به گزارش حوزه سیاست خارجی باشگاه خبرنگاران به نقل از ایران هسته‌ای، دور جدید مذاکرات کارشناسی ایران و 1+5 که در واقع اولین دور مذاکرات کارشناسی ایران و 1+5 درباره یک توافق جامع و بلند مدت است، چهارشنبه، 14 اسفند 1392/ 5 مارس 2014 در وین اتریش آغاز شد.
 
حمید بعیدی نژاد مدیر کل امور بین الملل وزارت خارجه از سوی ایران و استفن کلمنت معاون کاترین اشتون از سوی 1+5 مسئولیت این مذاکرات را بر عهده دارند.
 
بعیدی نژاد به یک خبرگزاری گفته است این مذاکرات احتمالا 3 روز به طول خواهد انجامید.
 
گزارش های موجود نشان می دهد این مذاکرات به بحث درباره چند مسئله اصلی اختصاص خواهد داشت.
 
1- نخستین موضوع مسئله ماهیت غنی سازی است که 1+5 می پذیرد ایران در طول گام آخر از آن بهره مند باشد. توافق ژنو می گوید گام نهایی در برگیرنده یک برنامه غنی سازی خواهد بود که بر اساس نیاز عملی ایران از جنبه های مختلف محدود و به طور دو جانبه تعریف می شود. اکنون دیپلمات ها می گویند مهم ترین بحث در مذاکرات کارشناسی اولا نحوه تعریف «نیاز عملی» برای غنی سازی از سوی ایران است و ثانیا اینکه برنامه غنی سازی فعلی ایران به چه نحو باید محدود شود تا زمان گریز هسته ای ایران (Break out) به اندازه ای که مدنظر امریکاست –بین 12 تا 18 ماه- افزایش پیدا کند.
 
2- مسئله دوم سرنوشت راکتور اراک است که به یکی از مهم ترین مسائل در مذاکرات کارشناسی بدل خواهد شد. مسئله اصلی در این باره این است که چگونه می توان مطمئن شد پلوتونیوم تولید شده توسط این راکتور هرگز مصرف تسلیحاتی پیدا نکند. احتمالا غربی ها استدلال خواهند کرد که این راکتور باید به گونه یا تغییر شکل پیدا کند که اساسا نتواند پلوتونیوم تولید کند و طرف ایرانی روی مسئله شفافیت و همچنین عدم وجود بازفرآوری در ایران تمرکز خواهد کرد.
 
3- کارشناسان می گویند دسته ای از مسائل دیگر هم وجود خواهد داشت که مربوط به جنبه های سیاسی، مسائل حقوقی و مسائل مرتبط با سطح مذاکرات و همچنین نحوه پیشبرد کار است.
 
برخی منابع می گویند اراده دو طرف این است که ظرف 3 ماه به یک متن مشترک برسند.
 
با توجه به اینکه مقام های امریکایی دائما تهدید به اعمال تحریم های جدید را تکرار می کنند، این سرعت دادن به مذاکرات تا این حد می تواند خطرناک شود و به روندی پرحجم از امتیازدهی به طرف مقابل منجر شود.
 
بویژه از جنبه حقوقی، مذاکره ای که صرفا بر «یافتن نقطه ای برای توافق» و «به رسمیت شناختن نگرانی های طرف مقابل و راه های پیشنهادی آن برای رفع این نگرانی ها» مبتنی باشد، می تواند بسیار خطرناک باشد.
 
توافق جامع بنا دارد درباره برخی از مهم ترین حقوق ملت ایران برای بلند مدت تصمیم گیری کرده و یک الگو برای حل و فصل سایر مسائل ایران با جامعه بین المللی بوجود بیاورد و بنابراین باید درباره آن بسیار سخت گیر بود.

انتهای پیام/