۱۹ بهمن ۵۷، روزی مهم برای آغاز و گسترش انقلاب اسلامی

پس از بازگشت امام خمینی به ایران، مردم خونی تازه در کالبد انقلاب خود احساس کرد. در آن روز‌ها ایران آماده تحولی عظیم بود، تحولی که جرقه آن در سال ۴۲ زده شده بود.

در آن روز‌های شلوغ و حساس  انقلاب اسلامی و در روز‌های پایانی بهمن ۵۷ خبر خوشی در سراسر کشور به گوش رسید و  روزی فراموش نشدنی را در تاریخ حماسه‌های قهرمانان نیروی هوایی به ثبت رساند.

حاکمیت طاغوت که پایبندی و وفاداری نیرو‌های نظامی را افتخار خود می‌دانست، با اقدامی برنامه‌ریزی شده و غافل گیر کننده از سوی نیروی هوایی ارتش ایران مواجه شد. در ۱۹ بهمن ۵۷ همافران با امام خمینی (ره) بیعتی تاریخی کردند و این مسئله رویدادی بود که  بختیار را از ادامه فعالیت برای ابقای رژیم سلطنتی ناامید کرد.

پرسنل نیروی هوایی با امام خمینی بیعت کردند. این اتفاق ۱۹ بهمن ۱۳۵۷ چنان در کشور صدا کرد که فردای آن روز، تیتر اول روزنامه‌ها شد. خبری که مردم و نخست وزیر وقت بختیار را به خود جلب کرد؛ این بیعت تاریخی که توسط بختیار تکذیب و از سوی امام خمینی (ره) تأیید شد، یکی از اخباری بود که انقلاب را به تثبیت در ایران، نزدیک و بختیار را از ادامه فعالیت برای ابقای رژیم سلطنتی ناامید کرد.

محمد حسین نورشاهی، یکی از همافرانی که در جریان بیعت با امام (ره)، حاضر بوده، در تشریح خاطرات آن روز می‌گوید: «جلسه‌ای در روز‌های نزدیک به پیروزی انقلاب با مرحوم آیة ا... طالقانی داشتیم و ایشان به ما گفتند که اگر قصد دارید کاری انجام دهید، باید اقدامی باشد که یک سر و گردن از پیرزنی که عصازنان به خیابان آمده، بالاتر باشد. این سخنان در حقیقت یک نوع حرکت روانی و کار تهییج کننده محسوب می‌شد و پس از آن بود که تصمیم گرفته شد تا در روز ۱۹ بهمن، رژه رسمی برگزار شود. ”

همافران، پس از دیدار با آیة ا... طالقانی، تصمیم گرفتند تا صبح روز ۱۹ بهمن در مدرسه علوی تهران لباس‌های خود را عوض کرده و در حضور امام خمینی (ره) به صف شوند تا به رهبرشان ادای احترام و اعلام بیعت کنند. از آن جایی که در مدرسه رفاه فضای کافی وجود نداشت، عده‌ای نماینده شدند و در محضر امام (ره) حضور یافتند. بعد از این دیدار نیز به خیابان‌ها ریختند و با دیگر همافران و مردم در خیابان انقلاب همراه شدند.

مهم‌ترین واقعه‌ای که اوج نفوذ انقلاب در ارتش را به اثبات رساند، سان دیدن امام خمینی از نظامیان نیروی هوایی در ۱۹ بهمن بود. دکتر مفتح رابط با نظامیان بود. وی با نیرو‌های نظامی مخالف رژیم هماهنگ کرده بود که بالباس فرم از مقابل امام خمینی رژه بروند. صبح روز ۱۹ بهمن عده‌ی کثیری از نظامیان، همافران و افسران نیروی هوایی در مدرسه‌ی رفاه تجمع کردند. قرار بر این شد که این نیرو‌ها از مدرسه رفاه تا مدرسه علوی محل اقامت امام خمینی رژه بروند.

حجت‌الاسلام سیدمحمود دعایی نزد امام خمینی رفت و قرار ملاقات را به اطلاع امام خمینی رساند وگفت‌: «برادران نیروی هوایی از قبل وقت گرفته‌اند و امروز می‌خواهند به شما بپیوندند و اجازه می‌خواهند که شما از آنان سان ببینید». با اینکه امام خمینی تب داشتند و قبلاً اعلام شده بود که ملاقات ندارند، «با لبخند زیبا و صمیمیت و فروتنی خاصی اعلام آمادگی کردند». نیرو‌های نظامی پس از رژه به حضور امام رسیدند. بیماری و تب امام‌خمینی موجب نگرانی یاران شده بود؛ ولی «امام با شایستگی خاص» خود حاضرشدند. فرمانده همافران خطاب به امام خمینی با عنوان فرمانده کل قوا، اجازه خواست تا نیروی‌ها رژه را آغاز کنند. آن‌گاه همافران از مقابل امام خمینی رژه رفتند. همافران درحال رژه اشک می‌ریختند و صحنه بسیار پرهیجانی را به وجودآورده بودند. نظامیان بعد از احترامات نظامی و مراسم خاص شعار می‌دادند: «نظامیان ملی، به فرمان‌خمینی، از طاغوت گسستیم به ملّت پیوستیم». امام خمینی پشت میکروفون قرار گرفتند و فرمودند:«درود بر شما سربازان امام عصر (سلام‌الله علیه) همان طور که فریاد زدید تاکنون در خدمت طاغوت بودید؛ طاغوتی که تمام هستی ما را ساقط کرد، طاغوتی که خزاین ما را تهی کرد، طاغوتی که ما را برده‌ی خارجی‌ها کرد و از امروز درخدمت امام عصر (سلام‌الله علیه) و در خدمت قرآن کریم هستید، قرآن کریمی که‌سعادت همه‌ی بشر را بیمه کرده است‌...

ما امیدواریم که با هم و با پیوستگی بتوانیم این طاغوت‌ها را تا آخر از بین ببریم و به جای او یک حکومت عدل اسلامی که مملکت ما برای خودمان باشد و همه چیز ما به دست خودمان باشد. ما میخواهیم که سرنوشت‌مان را خودمان تعیین کنیم نه سفارت آمریکا وسفارت شوروی... ما میخواهیم ارتش ما آزاد باشد؛ اسرائیل در آن تصرف نکند، آمریکا در آن تصرف نکند.

درود بر شما که قدر نعمت خدا را دانستید و به دامن قرآن پیوستید. درود بر شما که ترک کردید حکومت طاغوت را و به حکومت الله پیوستید.

آیزنهاور، ژنرال آمریکایی و از فرماندهان جنگ جهانی دوم بود. میدان‌دیده و جنگ‌آزموده بود. وی که در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۹۵۲ پیروز شد و پیش از آن‌که رسما رئیس‌جمهور شود در اولین نطقش چنین حرف‌هایی زد: «گمان نمی‌کنم منطقه‌ای مهم‌تر از ایران روی نقشه جغرافیایی جهان وجود داشته باشد. ایران دارای نفت است و در چهارراه جهان واقع شده است... نباید وضعیتی پیش آید که ایران به گذشته دور خود بازگردد و یک قدرت نظامی شود.  

یکی از جملات تاریخی این ژنرال امریکایی  این بوده که «آمریکا در میان قوای سه‌گانه ارتش ایران بر روی نیروی هوایی به مراتب بیشتر از سایر قوا سرمایه‌گذاری کرده بود، ولی این نیرو زودتر و سریع‌تر از دیگر نیرو‌های ارتش به انقلاب پیوست.»

واقعیت این است که دیدار تاریخی همافران نیروی هوایی با امام خمینی در ۱۹ بهمن ۱۳۵۷ طلیعه‌ای بر پیوستن نیروی هوایی به انقلاب اسلامی بود.

۱۶ بهمن در آستانه سالروز بیعت تاریخی همافران  رهبر معظم انقلاب طبق رسم هر ساله در دیدار با فرماندهان و کارکنان نیروی هوایی و پدافند هوایی ارتش سخنانی مهمی را درباره اهمیت این نیرو برای ایران اسلامی و انقلاب کشورمان مطرح کردند.  

بخش مهمی از سخنان رهبری به شرح زیر است:

نیروی هوایی در پیوستن به انقلاب سبقت گرفت. البتّه بدنه‌ی ارتش که بدنه‌ی سالم و مردمی و مسلمان و مؤمنی بود، براحتی به انقلاب پیوست، امّا از همه جلوتر نیروی هوایی بود. اوّلاً با بیعت روز نوزدهم بهمن که آمدند آن حادثه‌ی عجیب را به وجود آوردند، بعد [هم]با مقاومتشان در مقابل نیروی گارد شاه که به محلّ آموزش نیروی هوایی حمله کردند؛ در شب بیست‌ویکم، حمله کردند و آن عناصر نیروی هوایی که در محلّ آموزش بودند ــ همین محلّ آموزش شهید خضرائی فعلی ــ مقاومت کردند، درِ اسلحه‌خانه را باز کردند، به مردم اسلحه دادند، ایستادگی کردند، جوان‌ها و عناصر انقلابی هم به شوق آمدند و وارد میدان شدند، هم در خود آن منطقه به کمک نیروی هوایی رفتند، هم در شهر تهران راه افتادند. من خودم یادم هست، ساعت شاید دوازده یا یکِ بعد از نصفه‌شب بود، در خیابان ایران که ما آنجا در یک منزلی بودیم، جوان‌ها راه میرفتند و فریاد میزدند که نیروی هوایی را دارند تارومار میکنند، مردم بریزید [بیرون]، مردم هم از خانه‌ها بیرون می‌آمدند میرفتند به کمک آنها. این قدمِ بلندِ نیروی هوایی در پیوستن به انقلاب بود.

حالا آن نکته‌ی مورد نظر من این است: این پیشگامی‌ای که انجام گرفت شتاب‌دهنده‌ی انقلاب شد؛ نکته‌ی امروز این است. این نوزدهم بهمن بود، حوادث آن مرکز آموزش [هم]در بیستم و بیست‌ویکم بود، بیست‌ودوّم بهمن هم پیروزی انقلاب بود که کار تمام شد و ملّت پیروز شد؛ شتاب‌دهندگیِ این حادثه کاملاً خودش را نشان میدهد. در همه‌ی کارها، عنصر شتاب‌دهنده نقش تعیین‌کننده‌ای دارد.

خب این نیروی هوایی را عناصر مؤمن نیروی هوایی از آمریکایی بودن تبدیل کردند به ایرانی بودن؛ نیروی هوایی را ایرانی کردند، ایرانی شد؛ فرماندهش ایرانی، عناصرش ایرانی، تصمیم‌گیرهایش ایرانی، تجهیزاتش ایرانی؛ بله، ساخت آمریکا بود، امّا مال ایران بود، دیگر جرئت اینکه دست بزنند نداشتند. یک چند صباحی بعضی‌ها این اِف‌چهارده‌های ما را از روی غفلت ــ ان‌شاءالله غفلت بود، خیانت نبود ــ میخواستند پس بدهند، میگفتند ما اِف‌چهارده لازم نداریم! خب جلویشان گرفته شد. نیروی هواییِ متعلّق به ایران شد، ایرانی شد. بنابراین، نیروی هوایی یک چنین سابقه‌ای دارد؛ یعنی پیش‌برندگی و قدرت تحوّل‌آفرینی در درون نیرو و در کارکرد نیرو، یک چنین نمونه‌های روشن و بارزی را به ما نشان میدهد.