شهرکرد/
دهه اول محرم الحرام
خیز و جامه نیلی کن، روزگار ماتم شد، دور عاشقان آمد، نوبت محرم شد ...
بِسمِ رَبِّ الشُّهَدآءِ وَ الصّالِحينَ وَ الصِّدّيقينَ
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَی الاَْرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بِفِنائِکَ، عَلَیْکَ مِنّی سَلامُ اللَّهِ
اَبَداً ما بَقیتُ وَ بَقِیَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّی لِزِیارَتِکُمْ،
اَلسَّلامُ عَلَی الْحُسَیْنِ وَ عَلی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ
وَ عَلی اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلی اَصْحابِ الْحُسَیْنِ
" اَلسَّلامُ عَلَيْکَ یا اَبَالْفَضْلِ الْعَبّاسِ، یا قَمَرِ بَنِی هاشِم، يَا بَابَ الحَوائِجِ، یَا اَبَالغَوثِ، یَا کَفِیلَ زَینَبِ الحُوراءِ، يَا ساقِيَ عَطاشِي كَرْبَلا، یَا حامِلَ لِواءَ الطَّفِّ، یَا کاشِفَ الکَرْبِ عَنْ وَجْهِ الْحُسَیْنِ عَلَيْه أَلسَّلامُ ... "
" اَلسَّلامُ عَلَيْکِ يا أُمَّ الْمَصائِبِ، يا زَيْنَبُ الْكُبْرى، یَا عَقِیلَةَ بَنِی هاشِمِ ... "
****
مه، بارقه ایست در شبستان حسین (ع). شب، حادثه اى ز درد پنهان حسین (ع).
هر صبح، ز دامن افق، خون آلود خورشید، برآید از گریبان حسین (ع).
هر صبح، ز دامن افق، خون آلود خورشید، برآید از گریبان حسین (ع).
****
باز این چه شورش است که در خلق عالم است؟ * باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است؟
باز این چه رستخیز عظیم است، کز زمین * بی نفخ صور، خاسته تا عرش اعظم است؟
این صبح تیره، باز دمید از کجا کزو * کار جهان و خلق جهان، جمله درهم است؟
گویا طلوع می کند از مغرب، آفتاب * کاشوب در تمامی ذرات عالم است.
گر خوانمش قیامت دنیا، بعید نیست * این رستخیز عام که نامش، محرم است.
در بارگاه قدس، که جای ملال نیست * سرهای قدسیان همه بر، زانوی غم است.
جن و ملک، بر آدمیان نوحه می کنند * گویا عزای اشرف اولاد آدم است.
خورشید آسمان و زمین، نور مشرقین * پرورده کنار رسول خدا (ص)، حسین (ع).
باز این چه رستخیز عظیم است، کز زمین * بی نفخ صور، خاسته تا عرش اعظم است؟
این صبح تیره، باز دمید از کجا کزو * کار جهان و خلق جهان، جمله درهم است؟
گویا طلوع می کند از مغرب، آفتاب * کاشوب در تمامی ذرات عالم است.
گر خوانمش قیامت دنیا، بعید نیست * این رستخیز عام که نامش، محرم است.
در بارگاه قدس، که جای ملال نیست * سرهای قدسیان همه بر، زانوی غم است.
جن و ملک، بر آدمیان نوحه می کنند * گویا عزای اشرف اولاد آدم است.
خورشید آسمان و زمین، نور مشرقین * پرورده کنار رسول خدا (ص)، حسین (ع).
« ... أَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ الَّذی سَمَحَتْ نَفْسُهُ بِمُهْجَتِهِ، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ أَطاعَ اللهَ فی سِـرِّهِ وَ عَلانِیَتِهِ، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ جَعَلَ اللهُ الشفآءَ فی تُرْبَتِهِ، أَلسَّلامُ عَلى مَنِ الاِْجابَةُ تَحْتَ قُبَّتِهِ، أَلسَّلامُ عَلى مَنِ الاَْئِمَّةُ مِنْ ذُرِّیَّتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمُرَمَّلِ بِالدِّمآءِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْمَهْتُوکِ الْخِبآءِ، أَلسَّلامُ عَلى خامِسِ أَصْحابِ الْکِسْآءِ، أَلسَّلامُ عَلى غَریبِ الْغُرَبآءِ، أَلسَّلامُ عَلى شَهیدِ الشُّهَدآءِ، أَلسَّلامُ عَلى قَتیلِ الاَْدْعِیآءِ، أَلسَّلامُ عَلى ساکِنِ کَرْبَلآءَ، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ بَکَتْهُ مَلائِکَةُ السَّمآءِ، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ ذُرِّیَّتُهُ الاَْزْکِیآءُ، أَلسَّلامُ عَلى یَعْسُوبِ الدّینِ، أَلسَّلامُ عَلى مَنازِلِ الْبَراهینِ، أَلسَّلامُ عَلَى الاَْئِمَّةِ السّاداتِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْجُیُوبِ الْمُضَرَّجاتِ، أَلسَّلامُ عَلَى الشِّفاهِ الذّابِلاتِ، أَلسَّلامُ عَلَى النُّفُوسِ الْمُصْطَلَماتِ، أَلسَّلامُ عَلَى الاَْرْواحِ الْمُخْتَلَساتِ، أَلسَّلامُ عَلَى الاَْجْسادِ الْعارِیاتِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْجُسُومِ الشّاحِباتِ، أَلسَّلامُ عَلَى الدِّمآءِ السّآئِلاتِ، أَلسَّلامُ عَلَى الاَْعْضآءِ الْمُقَطَّعاتِ، أَلسَّلامُ عَلَى الرُّؤُوسِ الْمُشالاتِ، أَلسَّلامُ عَلَى النِّسْوَةِ الْبارِزاتِ، أَلسَّلامُ عَلى حُجَّةِ رَبِّ الْعالَمینَ، أَلسَّلامُ عَلَیْکَ وَ عَلى ابآئِکَ الطّاهِرینَ، أَلسَّلامُ عَلَیْکَ وَ عَلى أَبْنآئِکَ الْمُسْتَشْهَدینَ، أَلسَّلامُ عَلَیْکَ وَ عَلى ذُرِّیَّتـِکَ النّاصِرینَ، أَلسَّلامُ عَلَیْکَ وَ عَلَى الْمَلآئِکَةِ الْمُضاجِعینَ، أَلسَّلامُ عَلَى الْقَتیلِ الْمَظْلُومِ، أَلسَّلامُ عَلى أَخیهِ الْمَسْمُومِ، أَلسَّلامُ عَلى عَلِىّ الْکَبیرِ، أَلسَّلامُ عَلَى الرَّضیعِ الصَّغیرِ، أَلسَّلامُ عَلَى الاَْبْدانِ السَّلیبَةِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْعِتْرَةِ الْقَریبَةِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْمُجَدَّلینَ فِى الْفَلَواتِ، أَلسَّلامُ عَلَى النّازِحینَ عَنِ الاَْوْطانِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْمَدْفُونینَ بِلا أَکْفان، أَلسَّلامُ عَلَى الرُّؤُوسِ الْمُفَرَّقَةِ عَنِ الاَْبْدانِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْمُحْتَسِبِ الصّابِرِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْمَظْلُومِ بِلا ناصِر، أَلسَّلامُ عَلى ساکِنِ التُّرْبَةِ الزّاکِیَةِ، أَلسَّلامُ عَلى صاحِبِ الْقُبَّةِ السّامِیَةِ، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ طَهَّرَهُ الْجَلیلُ، أَلسَّلامُ عَلى مَنِ افْتَـخَرَ بِهِ جَبْرَئیلُ، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ ناغاهُ فِی الْمَهْدِ میکآئیلُ، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ نُکِثَتْ ذِمَّـتُهُ، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ هُتِکَتْ حُرْمَتُهُ، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ اُریقَ بِالظُّلْمِ دَمُهُ، أَلسَّلامُ عَلَى الْمُغَسَّلِ بِدَمِ الْجِراحِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْمُجَرَّعِ بِکَأْساتِ الرِّماحِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْمُضامِ الْمُسْتَباحِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْمَنْحُورِ فِى الْوَرى، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ دَفَنَهُ أَهْلُ الْقُرى، أَلسَّلامُ عَلَى الْمَقْطُوعِ الْوَتینِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْمُحامی بِلا مُعین، أَلسَّلامُ عَلَى الشَّیْبِ الْخَضیبِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْخَدِّ التَّریبِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْبَدَنِ السَّلیبِ، أَلسَّلامُ عَلَى الثَّغْرِ الْمَقْرُوعِ بِالْقَضیبِ، أَلسَّلامُ عَلَى الرَّأْسِ الْمَرْفُوعِ، أَلسَّلامُ عَلَى الاَْجْسامِ الْعارِیَةِ فِى الْفَلَواتِ، تَنْهَِشُهَا الذِّئابُ الْعادِیاتُ، وَ تَخْتَلِفُ إِلَیْهَا السِّباعُ الضّارِیاتُ، أَلسَّلامُ عَلَیْک َیا مَوْلاىَ وَ عَلَى الْمَلآئِکَةِ الْمُرَفْرِفینَ حَوْلَ قُبَّتِکَ، الْحافّینَ بِتُرْبَتِکَ، الطّآئِفینَ بِعَرْصَتِکَ، الْوارِدینَ لِزِیارَتِکَ ... » " فرازی از زیارت شریف ناحیه مقدسه "
*****
ای در منای عشق خدا، جان فدا، حسین! در پیکر مبارزه، خون خدا، حسین!
ای پاکتر ز پاکی گلبرگ یاس ها روی زمین، ز چهره تو دلگشا، حسین!
ای معنی تکامل ایمان به فیض عشق! ای عاری از تعارف و چون و چرا، حسین!
عریان ترین حقیقت معلوم آفتاب تابان ترین حقیقت صدق و صفا، حسین!
فارغ ز کامخواهی دل در هوای نفس غالب به سلطه جویی دیو هوا، حسین!
انسان، ولی فراتر از انسان خاکزاد با آیه های نور الهی نما، حسین!
پاینده در خیال زمان ها و قرن ها در معبر گذشت زمان، دیرپا حسین!
در شوره زار تشنه به گلبانگ عاطفت آواز آب و عاطفه، گلگون قبا، حسین!
مطلوب دل، موافق خاطر، انیس جان زنگار غم گرفته دل را جلا، حسین!
سردار بی مبالغه در عرصه نبرد سرباز بی مضایقه در کربلا، حسین!
در جنگ عاشقانه، پذیرای مرگ سرخ با ظلم در نبرد به شمشیر لا، حسین!
نام تو، عطر سینه خونین لاله هاست بویت در آستین بهاران رها، حسین!
ای پاکتر ز پاکی گلبرگ یاس ها روی زمین، ز چهره تو دلگشا، حسین!
ای معنی تکامل ایمان به فیض عشق! ای عاری از تعارف و چون و چرا، حسین!
عریان ترین حقیقت معلوم آفتاب تابان ترین حقیقت صدق و صفا، حسین!
فارغ ز کامخواهی دل در هوای نفس غالب به سلطه جویی دیو هوا، حسین!
انسان، ولی فراتر از انسان خاکزاد با آیه های نور الهی نما، حسین!
پاینده در خیال زمان ها و قرن ها در معبر گذشت زمان، دیرپا حسین!
در شوره زار تشنه به گلبانگ عاطفت آواز آب و عاطفه، گلگون قبا، حسین!
مطلوب دل، موافق خاطر، انیس جان زنگار غم گرفته دل را جلا، حسین!
سردار بی مبالغه در عرصه نبرد سرباز بی مضایقه در کربلا، حسین!
در جنگ عاشقانه، پذیرای مرگ سرخ با ظلم در نبرد به شمشیر لا، حسین!
نام تو، عطر سینه خونین لاله هاست بویت در آستین بهاران رها، حسین!
*****
اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا سَیِّدِی وَ مَوْلاىَ یا صاحِبَ الزَّمانِ!
اَعظَمَ اللهُ اُجُورَکُم بِمُصابِکُم بِجَدِّکُمُ الحُسَینِ الشَّهِید ( عَلَيْه أَلسَّلامُ ).
یا اين دل شكسته ما را صبور كن * يا لااقل، به خاطر زينب (س) ظهور كن.
ديگر بتاب از افق مكه، ماه من! * اين جاده های شب زده را غرق نور كن.
با ذوالفقار حضرت مولا (ع) بيا و بعد * دل های شيعه را پر حس غرور كن.
با كوله بار غربت و اندوه خود بيا * از كوچه های سينه زنی مان عبور كن.
آقا! بيا تو روضه بخوان از برای ما * آقا! بساط گريه ما را تو جور كن.
يا چند صفحه مقتل كرببلا بخوان * يا خاطرات عمه خود را مرور كن.
هم از وفای ساقی لب تشنگان (ع) بگو * هم يادی از مصيبت سرخ تنور كن.
ديگر بتاب از افق مكه، ماه من! * اين جاده های شب زده را غرق نور كن.
با ذوالفقار حضرت مولا (ع) بيا و بعد * دل های شيعه را پر حس غرور كن.
با كوله بار غربت و اندوه خود بيا * از كوچه های سينه زنی مان عبور كن.
آقا! بيا تو روضه بخوان از برای ما * آقا! بساط گريه ما را تو جور كن.
يا چند صفحه مقتل كرببلا بخوان * يا خاطرات عمه خود را مرور كن.
هم از وفای ساقی لب تشنگان (ع) بگو * هم يادی از مصيبت سرخ تنور كن.
*****
فرا رسیدن ماه محرم الحرام؛ ماه پیروزی خون بر شمشیر، و
شهادت مظلومانه سرور و سالار شهیدان؛ حضرت اباعبدالله الحسین (ع)
و یاران باوفای ایشان، را به ساحت مقدس حضرت ولی عصر ( ارواحنا فداه )،
مقام معظم رهبری و تمامی شیعیان جهان، تسلیت و تعزیت عرض می نماییم.
*****
حضرت امام رضا (ع): « در جاهليت، حرمت اين ماه ( محرم ) نگاه داشته مي شد و در آن نمی جنگيدند، ولي در اين ماه، خون های ما را ريختند و حرمت ما را شكستند و فرزندان و زنان ما را اسير كردند و خيمه ها را آتش زدند و غارت كردند و حرمت پيامبر را درباره ذريه اش رعايت نكردند. »
***
حضرت امام خمینی (ره): « اين محرم را زنده نگه داريد؛ ما هر چه داريم از اين محرم است ... محرم و صفر است كه اسلام را زنده نگه داشته است. »
***
مقام معظم رهبری (مدظله): « همه عاشورايي باشيم تا زمينه اصلاح دنيا و ظهور حضرت مهدی (عج) فراهم شود. »
*****
* ماه محرم الحرام :
محرم، ماه حزن و اندوه و عزاداری شیعیان در شهادت حضرت امام حسین (ع) است.
محرم؛ نخستین ماه از ماه های دوازده گانه قمری و یکی از ماههای حرام ( رجب، ذی القعده، ذی الحجه و محرم ) است که در دوران جاهلیت و نیز در اسلام، جنگ در آن تحریم شده بود.
حوادث و وقایع فراوانی در ماه محرم رخ داده است که حادثه خونین کربلا، تاسوعا و عاشوراء و شهادت حضرت امام حسین (ع) و یاران باوفای ایشان و اسارت خاندان امام به کوفه و شام در سال 61 هجری قمری، از مهم ترین وقایع این ماه به شمار می رود. عروج حضرت ادریس به آسمان، استجابت دعای حضرت زکریا (ع)، عبور حضرت موسی (ع) از دریا و غرق شدن فرعونیان در نیل و عذاب اصحاب فیل نیز در ماه محرم رخ داده است.
******
* حضرت امام حسین ( علیه السلام ):
حضرت امام حسین (ع)، گوهر تابناك و چراغ درخشانى است كه هماره بر تارك تاریخ درخشیده و خواهد درخشید. طالبان هدایت و انسانهاى خسته از ظلم و تبعیض و ذلت و ستیزه، نامردمى و ناجوانمردى را به حق رهنمون ساخته و بیدار نموده است ( اِنَّ الْحُسَیْنَ مِصْبَاحُ الهُدَی وَ سَفِینَةُ النِّجَاةِ ). عنصر جاودانه اى كه به یقین رمز ماندگاریش را در الهى بودنش باید جُست. سیره ارجمندش را در قرآن باید نگریست تا به حقیقتش یا شمه اى از حقیقتش دست یافت.
اُنس امام با قرآن به دوران حیات جسمى محدود نمىشود بلكه بعد از شهادت نیز ادامه دارد؛ منهال بن عمرو گوید: " چون سر مطهّر امام علیه السلام را به دمشق آورده بر نى حمل مىكردند، من پیش روى او بودم. شخصى سوره كهف را مىخواند تا رسید به آیه شریفه « أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحَابَ الْكَهْفِ وَ الرَّقِیمِ كَانُواْ مِنْ آیَتِنَا عَجَبًا؛ آیا پنداشتى كه داستان اصحاب كهف و رقیم از آیات شگفت ماست؟! » به خدا سوگند ناگاه آن سر مطهر به سخن آمد و با زبان فصیح فرمود: « شگفت تر از اصحاب كهف، واقعه شهادت و بردن من بر نى است. » "
******
امام حسين (ع)، فرزند حضرت امام علی (ع) و فاطمه زهرا (س) در سوم شعبان سال چهارم هجري در مدينه به دنيا آمد. جد بزرگوارش؛ رسول خدا (ص)، نام او را حسين (ع) نهاد. وي در آغوش پيامبر خدا (ص) بزرگ شد و مورد علاقه شديد آن حضرت بود که درباره اش فرمود: « حُسَيْنٌ مِنّي وَ أنَا مِن حُسَيْنٍ ... ».
امام حسين (ع)، هنگام رحلت رسول خدا (ص)، شش ساله بود. در دوران پدر بزرگوارش، امام علي بن ابيطالب (ع) نيز از موقعيت والايي برخوردار بود، علم، بخشش، بزرگواري، فصاحت، شجاعت، تواضع، دستگيري از بينوايان، عفو و حلم و ... از صفات برجسته اين حجت الهي بود.
در دوران امامت پدرش در كنار آن حضرت بود و در سه جنگ « جمل »، « صفين » و « نهروان » شركت داشت. پس از شهادت امام علی (ع) كه امامت به امام حسن بن علي (ع) رسيد، امام حسين (ع) نیز همچون سربازي، مطيع رهبر و مولاي خويش و همراه برادر بود. پس از انعقاد پيمان صلح ( صلح امام حسن (ع) با معاويه حاكم شام ) با برادرش و بقيه اهل بيت (ع) از كوفه به مدينه آمدند و پس از شهادت امام حسن مجتبي (ع) در سال 49 يا 50 هجري ( كه با توطئه معاویه و به دست همسرش جعده، دختر اشعث بن قيس الكندي مسموم و به شهادت رسيد. ) بار امامت به دوش سيدالشهداء (ع) قرار گرفت.
در آن دوران ده ساله كه معاويه بر حكومت مسلط بود، امام حسين (ع) همواره يكي از معترضين سرسخت نسبت به سياستهاي معاويه و دستگيري ها و قتل هاي او بود و نامه هاي متعددي در انتقاد از رويه معاويه در كشتن حجربن عدی و يارانش و عمرو بن حمق خزاعی كه از وفاداران به امام علي (ع) بودند و اعمال ناپسند ديگر او نوشت.
در عين حال، حسين بن علي (ع) يكي از محورهاي وحدت شيعه و از چهره هاي برجسته و شاخصي بود كه مورد توجه قرار داشت و همواره سلطه اموي ( حكومتي كه از سال 41 هجري با معاويه اولين خليفه اموي شروع مي شود و تا سال 132 هجري ادامه مي يابد ) از نفوذ شخصيت او بيم داشت.
با مرگ معاويه در سال 60 هجري، يزيد به والي مدينه نوشت كه از امام حسين (ع) به نفع او بيعت بگيرد، اما سيدالشهداء (ع) كه فساد يزيد و بي لياقتي او را مي دانست، از بيعت امتناع كرد و براي نجات اسلام از بليه سلطه يزيد كه به زوال و محو دين مي انجاميد، راه مبارزه را پيش گرفت.
آن حضرت (ع) از مدينه به مكه هجرت كرد و در پي نامه نگاري هاي كوفيان و شيعيان عراق با آن حضرت و دعوت براي آمدن به كوفه، آن امام (ع) ابتدا مسلم بن عقيل را فرستاد و نامه هايي براي شيعيان كوفه و بصره نوشت و با دريافت پاسخ كوفيان در بيعتشان با مسلم بن عقيل، در روز هشتم ذي الحجه سال 60 هجري از مكه به سوي عراق حركت كرد.
پيمان شكني كوفيان و شهادت مسلم بن عقيل (ع)، اوضاع عراق را نامطلوب ساخت و كاروان حضرت امام حسين (ع) كه همراه خانواده، فرزندان و ياران به سوي كوفه مي رفت، پيش از رسيدن به كوفه، در دوم ماه محرم الحرام سال 61 هجري وارد سرزمين « كربلا » كه منطقه اى خشك و غيرآباد بود، شد. حر بن يزيد ریاحی براساس دستور عمر بن سعد در این سرزمين، راه را به طور كلى بر امام حسين (ع) بست و آن حضرت را مجبور به توقف نمود.
امام حسين (ع) به ناچار در همان جا توقف كرد و آن جا را خيمه گاه خويش قرار داد. آن حضرت پس از رسيدن به كربلا، پرسيد اين سرزمين چه نام دارد؟ گفتند: كربلا است. امام حسين (ع) همين كه نام كربلا را شنيد، فرمود: « اَللّهُمَ اِنّى اَعُوذُ بِكَ مِنَ الْكَربِ وَ الْبَلاء ». سپس فرمود: « این موضع کرب و بلا و محل محنت و عناد است، فرود آييد که اينجا منزل و محل خيمههاي ماست و این زمين، جاي ريختن خون ماست و در این مکان قبرهاي ما واقع خواهد شد، اينها از جدم محمد مصطفى (صلى الله عليه و آله و سلم) به من خبر داده شده است. »
پس در آن جا فرود آمدند و خيمه ها را برپا نمودند و در طرف ديگر، حر بن يزيد ریاحی با ياران و سپاهيان خويش فرود آمده و خيمه هاى دشمنى و قتال با آل رسول (صلى الله عليه و آله و سلم) را برپا نمودند و چون روز ديگر شد عمر بن سعد (ملعون ) با چهار هزار مرد سوار به كربلا رسيد و در برابر لشكر آن امام مظلوم (ع) فرود آمدند. ایشان در این سرزمين در محاصره سپاهيان دشمن كه هر روز بر تعدادشان افزوده مي شد، قرار گرفته ولی تسليم نيروهاي يزيد نشدند.
سرور و سالار شهیدان (ع) با سلاح خون به دیدار شمشیر مى رفت كه: « اِنْ كانَ دینُ مُحَمَّدٍ لَمْ یَسْتَقِم اِلاَّ بِقتلى فَیا سیوفُ خُذینی؛ اگر دین محمد صلی الله علیه و آله جز با كشتن من پایدار نمىماند، پس اى شمشیرها مرا دریابید. » و موقع حمله به دشمن، ذكر « لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلاّ بِاللَّهِ الْعَلِىِّ الْعَظيمِ » مىگفت و سرانجام در روز عاشورای سال 61 هجری قمری، در آن سرزمين، مظلومانه و تشنه كام، همراه اصحابش به شهادت رسيد.
اصحاب شهادت طلب و با وفاي حضرت سيدالشهداء (ع)، بویژه حضرت قمر بنی هاشم؛ ابالفضل العباس (ع)، نمونه بارز آگاهی، ايمان، شجاعت و فداكاري بودند كه در ركاب سيدالشهداء (ع) به فيض شهادت رسيدند.
جمعي از بني هاشم بودند. جمعي از مدينه با آن حضرت (ع) آمده بودند، برخي در مكه و در طول راه به وی پيوستند. برخی هم از كوفه توانستند به جمع آن حماسه سازان شهيد بپيوندند. كساني هم در راه نهضت حسيني، پيش از عاشوراء شهيد شدند، كه آنان نيز جزء اصحاب او به شمار مي آيند. ( چون مسلم بن عقيل، قيس بن مسهر صيداوی، هانی بن عروه و ... )
از آن پس، كربلا، كانون الهام و عاشوراء سرچشمه قيام و آزادگي شد و شهادت حضرت امام حسین (ع) سبب زنده شدن اسلام و بيدار شدن وجدان هاي خفته گرديد.
به همين دليل، ماه محرم با حادثه عاشوراء عجين شده و فرا رسيدن آن، دل ها را پر از غم مي سازد و پيروان و شيفتگان امام حسين (ع) از اول محرم، محافل و مجالسي را سياهپوش كرده، به ياد آن امام شهيد (ع) به عزاداري مي پردازند.
* ضمناً قيام حضرت امام حسين (ع)، از روز امتناع از بيعت با يزيد تا روز عاشوراء، 175 روز به طول انجامید: ( 12 روز در مدينه، 4 ماه و 10 روز در مكه، 23 روز در بين راه مكه تا كربلا و 8 روز در كربلا از 2 تا 10 محرم )
******
انس با قرآن، اخلاص و توجه به رضایت الهی، اخلاق کریمانه ( گذشت، تواضع و فروتنى، سخاوت، احسانگرى )، امر به معروف و نهی از منکر، ایثار، توكّل، جاودانگی، توجه به عبادت و حق تلاوت قرآن، حقگویى، حضور در محضر الهى، ذکر، خوف و خشیت الهى، صبر و تسلیم و رضا، عزتطلبى و ذلّت ستیزى و ... را می توان از بارزترین نکات و صفات قابل توجه در حرکت و قیام امام حسین (ع) به عنوان انسانی قرآنى برشمرد.
******
امام حسین (ع) در طول سفر خود به كربلا، خدا را تنها تكیه گاه مىداند، در دومین سخنرانى در روز عاشورا پس از آن كه هر دو سپاه آماده نبرد شدند، خطاب به سربازان عمر سعد فرمود: « سخن مرا بشنوید و عجله نكنید ... بىتردید سرور من آن خدایى است كه قرآن را فرو فرستاده و همواره دوستدار شایستگان است. »
آن حضرت (ع) در عین صلابت و قاطعیت، رئوف و در عین تهجّد شبانگاهى چون شیر در روز، بر دشمنان مىغرّد، قرآن رهبانیت را نمىپذیرد و در عین حال قطع ارتباط با خالق را نیز رد مىكند. از یك سو بر جهاد و شهادت، هجرت و امر به معروف و نهى از منكر به عنوان عناصر كلیدى شجاعت و حضور مؤثر در جامعه تأكید مىكند و از دیگر سو مؤمنانى را مىستاید كه شب‌ها به نجواى با معبودشان مىپردازند.
امام حسین (ع) انس ویژهاى با نماز داشت. از برادرش حضرت اباالفضل العباس (ع) خواست یك شب از امویان مهلت بگیرد تا در آن شب فقط به دعا، نماز، تلاوت قرآن و استغفار و راز و نیاز با خدا بپردازد: « اِرْجَعْ اِلَيْهِمْ فَاِن اِسْتَطَعْتَ أَنْ تُؤَخِّرَهُمْ إِلي غَدْوَةٍ وَ تَدْفَعَهُمْ عَنَّا الْعَشِيَّةَ، لَعَلَّنا نُصَلّي لِرَبِّنا اللَّيْلَةَ وَ نَدْعُوهُ وَ نَسْتَغْفِرُهُ، فَهُوَ يَعْلَمُ أَنّي قَدْ أُحِبُّ الصَّلَاةَ لَهُ وَ تِلاوَةَ كِتابِهِ وَ كَثْرَةَ الدُّعاءِ وَ الْاِسْتِغْفارِ. »
صبحگاه عاشورا یاران خویش را چنین به صبر فرا مىخواند كه: « اى كریم زادگان! صبورى كنید، زیرا مرگ چونان پلى است كه شما را از سختىها و آسیبها عبور داده و به بهشتهاى پهناور و نعمتهاى جاودانه مىرساند ... »
امام حسین (ع)، در ظهر عاشورا نیز كه تنور جنگ به شدت گرم شده بود، به شخصى كه وقت نماز را به ایشان یادآورى كرد فرمود: « نماز را به یادمان آوردى، خدا تو را از نمازگران قرار دهد، بلكه اكنون وقت آن است، از دشمنان بخواهید كه دست از جنگ بشویند تا نمازمان را بخوانیم. » و چون آنان حاضر به این امر نشدند، سعید بن عبداللَّه حنفى و زهیر بن قین، پاسدارى از جان امام را بر عهده گرفته و در این راه شهید شدند. در قتلگاه و عروجگاه، عصر عاشورا در نیایشى عاشقانه با تن و بازوى زخمدار چنین عرضه مىدارد: « بر قضا و حكم تو صبر مىكنم، اى خداى من! جز تو خدایى نیست. اى فریادرس فریادگران! »
امام (ع) در روز عاشورا در مقابل سپاه دشمن فریاد بر آورد كه: « آگاه باشید كه زنازاده پسر زنازاده ( ابن زیاد ) مرا بین دو چیز مخیّر ساخته؛ یا شمشیر كشیده آماده جنگ شوم و یا لباس ذلّت بپوشم و با یزید بیعت نمایم، ولى ذلت از ما بسیار دور است. »
آن حضرت (ع) در روز عاشورا بعد از شهادت اصحاب سرش را به آسمان بلند كرد و فرمود: « الَّلهُمَّ اِنّك تَرى ما یُصْنَعُ بولد نبیّك؛ خدایا تو شاهدى كه با پسر پیغمبر تو چه مىكنند؟ » همچنان كه پس از شهادت طفل شیرخوار، دست مبارك خود را زیر گلوى او گرفت، وقتى كه دستش پر از خون شد، آن را به طرف آسمان پاشید و فرمود: " آن چه كه این مصیبت را بر من آسان مىكند، این است كه این مصایب در محضر خدا و منظر او واقع مىشود. "
******
* عناوین روزهاي محرم :
در مراسمات ماه محرم الحرام و بزرگداشت شهدای کربلا، هر روز ( در ۱۲ روز اول ماه ) به یکی از بزرگان ذیل اختصاص یافته است:
1- روز اول محرم: حضرت مسلم بن عقيل (ع)
2- روز دوم محرم: ورود کاروان به کربلا ( وروديه )
3- روز سوم محرم: حضرت رقيه (س)
4- روز چهارم محرم: حضرت حر و اصحاب (ع)ـ طفلان زينب (ع)
5- روز پنجم محرم: اصحاب و حضرت عبدالله ابن الحسن (ع)
6- روز ششم محرم: حضرت قاسم ابن الحسن (ع)
7- روز هفتم محرم: روضه عطش و حضرت علي اصغر (ع)
8- روز هشتم محرم: حضرت علي اکبر (ع)
9- روز نهم محرم: روز تاسوعا ـ حضرت ابوالفضل العباس (ع)
10- روز دهم محرم: روز عاشوراء ـ حضرت اباعبدالله الحسين (ع) ـ حضرت زينب (س) و شام غريبان
11- روز يازدهم محرم: حرکت کاروان اسراء از کربلا
12- روز دوازدهم محرم: ورود کاروان اسراء به کوفه.
2- روز دوم محرم: ورود کاروان به کربلا ( وروديه )
3- روز سوم محرم: حضرت رقيه (س)
4- روز چهارم محرم: حضرت حر و اصحاب (ع)ـ طفلان زينب (ع)
5- روز پنجم محرم: اصحاب و حضرت عبدالله ابن الحسن (ع)
6- روز ششم محرم: حضرت قاسم ابن الحسن (ع)
7- روز هفتم محرم: روضه عطش و حضرت علي اصغر (ع)
8- روز هشتم محرم: حضرت علي اکبر (ع)
9- روز نهم محرم: روز تاسوعا ـ حضرت ابوالفضل العباس (ع)
10- روز دهم محرم: روز عاشوراء ـ حضرت اباعبدالله الحسين (ع) ـ حضرت زينب (س) و شام غريبان
11- روز يازدهم محرم: حرکت کاروان اسراء از کربلا
12- روز دوازدهم محرم: ورود کاروان اسراء به کوفه.
******
* هفته اول محرم الحرام ؛ « هفته احیای امر به معروف و نهی از منکر »
حضرت امام علی (ع) : « امر به معروف، نشان غیرت دینی مؤمن است. »
امر به معروف و نهي از منکر از بزرگترين فرائض ديني و مهمترين اهداف نهضت مقدس امام حسين (ع) است که ضامن استقرار و تداوم بخش تمامي واجبات و ارزش هاي اسلامي و محو گناه و پليدي در جامعه است.
حضرت امام حسین (ع)، مصداق این آیه شریفه بودند: « وَ لْتَكُن مِّنكُمْ أُمَّةٌ یَدْعُونَ إِلَى الْخَیْرِ وَ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ یَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ وَ أُوْلئَكَ هُمُ الْمُفْلِحُون؛ باید از میان شما گروهى به نیكى دعوت كنند و به كار شایسته وادارند و از زشتى بازدارند و آنان همان رستگارانند. » ( آیه ۱۰۴ سوره مبارکه آل عمران )
آن حضرت (ع) هدف قیام خود را اصلاح در امت و امر به معروف و نهى از منكر معرفى فرمودند. ایشان از اولین مراحل امر به معروف كه همان اندرز و نصیحت است، آغاز و بارها و بارها یزیدیان را پند دادند و تا آخرین مرحله كه گذشتن از جان خویش است در راه احیاى این عنصر مهم كوشا بودند.
آن حضرت (ع) به عنوان شهید امر به معروف و نهی از منکر در اینباره چنین مىفرمایند: « اِنَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الأِصلاح فى أَمّةِ جَدّى مُحَمَّد صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ، اُریدُ أَن آمُرَ بِالمَعروف وَ انهى عَنِ المُنكَر ... »؛ « من براى اصلاح در امت جدّم محمد صلی الله علیه و آله قیام كردم، می خواهم امر به معروف و نهى از منكر نمایم .... »
فرائض عظیمه امر به معروف و نهى از منكر، محور تحقق یافتن حكمیت ارزش‌ها و محو پلیدی‌ها است. بناى رفیع جامعه اسلامى بر ستون مستحكم امر به معروف و نهى از منكر گذاشته شده و امت مسلمان بهترین امتى هستند كه براى امر به معروف و نهى از منكر برانگیخته شدند.
در روايتی از امام علی (ع) درباره اهميت این دو فریضه آمده است: « تمامی کارهای نيک و حتی جهاد در راه خدا، در برابر امر به معروف و نهی از منکر، همچون قطره ای در برابر دريايی پهناور است. »
براي احيای اين دو فريضه بزرگ و بهره مندی جامعه اسلامی از آثار و برکات آنها، هفته اول محرم الحرام، تحت عنوان " هفته احیای امر به معروف نهی از منکر " نام گرفته است.
******
اللّهُمَّ یَا ربّ الحُسَینِ! بحقّ الحُسَینِ، إشفِ صَدرَ الحُسَینِ، بِظُهُورِ الحُجّة ...
التماس دعای خیر
