به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران با همه پیشرفت هایی که در راه شناخت ارزش نهفته در تالاب ها و رموز زیستی آنها حاصل شده و با وجود تفاوت نگرشی انسان ها نسبت به تالاب ها ، متأسفانه هنوز روند تخریب و دست درازی به انها ادامه دارد.
اگر چه از آهنگ سریع نابودی آنها به مقدار قابل توجهی کاسته شده، ولیکن سنگینی بار تخریب های گذشته و تداوم آهسته آن خسارات جبران ناپذیری را به محیط زیست وارد کرده است.
بهزاد سعید پور استاد محیط زیست دانشکده کرج در این خصوص گفت: بهره برداری از زاینده رود بعنوان تنها منبع دائمی تأمین کننده آب تالاب هر روز افزایش می یابد و با توسعه صنعت، کشاورزی، شهرنشینی و نیاز به استفاده از آن تشدید می شود.
به همین دلیل مقدار اندکی آب، آن هم در برخی فصول سال به تالاب می رسد و این سهم ناچیز هم با بهره برداری های غیرمجاز و سودجویانه در بیشتر طول سال به صفر نزدیک می شود.
وی افزود: علاوه بر موارد مذکور تکمیل سد زاینده رود در سال 1348 موجب شد که آب رودخانه کنترل و از آن به بعد گاوخونی در حسرت سیلاب های عظیمی که هر از چندگاهی روانه تالاب می شد و سیرابش می کرد؛ بماند.
وی چرای بی رویه دام را از دیگر عوامل تهدید گاوخونی دانست و ادامه داد: استفاده بیش از انداز از مراتع گاوخونی برای چرای دام به ویژه در زمان های گذشته، رویش های گیاهی منطقه را به شدت تحت تأثیر قرار داده و تا مرحله نابودی کامل پیش برده است. توسعه دامداری به هیچ وجه با امکانات و مراتع منطقه سازگار نبوده و تنها در شهر ورزنه و روستای اشکهران بیش از 50 هزار واحد دامی وجود دارد که این تعداد 4 برابر ظرفیت مراتع گاوخونی است.
وی تصریح کرد: آلودگی آب، شرایط اقلیمی، آتش سوزی، حرکت های شنهای روان، تأمین سوخت ساکنین مجاور تالاب از دیگر عوامل تهدید گاوخونی به حساب می آید.
گفتنی است، از سال 1376 تاکنون به دلایل مختلف از جمله رشد روز افزون جمعیت، توسعه کشاورزی و مصرف فراوان آب، ناهماهنگی بین دستگاه های اجرایی استان و عدم وجود مدیریت جامع سیستمی بر منابع آب، همچنين معضل گرم شدن هوا و کاهش نزولات جوی در سالهای 78تا 91 در خشکسالی و تخریب رو به افزایش این زیستگاه سهم به سزایی داشته اند و در حال حاضر تالاب گاوخونی خشک شده است. /ل



گزارش از هراتیان