به گزارش حوزه تجسمی باشگاه خبرنگاران به نقل از روابط عمومی خانه هنرمندان ایران، خانه فیلم معمار همزمان با برگزاری هفته فرهنگی فلاند، دو فیلم «صندلی پایمو» و «ساختمان شهرداری سایناتسالو» ساخته «آلوا آلتو» با موضوع طراحی و معماری فلاند در تالار استاد ناصری خانه هنرمندان ایران به نمایش در آورد.
 
در ابتدای این برنامه «هاری کمراینن» سفیر فنلاند در تهران درباره رابطه دو کشور ایران و فلاند و نزدیکی آن دو به یکدیگر گفت: « معماری موضوعی است که دو کشور ایران و فلاند را به یکدیگر متصل می کند چراکه ایران یکی از کشور هایی است که تاثیر مهمی در معماری و تمدن داشته است. در زمینه موسیقی نیز این دو کشور با یکدیگر اشتراک های زیادی دارند، می توانم بگویم ایران در زمینه های مختلفی هم چون هنر، ریاضی، ادبیات، پزشکی، جبر و هندسه و ... داشته های بسیار زیادی در اختیار کشور های غربی هم چون فلاند گذاشته است. در زمینه معماری، آنچه که فلاند از طریق جبر و هندسه در معماری به کار برده است، در واقع از سوی ایران به فلاند رسیده است. به همین دلیل مولفه های هندسه ایرانی و معماری آن، همواره در معماری فلاند حضور داشته است. یکی دیگر از مولفه هایی که دو کشور ایران و فلاند را به یکدیگر نزدیک می کند، عشق و احترام به طبیعت است. ایران در بخش های مختلف خود، صاحب طبیعتی بی کران و زیبا است. «آلتو» در فلاند نیز همواره کوشید طبیعت را به معماری خویش نزدیک سازد. امروز صحبت درباره معماری هم ساز با طبیعت یکی از موضوع های بسیار جدی است که باید به طور دقیق به آن پرداخت. همین موضوع نیز می تواند عامل بسیار خوبی برای ارتباط بیشتر ایران با فلاند باشد تا هر دو کشور بتوانند در این زمینه به تحقیق و بررسی بپردازند».
 
پس از نمایش این دو فیلم، مهندس «محمدرضا نیکبخت» با اشاره به شخصیت چند وجهی «آلوا آلتو» به معرفی آثار و فعالیت او پرداخت و گفت: « صحبت کردن درباره «آلوا آلتو» و آثار او کار بسیار دشواری است، شخصیت چند وجهی و پیچیده آلتو عمق بسیار زیادی دارد که پرداختن به آن قطعاً کار بسیار سخت و دشواری است. نخستین دوره معماری حرفه ای «آلتو» با شرکت در نمایشگاه صنعتی سال ۱۹۲۲ آغاز شد، هر چند کارهای مختلف دیگری نیز مرتبط به دوره دانشجویی وی شناخته شده است که از اهمیت خاصی برخوردار هستند. «آلتو» در سال ۱۹۲۷، ژی واس کیلا را ترک گفت، شهری که در آن ساختمانهای مهمی همچون ساختمان کلوپ کارگران و ساختمان انجمن میهن پرستان را به اجرا در آورده بود.کارهای او در این دوره به طور کلی به دوره ی چند عملکردی و نئوکلاسیک مربوط می شود. او مدت کوتاهی در تورکو به سر برد که در آن زمان مهمترین شهر پذیرای هنرمندان در فنلاند بود. در این سال ها که سا لهای کلیدی در تکامل معماری او محسوب می شوند، دوره ای که نشان می داد، کارهای او به طور کلی از نظر محتوایی با پیشرفته ترین کارهای معاصر آن عصر در اروپای مرکزی در سطح و معیار برابری قرار دارد. ساختمان های چند طبقه استاندارد شده در تورکو با اجزای پیش ساخته ی بتنی که می توان آنها را با تجربیات معاصر معماران بزرگی چون میس واندر روهه و گریپوس برابر دانست».
 
وی در ادامه صحبت های خود گفت: « در سال ۱۹۳۱ «آلتو» به هلسینکی بازگشت که نشانه وابستگی کامل او به زندگی فرهنگی فنلاند بود. آنچه در این سال ها بر «آلتو»  در تورکو گذشت زمیبه ساز تحول او از معماری سنتی فنلاند به مدرنیسم بود، کارهایی که او در این چند سال انجام داد در پیشبرد و توسعه شیوه معماری او نقش بسزایی داشت و موجب گسترش سبک معماری او گردید. به عنوان نمونه: ساختمان کتابخانه وی پور، ساخمان آسایشگاه جنوب غربی فنلاند در پایمیو و ساختمان اداره مرکزی روزنامه تورن سانومات در تورکو. کارهای دیگر او مربوط به این دوره در زمره آثار مدرن کلاسیک به شمار می روند، به عنوان مثال: خانه شخصی او در هلسینکی، غرفه فنلاند در نمایشگاه جهانی نیویورک و مجموعه مسکونی کارخانه تولید سلولز در سونیلا. از کارهای مربوط به دوره پس از جنگ «آلتو» می توانه به خوابگاه دانشجویان ارشد بیکر هاوس در مجموعه انستیتو تکنولوژی ماساچوست در کمبریج ماساچوست(۲-۱۹۵۰و۱۹۴۹)، که شاهکار بی نظیری از مهرورزی به ماده و نوعی احساس رمانتیک از فضا به منظور دست یابی به ارزش های اجتماعی و سیاسی جامعه بود، اشاره کرد. طرح اجرا نشده گورستان کلیسای مالم در شمال هلسینکی(۱۹۵۰) بازتاب حساسیت روان شناختی وی به شکنندگی انسان در برابر تجربه ی رنج و رودرروی تصور دیگری از ماهیت واقعی حضور مرگ است؛ در اینجا «آلتو» به نوعی ژرف اندیشی و احساس والای شاعرانه دست یافت که در معماری این عصر همتراز و برابر با آن را نمی توان یافت، به همین نحو نیز پروژه غیر اجرایی قبرستان کونگز لینگبی نزدیک کپنهاگ(۱۹۵۱)، در جمع بندی فرایند خلاقیت او در شرح وابستگی او به طبیعت به مثابه شریک عقلانی از کارهای دیگر او موفق تر است. سرانجام، پروژه وُگل واید پلاتس در ودن (۱۹۵۳) نشانه تناوبی دیگر در بازگشت به زمینه های پیچیده در کارهای اوست _ بازتاب خاصی که هر جزء را به کلان فضا مرتبط می ساخت. «آلتو» در این مقطع به کنترل مطلق کاربرد تکنیک و فضا پرداخت، که بر مبنای سی سال در گیری مدام مشغله ی ذهنی او با انسان و نیازهای روان شناختی بارور شده بود. همچنین در این دوره با مسائل برنامه ریزی مواجه بود و نقطه ی اوج این درگیری ها برنامه ریزی های مختلفی بود که در مرکز پایتخت فنلاند به انجام رساند(۷۳-۱۹۵۹). مهم ترین ساختمان های او در هلسینکی می توانه به ساختمان دفتر رائو تاتالو (۶-۱۹۵۲و۱۹۴۸)، ساختمان مرکز فرهنگی (۸-۱۹۵۵)، ساختمان مرکز کنفرانس فنلاند و تالار کنسرت (۱۹۷۰-۵-۱۹۷۳) اشاره کرد».


انتهای پیام/ اس