به گزارش حوزه تئاتر باشگاه خبرنگاران به نقل از روابط عمومی نمایش «در شوره زار»، علی سلیمانی ایفاگر نقش کاراکتر "عبدالله" گفت: چالش و ظرافتی که مرا به این شخصیت رساند، در بازده زمانی یک ماهه صورت گرفت. پیش‌تر تجربه‌های رفتاری این کاراکتر را جست و جو می‌کردم و حاصل این جست وجوها را به کارگردان ارائه می‌دادم ولی به تدریج به شخصیتی رسیدیم که شاهدش هستید، برای مثال در متن نوشته بود که پای این شخصیت لنگ است اما چگونگی لنگ بودن آن در طول این مدت شکل گرفت یا عینک و ته ریش و قوز داشتن او یامثلا چگونگی ابراز عشق این کاراکتر... او به عشقش اصرار بسیار دارد، ضمن اینکه امیدوارترین آدم در این جمع است، چرا که به زعم خودش عاشق است... برای شکل گیری این کاراکتر ما کم کم به فیزیک و هویتی رسیدیم که هم مورد پسند حسین کیانی بود و هم مرا از مشقت تولید یک شخصیت بیرون آورد. ناگفته نماند که از همان اول، تیپ مد نظر ما نبود، بلکه کاراکتری را در نظر داشتیم که ویژگی‌های خاص خودش را داشته باشد.

وی همچنین در توضیح بیشتر راجع به نقشی که در نمایش «در شوره زار» ایفا می کند، افزود: نه می‌خواهم و نه می توانم ناامیدی را بازی کنم و در این نمایش تلاش کرده ام امیدبخش‌ترین ناامیدی را بازی کنم، چرا که این کاراکتر عاشق است و عاشق تا آخرین لحظه به معشوق امیدوار است. در این نمایش من و «قمرخ» سمبل زندگی سنتی ایرانی هستیم، می توان گفت شخصیت ما، متعلق به قشر متوسط رو به پایین است، البته شخصیت «خدابس» هم چنین سمبلی است اما با چند دهه فاصله با ما... شخصیت و هویت اینها در مراوده با دیگر شخصیت ها بیشتر و بیشتر مشخص می شود و می توان گفت که چالش بین آدم ها در مواجهه با همدیگر و آشکار شدن شخصیت آنها،ستون فقرات این نقش ها است.

بازیگر نقش «عبدا...» نمایش «در شوره زار» درباره کار کردن با کارگردان این نمایش اضافه کرد: من با حسین کیانی از سال 75 در سفری که برای اجرای نمایش در اروپا داشتیم، بیشتر آشنا شدم. آن موقع هر کدام از ما در گروهی متفاوت بودیم ولی از همان زمان بود که دیدم چشم انداز تئاتری اش چقدر به من شباهت دارد، منتها من در جایگاه بازیگر و او در جایگاه کارگردان، پژوهشگر و نویسنده... البته در نمایشی مانند «مشروطه بانو» و کاراکتر «نقیب التجار» که اولین تجربه کاری مشترک ما بود، او هیچ توصیه ای به من نکرد و به زعم من می خواست مرا محک بزند که سرانجامی موفق هم داشت و به این نتیجه رسیدم که فضای ذهنی ما در ارائه یک نمایش بسیار به هم نزدیک ااست هم در جزئیات و هم در کلیات... 

وی همچنین گفت: من هیچ گاه دوست نداشته ام متن خارجی بازی کنم، حسین کیانی هم همین طور است، برای مثال اگر به سراغ اقتباسی از«بانوی سالخورده» می رود، آن را کاملا ایرانیزه می کند و این چیزی است که کارش را لذت بخش می کند؛ بیان مسائل روز و حرف روز را گفتن، چرا که تئاتر تنها حرفه ای است که می تواند ما به ازای زمان خودش باشد. تئاتر ضمن اینکه به گوهر اصلی هنر نزدیک تر است می تواند تبلور جامعه هم باشد و البته شدیدتر از سینما، چرا که سینما صنعت است و به گیشه توجه زیادی دارد اما تئاتر مخاطب خودش را دارد و بی واسطه است. البته یکی از ذکاوت های حسین کیانی نیز این است که از همه مناظر به این موضوع نگاه کرده است، حتی می توان گفت حضور سرباز در این شوره زار که از نظر من، اکسپرسیونیستی است، با وجود اینکه با چنین شرایطی تطابق ندارد ولی به خوبی با دیگر شخصیت ها و فضای کار هماهنگ شده است...

این بازیگر تئاتر و سینما و تلویزیون در     پایان صحبت هایش افزود: ما در پروسه خصوصی کردن تئاتر هستیم و در چنین شرایطی هم مدیران و هم هنرمندان زیر فشار هستند،« در شوره زار» در چنین شرایطی در حال اجرا است و این البته موقعیت خوبی است، چرا که مشخص می شود چه کسانی تئاتری تر هستند...  
 
انتهای پیام/ص