به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران همدان در 12 سالگى به همراه خانواده به تهران رفت و پس از مدتى زبان فرانسه و عربى را فرا گرفت. او به تشويق استادش نظام وفا سرودن شعر را آغاز كرد و بر اثر آشنايى با زبان و ادبيات فرانسه، راهى تازه در برابرش آشكار شد. مطالعات و تحقيقات او در اين زمينه به ثمر نشست و او سبكى تازه را در شعر در پيش گرفت. رويدادهاى اجتماعى سال هاى 1300 و 1301 ش، نيما را به كناره گيرى از مردم و زندگى در ميان جنگل ها دامان طبيعت و هواى آزاد كشاند و آنجا بود كه منظومه افسانه را سرود. اين منظومه، به عنوان مهم ترين اثر نيما، حد فاصلى است بين دنياى شعر قديم و دنيايى كه نيما بعدها در شعر به وجود آورد؛ و مى توان آن را نقطه عطف و مقدمه و آغازى براى شعر فارسى معاصر دانست. در شعر نيما وزن و قافيه در همه جا به تناسب به كار گرفته شده است. شعر آزاد نيمايى، تفاوت هاى آشكارى با شعر سنّتى داشته، از لحاظ عاطفى، بيشتر جنبه اجتماعى و انسانى دارد. او از لحاظ زبان، هر كلمه اى را در شعر نو به كار مى بُرد با اين شرط كه با كلمات مجاور، مهجور، بيگانه و ناسازگار نباشد. از نيما يوشيج به غير از مجموعه اشعار، آثار ديگرى نيز به چاپ رسيده كه داستان ها، اشعار و قصه براى كودكان، يادداشت ها و نامه ها و آثار تحقيقى از آن جمله اند. اما مهم ترين اثر اين شاعر نوپرداز ايرانى، افسانه نام دارد. نيما سرانجام در سال 1338 ش در 64 سالگى در تهران درگذشت و در امامزاده عبداللّه تهران دفن شد. سى وچهار سال بعد در دى ماه 1372، با تلاش مردم نور و يوش، پيكر نيما از محل دفن به زادگاهش در يوش منتقل گرديد./س