ديد كش دور به انجام رسيد / آفتابش به لب بام رسيد

بايد از هستي دل بر گيرد / ره سوي كشور ديگر گيرد

خواست تا چاره ي ناچار كند / دارويي جويد و در كار كند

صبحگاهي ز پي چاره ي كار / گشت برباد سبك‌سير سوار

گله كاهنگ چرا داشت به دشت / ناگه از وحشت پر ولوله گشت

وان شبان، بيم زده، دل نگران / شد پي بره‌ي نوزاد دوان

كبك، در دامن خاري آويخت / مار پيچيد و به سوراخ گريخت

آهو استاد و نگه كرد و رميد / دشت را خط غباري بكشيد

آشيان داشت بر آن دامن دشت / زاغكي زشت و بد اندام و پلشت

سنگ‌ها از كف طفلان خورده / جان ز صد گونه بلا در برده

سال‌ها زيسته افزون ز شمار / شكم آكنده ز گند و مردار

بر سر شاخ ورا ديد عقاب / ز آسمان سوي زمين شد به شتاب

گفت كه: ‹‹اي ديده ز ما بس بيداد / با تو امروز مرا كار افتاد

مشكلي دارم اگر بگشايي/ بكنم آن چه تو مي فرمايي››

گفت: ‹‹ما بنده‌ي درگاه توييم / تا كه هستيم هوا خواه توييم

بنده آماده بود، فرمان چيست؟ / جان به راه تو سپارم، جان چيست؟

دل، چو در خدمت تو شاد كنم / ننگم آيد كه ز جان ياد كنم››

اين همه گفت ولي با دل خويش/ گفت و گويي دگر آورد به پيش

كاين ستمكار قوي پنجه، كنون / از نياز است چنين زار و زبون

ليك ناگه چو غضبناك شود / زو حساب من و جان پاك شود

دوستي را چو نباشد بنياد / حزم را بايد از دست نداد

در دل خويش چو اين راي گزيد / پر زد و دور ترك جاي گزيد

زار و افسرده چنين گفت عقاب / كه:‹‹مرا عمر، حبابي است بر آب

راست است اين كه مرا تيز پر است / ليك پرواز زمان تيز تر است

من گذشتم به شتاب از در و دشت / به شتاب ايام از من بگذشت

گر چه از عمر،‌ دل سيري نيست / مرگ مي‌آيد و تدبيري نيست

من و اين شه‌پر و اين شوكت و جاه / عمرم از چيست بدين حد كوتاه؟

تو بدين قامت و بال ناساز / به چه فن يافته اي عمر دراز ؟

پدرم نيز به تو دست نيافت / تا به منزلگه جاويد شتافت

ليك هنگام دم باز پسين / چون تو بر شاخ شدي جايگزين

از سر حسرت با من فرمود / كاين همان زاغ پليد است كه بود

عمر من نيز به يغما رفته است / يك گل از صد گل تو نشكفته است

چيست سرمايه ي اين عمر دراز؟ / رازي اين جاست، تو بگشا اين راز››

زاغ گفت: ‹‹ار تو در اين تدبيري / عهد كن تا سخنم بپذيري

عمرتان گر كه پذيرد كم و كاست / دگري را چه گنه؟ كاين ز شماست

ز آسمان هيچ نياييد فرود / آخر از اين همه پرواز چه سود؟

پدر من كه پس از سيصد و اند / كان اندرز بد و دانش و پند

بارها گفت كه برچرخ اثير / بادها راست فراوان تاثير

بادها كز زبر خاك وزند / تن و جان را نرسانند گزند

هر چه از خاك، شوي بالاتر / باد را بيش گزندست و ضرر

تا بدانجا كه بر اوج افلاك / آيت مرگ بود، پيك هلاك

ما از آن، سال بسي يافته ايم / كز بلندي، ‌رخ برتافته ايم

زاغ را ميل كند دل به نشيب / عمر بسيارش ار گشته نصيب

ديگر اين خاصيت مردار است / عمر مردار خوران بسيار است

گند و مردار بهين درمان ست / چاره‌ي رنج تو زان آسان ست

خيز و زين بيش، ‌ره چرخ مپوي / طعمه ي خويش بر افلاك مجوي

ناودان، جايگهي سخت نكوست / به از آن كنج حياط و لب جوست

من كه صد نكته ي نيكو دانم / راه هر برزن و هر كو دانم

خانه، اندر پس باغي دارم / وندر آن گوشه سراغي دارم

خوان گسترده الواني هست / خوردني هاي فراواني هست››

بوي بد، رفته از آن، تا ره دور / معدن پشه، مقام زنبور

نفرتش گشته بلاي دل و جان / سوزش و كوري دو ديده از آن

آن دو همراه رسيدند از راه / زاغ بر سفره ي خود كرد نگاه

گفت: ‹‹خواني كه چنين الوان ست / لايق محضر اين مهمان ست

مي كنم شكر كه درويش نيم / خجل از ماحضر خويش نيم››

ابر را ديده به زير پر خويش / حيوان را همه فرمانبر خويش

بارها آمده شادان ز سفر / به رهش بسته فلك طاق ظفر

سينه ي كبك و تذرو و تيهو / تازه و گرم شده طعمه ي او

اينك افتاده بر اين لاشه و گند / بايد از زاغ بياموزد پند

بوي گندش دل و جان تافته بود / حال بيماري دق يافته بود

دلش از نفرت و بيزاري، ريش / گيج شد، بست دمي ديده ي خويش

يادش آمد كه بر آن اوج سپهر / هست پيروزي و زيبايي و مهر

فر و آزادي و فتح و ظفرست / نفس خرم باد سحرست

ديده بگشود به هر سو نگريست / ديد گردش اثري زين ها نيست

آن چه بود از همه سو خواري بود / وحشت و نفرت و بيزاري بود

بال بر هم زد و برجست زجا / گفت: كه ‹‹اي يار ببخشاي مرا

سال ها باش و بدين عيش بناز / تو و مردار تو و عمر دراز

من نيم در خور اين مهماني / گند و مردار تو را ارزاني

سوي بالا شد و بالاتر شد / راست با مهر فلك، همسر شد
 
لحظه ای بود ودگر هیچ نبود/نقطه ای بود بر این چرخ کبود