نخلها هنوز نفر به نفر یکدست ایستاده بودند، سر بریده و نبریده، سایه به سایه هم. برایشان عمری دراز در کم آبی، شوری و گرما گذشته بود. مرکبات، سبزیجات و سایر محصولات کشاورزی بار داده و حالا خلوت نشین تشنگی زمین بودند. رها شده در دلتنگیشان برای "مُکرّب" و حالا دیگر از آن سوی زلالی خویشتنداری ذاتیشان، زیر سایه شاخه هایی که به قلب نخل نزدیک است، حسرتی از رویای محصولاتشان پیدا بود و طبق ها، کلاه ها، بادبزن ها، زنبیلها، زیر اندازها و سفره های سنتی بافته نشده ای از شاخه ها همه از یک چیز حکایت دارد، گره در کار نخل افتاده است.