود. در معاد عین این شخصیت بروز پیدا می‌کند. یعنی اگر انسان یک کار نیک و یا یک کار بد کرده باشد، خداوند خود آن عمل را به صاحب عمل نشان می‌دهد.

در معاد عین این شخصیت بروز پیدا می‌کند

بنابراین، معاد یک امر اضافه و گزافه‌ای نیست که خداوند آن را به جبر و زور ایجاد کند. معنای معاد آن است که انسان خود را دوباره و به صورت اعمالش می‌بیند. بهشت و جهنم تجسم عمل ماست و آتش جهنم جز خود انسان‌ها و اعمالشان نیست.

معنای معاد آن است که انسان خود را دوباره و به صورت اعمالش می‌بیند

این نکته بسیار مهم است که مربی نباید بهشت و جهنم را در قدرت جبارانه یا مهربانانه اضافی خداوند نشان دهد. بلکه باید به متربیان نشان دهد که انسان خود نفس عمل را می‌بیند، و ثمره عملش را به شکل بهشت و جهنم مشاهده می‌کند.

بهشت و جهنم تجسم عمل ماست و آتش جهنم جز خود انسان‌ها و اعمالشان نیست

در واقع بهشت و جهنم باید به عنوان نتایج طبیعی اعمال انسان معرفی شود.

منبع: فارس