مجتبی رحیمی در گفتگو با خبرنگار سینما باشگاه خبرنگاران گفت: روش فیلمبرداری روی دست را برای مجموع یک فیلم قبول ندارم.
 
 ما با تجهیزاتمان می‌توانیم از لرزش آزار دهنده تصویر جلوگیری کنیم، ولی متأسفانه بعضی سال‌ها برای سرعت دادن به روند ساخت، از این روش استفاده می‌کنند.  
 
رحیمی که تجربه فیلمبرداری ژانر کودک را نیز در کارنامه خود دارد، درباره نحوه فیلمبرداری در ژانرهای مختلف افزود: در کار کودک حتی نورپردازی و رنگ‌ها هم متفاوت است مثل کار کمدی که باید جوری فیلمبرداری صورت گیرد که فرم صورت و بدن بازیگر باعث خنده تماشاچی شود.
 
رحیمی درخصوص تفاوت فیلمبرداری در داخل و خارج از کشور گفت: گروه‌های خارجی برای هر قسمت از جمله کرین و نور متخصص خاص خود را دارند ولی در ایران یک گروه حداکثر  پنج یا شش نفره همه کارها را انجام می‌دهند.  
 
وی افزود: ما در ایران فیلمبرداران خوبی داریم ولی تجهیزات خوبی نداریم، 70 درصد تجهیزات قدیمی است.  
 
کیفیت پایین تصاویر در فیلم‌های ما، جدای از تجهیزات به آلودگی هوای تهران برمی‌گردد. آلودگی باعث تیرگی هوا می‌شود که حتی با جدیدترین دوربین‌ها هم نمی‌توان تصاویر خوبی را ضبط کرد. 

فیلمبردار "لیلی با من است" درخصوص تأثیر فیلمبردار برکیفیت فیلم گفت: اگر فیلمبردار با کارگردان هم فکری داشته باشد روی فیلم تأثیر بسیار مثبتی دارد. برای مثال هر کارگردان شاید 10 یا 20 فیلم ساخته باشد ولی یک فیلمبردار حرفه‌ای سالی چهار یا پنج فیلم را کار می‌کند و این مسأله باعث می‌شود تجربه فیلمبردار به کمک کارگردان بیاید البته در نهایت فیلم به اسم کارگردان است نه فیمبردار.
 
رحیمی در پایان دغدغه فیلمبرداران را چنین گفت: افرادی که بی‌هیچ ضابطه‌ای وارد سینما شدند و در سمت‌هایی مثل تهیه کننده و کارگردان تله فیلم‌های ضعیفی ساختند، به فیلمبرداری لطمه وارد کرده و کیفیت کار را پایین آوردند این مسأله از نظر روحی باعث آزار افراد باتجربه است.