در این مطلب خاطره‌ای از لحظات طنز جبهه از زبان یکی از رزمندگان دفاع مقدس را از نظر می‌گذرانید.

رمضانعلی رفیع‌زاده از رزمندگان دفاع مقدس در خاطره‌ای از لحظات طنز جبهه درباره عملیات «والفجر هشت» روایت می‌کند: جمعی تیپ پدافندی شیمیایی والعادیات «ش. م. ر» بودم. بیستم بهمن ۱۳۶۴، نیرو‌های ما شبانه از اروند وحشی گذشتند و خط را شکستند. هوا که روشن شد، به اتفاق حسین رحمانی، فرمانده گردان‌مان، حسن مراغی و آقای عباسی سوار قایق شدیم و توی شهر فاو رفتیم.

عباسی، بچه تهران و از آن خالی‌بند‌های هفت‌خط بود! خیلی هم قمپز در می‌کرد. همیشه می‌گفت: «من بزن بهادر محله مون بودم. من یه تنه ۱۰ تا عراقی رو حریفم. هرجا به مشکل برخوردین، من خودم ایکی ثانیه حلش می‌کنم.» هدفمان این بود تا هم منطقه را شناسایی کنیم، هم ساختمان مناسبی به عنوان مقر برای فرماندهی پیدا کنیم تا کپسول اکسیژن، ماسک، بی‌سیم و تجهیزات دیگرمان را ببریم آنجا و مستقر شویم.

در مرکز شهر ساختمانی مسکونی و یک طبقه پیدا کردیم؛ حدس زدیم از لحاظ امنیتی مناسب باشد. چون مطمئن نبودیم ساختمان پاک‌سازی‌شده یا نه قرار گذاشتیم من و آقای عباسی برویم روی پشت‌بام را تفتیش کنیم؛ رحمانی و مراغی، داخل و اطراف ساختمان را بررسی کنند.

راه‌پله، پنجره نداشت. تقریباً تاریک بود. من کف پله‌ها را نگاه می‌کردم و پاورچین‌پاورچین بالا می‌رفتم. رفیقم هم سه چهار پله پایین‌تر، پشت سر من حرکت کرد. او هم سرش پایین بود و مواظب بود پایش به تیزی پله‌ها نخورد. وقتی رسیدم بالا، دیدم یک نظامی سیه‌چرده با کلاه آهنی بر سر، توی دهانه در نشسته است. نشیمن‌گاهش روی زمین، شانه‌اش به پروفیل عمودی در و یکی از پاهایش خم و روی سینه‌اش بود.

لوله اسلحه در دست و نوک لوله زیر چانه‌اش بود. به اسلحه‌اش تکیه داده بود و هیچ حرکتی نمی‌کرد. پشتش به آسمان آبی و صورتش به سمت راه‌پله تاریک بود. چون نور به‌اندازه کافی نبود، نمی‌توانستم تشخیص بدهم لباس‌هایش خونی است یا نه! شک کردم زنده است یا مرده! چون عکس‌العملی نشان نداد، مطمئن شدم مرده است؛ اما وهم برم داشت.

از ترس مو‌های بدنم سیخ شد. شیطنتم گل کرد و به آقای عباسی نگفتم قضیه از چه قرار است! می‌خواستم حالش را بگیرم و عملاً نتیجه منم منم کردن و بزن‌بهادر بودنش را ببینم. پایم را آوردم بالا، آرام از کنار جنازه گذشتم و رفتم روی پشت‌بام. به دو ثانیه نکشید که آقای عباسی داد زد و پرید روی پاگرد راه‌پله! او که با خیال راحت پشت سر من بالا می‌آمده، با دیدن ناگهانی جنازه زهره‌ترک شده بود.

از آن بالا زدم زیر خنده! با عصبانیت عربده‌ای کشید و گفت: «رفیع زاده نامرد! من که نصفه‌عمر شدم! مرتیکه چرا بهم نگفتی مرده اون بالاس؟» همان‌طور که می‌خندیدم گفتم: «منم ترسیدم؛ فقط می‌خواستم ببینم تو که ۱۰ تا رو توی تهرون حریف بودی با این مرده چه‌کار می‌کنی!» رفتیم پایین و در یک جمع‌بندی با بقیه به این نتیجه رسیدیم که، چون سقف این ساختمان را با آجر و آهن درست کرده‌اند، از استحکام لازم برخوردار نیست و به درد مقر نمی‌خورد.

منبع: ایسنا

اخبار پیشنهادی
تبادل نظر
آدرس ایمیل خود را با فرمت مناسب وارد نمایید.
نظرات کاربران
انتشار یافته: ۵
در انتظار بررسی: ۰
Iran (Islamic Republic of)
ناشناس
۲۳:۲۳ ۲۸ بهمن ۱۴۰۲
درود بر رزمندگان اسلام
سلام بر شهیدان
Iran (Islamic Republic of)
ناشناس
۲۲:۳۵ ۲۸ بهمن ۱۴۰۲
آخ که چه قدر خاطرات تلخ وشیرین از شهر فاو دارم
پشه های سمج با نیش های زهرآگین که خواب را بر ما حرام می کردند.
سنگرهای تنگ و نمور کمین فاو در گرمای تابستان
چهار ساعت نگهبانی شب و سه ساعت روز در یک سنگر تنگ در نوک کمین
موشهای اندازه گربه ای که مدام از شب تا صبح روی یخهای انباشته شده روی زمین یا گونی ها ول می خوردند و ما مجبور بودیم همون یخها رو برای تهیه آب خنک استفاده کنیم.
خوردن فالوده شیرازی و شربت در صلواتی های فاو
خوردن گلوله دردناک در اخرین روزی که گردان قرار بود به یزد برگرده
چه روزهایی بود؟ با همه سختی هاش، یادآوری خاطرات اونروزها خیلی شیرینه
Iran (Islamic Republic of)
ناشناس
۰۸:۱۲ ۲۹ بهمن ۱۴۰۲
احسنت خوب یادته
Iran (Islamic Republic of)
حمید
۲۱:۵۹ ۲۸ بهمن ۱۴۰۲
جالب بود ولی کسی که دل شیر داره شاید یک لحظه بترسه دلیل بر ترسو بودنش نیست. درد و بلاتون توی سر مفت خورهای این دور و زمونه
Iran (Islamic Republic of)
رضا
۰۸:۱۵ ۲۹ بهمن ۱۴۰۲
با سلام انتخاب و انتشار این خاطرات در این فضاها اصلا خوب نیست من خودم بچه تهرانم و از رزمندگان دفاع مقدس باید اینو بگم که بچه های جبهه اهل ترس و خالی بندی و بزرگ نمائی ووو نبودن نه بچه تهران و نه بچه های شهرستانهای دیگه این برادر عزیز که این خاطره را تعریف کرده قطع به یقین برای مزاح بوده و برای یه جمع خاص نه برای عموم مردم ولی هر شوخی و مزاحی را هر جائی عنوان نمیکنند لطفا دقت کنید تو این موارد به امید نابودی رژیم کودک کش صهیونیستی