مدیرکل دفتر امور توانبخشی روزانه و توانپزشکی سازمان بهزیستی کشور گفت: ۱۱۰ مرکز اوتیسم و ۱۶ مرکز چند معلولیتی داریم که علاوه بر فعالیت معلولین، ۴۲۶۴ نفر از افراد اوتیستیک در این مراکز خدمات دریافت می‌کنند.
اوتیسم را باید یک داستان غم انگیز برای کودکان مبتلا و والدین آن‌ها دانست، اگر چه این اختلال درمان خاصی ندارد، اما آموزش می‌تواند آنرا کمرنگ کرده و این وضعیت سخت و مبهم را التیام ببخشد.
اوتیسم یا درخودماندگی، نوعی اختلال رشدی از نوع روابط اجتماعی است که با رفتار‌های ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود. اوتیسم یکی از علائم جدی گروه بیماری‌های رشدی اختلالات طیف اوتیسم بوده که در اوایل دوره کودکی، معمولا قبل از ۳ سالگی ظاهر می شود که در پسران شایع‌تر از دختران است. هرچند علایم و شدت آن در افراد مختلف، متفاوت است، اما همه انواع اوتیسم بر توانایی برقراری ارتباط با دیگران توسط کودک، تاثیر می گذارد. گفته می شود فرزند اوتیسمی نمی‌تواند درست ارتباط برقرار کند، از درک احساسات دیگران ناتوان است، به لبخند دیگران توجهی ندارد، نمی‌تواند نوبت را رعایت کند، ممکن است در مقابل تغییرات در روال عادی زندگی مقاومت نشان دهد و... اهالی موسسه «صابران یاسین» هم از این دست جملات، فراوان دیده و خوانده بودند اما چشم روی همه آن‌ها بستند، دست روی زانو گذاشتند، اراده کردند، یک «یا حسین» گفتند و با سلاح تلاش، صبر و عشق، پشت هرچه «نمی‌شود» و «نمی‌توانیم» را به خاک بمالند و مثل همیشه، وقتی پای عشق در میان باشد، معجزه دور از دسترس نیست.
اکثر ما با بروز رفتاری جلب توجه کننده از یک کودک بلافاصله به قضاوت او می پردازیم، اما باید بدانیم کودک اوتیسمی که سخت برای سازگاری با دنیا در تلاش است به تنها چیزی که نیاز ندارد قضاوت و انتقاد ماست.