به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران؛ انگار هرچقدر بیشتر تلاش می شود که نظم را سرلوحه برنامه هایمان قرار دهیم کار را از آنچه که هست خراب تر می کنیم.

این روزها در حالی تقویم سی و یکمین جشنواره بین المللی فیلم فجر ورق می خورد که اگر یک دوست قدیمی آشنایی یا هنرمندی را از دور ببینیم برای یک گپ و گفت کوتاه باید کف زمین برج میلاد بنشینیم.

در اینکه سال به سال با ممیزی‌های نابه جا و حذف فیلم‌هایی که حرف راست می زنند از شور و هیجان جشنواره کاسته می شود، شکی نیست اما آیا می توان به این جشنواره با تسهیلات این چنینی، عنوان بین المللی را مهر زد در جشنواره امسال بعد از یک روز پرکار و این طرف و آن طرف دویدن تازه دغدغه اصلی‌ام شروع می شود و باید به دنبال یک صندلی به دنبال نشستن بگردم یا در گوشه ای کمین کنم تا اگر کسی از روی دکورهایی که اگر به جای آنها به چیزهای دیگر اهمیت می دادند بهتر بود بلند شود و من به جای او  بنشینم اصلاً انگار صندلی‌های برج میلاد امسال عهد شکنی کردند و زودتر از سیمرغ های واقعاً بلورین به پرواز در آمدند.

بحث پذیرایی از مهمانان را اگر نگویم بهتر است جشنواره امسال به سان مزرعه ای قحطی زده می ماند که مسئولان آن به جیره بندی روی آورده‌اند، منوی میان وعده ای که شاید مخلفات آن ارزش آن همه صف ایستادن و طی کردن یک تشکیلات رسمی را نداشته باشد ودر نهایت از خیر آن هم بگذرم. اگر معنای نظم در برگزاری جشنواره این است من خواهان یک جشنواره بی نظم در سالهای آینده هستم.

یادداشت از: زهرا رضاپور

براي ديدن اخبار و عكسهاي جشنواره فجر سي و يك اينجا را كليك كنيد