هر شب با قرآن/ تفسیر زیبای سعدی از یک آیه
بر آنیم تا در این مجال، قطعاتی کوتاه و بلند از کتاب وحی را با نگاهی گزیده به انعکاس آن در ادبیات پارسی، از کتاب «در محضر قرآن» اثر ارزشمند استاد الهی قمشه‌ای پیشکش طالبان حق و جوینگان حقیقت کنیم تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.
مجله شبانه باشگاه خبرنگاران؛
مولانا در مثنوی از کیمیای محبت سخن گفته است:
آیه ۳۴ - ۳۵ سوره فصلت
وَلَا
تَسْتَوِي الْحَسَنَةُ وَلَا السَّيِّئَةُ ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ
أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِي بَيْنَكَ وَبَيْنَهُ عَدَاوَةٌ كَأَنَّهُ وَلِيٌّ
حَمِيمٌ (۳۴) وَمَا يُلَقَّاهَا إِلَّا الَّذِينَ صَبَرُوا وَمَا يُلَقَّاهَا إِلَّا ذُو حَظٍّ عَظِيمٍ ۳۵ و نيكى با بدى يكسان نيست [بدى را] آنچه خود بهتر است دفع كن آنگاه كسى كه ميان تو و ميان او دشمنى است گويى دوستى يكدل میگردد (۳۴) و این [خصلت] را جز کسانى که شکیبا بوده اند نمی‌یابند و آن را جز صاحب بهره اى بزرگ نخواهد یافت (۳۵)
سخن
در این است که اولاً نیکی و بدی به هیچ روی باهم برابر نیستند چنانکه نور و
ظلمت. بنابر این اگر ظلمتی بر آدمی روی آورد و رفتار ناصوابی که از جنس
سیاهی است بر او وارد شود فرمان خرَد این است که آن ظلمت را به نور خوبی و
زیبایی دور کند.
سعدی در حکایت زیر این آیه ها را تفسیر کرده و در پایان، آیه دیگری از قرآن را در بیان همین معنا تضمین کرده است:
سعدی در حکایت زیر این آیه ها را تفسیر کرده و در پایان، آیه دیگری از قرآن را در بیان همین معنا تضمین کرده است:
یکی را خری در گل افتاده بود ز سوداش خون در دل افتاده بود
بیابان و باران و سرما و سیل فروهشته ظلمت بر آفاق ذیل
همه شب در این غصه تا بامداد سقط گفت و نفرین و دشنام داد
نه دشمن برَست از زبانش نه دوست نه سلطان که این بوم و بر زانِ اوست
قضا را خداوندِ آن پهن دشت در آن حالِ منکر بر او بر گذشت
شنید این سخنهای دور از صواب نه صبرِ شنیدن، نه روی جواب
به چشمِ سیاست در او بنگریست که «سودای این بر من از بهر چیست؟»
یکی گفت: «شاها به تیغش بزن ز روی زمین بیخ عمرش بکن»
نگه کرد سلطان عالی محل خودش در بلا دید و خر در وَحَل
ببخشود بر حال مسکینِ مرد فرو خورد خشم از سخنهای سرد
زرش داد و اسب و قبا پوستین چه نیکو بوَد مهر در وقت کین
بدی را بدی سهل باشد جزا اگر مردی، «أحسِن إلا مَن اسا»
بیابان و باران و سرما و سیل فروهشته ظلمت بر آفاق ذیل
همه شب در این غصه تا بامداد سقط گفت و نفرین و دشنام داد
نه دشمن برَست از زبانش نه دوست نه سلطان که این بوم و بر زانِ اوست
قضا را خداوندِ آن پهن دشت در آن حالِ منکر بر او بر گذشت
شنید این سخنهای دور از صواب نه صبرِ شنیدن، نه روی جواب
به چشمِ سیاست در او بنگریست که «سودای این بر من از بهر چیست؟»
یکی گفت: «شاها به تیغش بزن ز روی زمین بیخ عمرش بکن»
نگه کرد سلطان عالی محل خودش در بلا دید و خر در وَحَل
ببخشود بر حال مسکینِ مرد فرو خورد خشم از سخنهای سرد
زرش داد و اسب و قبا پوستین چه نیکو بوَد مهر در وقت کین
بدی را بدی سهل باشد جزا اگر مردی، «أحسِن إلا مَن اسا»
مولانا در مثنوی از کیمیای محبت سخن گفته است:
از محبت خارها گُـل می شود از محبت سرکه ها مُـل می شود
از محبت تلخ ها شیرین شود از محبت مس ها زرین شود
از محبت غول هادی می شود از محبت غصه شادی می شود
از محبت تلخ ها شیرین شود از محبت مس ها زرین شود
از محبت غول هادی می شود از محبت غصه شادی می شود
برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید
