چه کسانی برنده نوبل شیمی بوده‌اند؟ + عکس
کمیته نوبل گفت: محققان جایزه را به خاطر "توسعه میکروسکوپ فلوروسانس با وضوح فوق العاده" دریافت کرده‌اند.
به گزارش خبرنگار علمی باشگاه خبرنگاران، جایزه نوبل ۲۰۱۴ در رشته شیمی به سه محقق به خاطر بهبود قدرت وضوح میکروسکوپ‌های چشمی تعلق گرفته است.
اریک بتزیگ، استفان هل و ویلیام مورنر از فلوروسانس برای گسترش محدوده‌ای که میکروسکوپ های نوری با آن می‌بینند استفاده کردند.
از راست: ویلیام مورنر از دانشگاه استانفورد، استفن هل از موسسه ماکس پلانک، و اریک بتزیگ از موسسه پزشکی هاوارد هیوز
این سه محقق به ۱۰۵ دانشمند دیگری می‌پیوندند که از سال ۱۹۰۱ تاکنون برنده جایزه نوبل شیمی شده‌اند.
کمیته نوبل گفت: که محققان جایزه را به خاطر "توسعه میکروسکوپ فلوروسانس با وضوح فوق العاده" دریافت کرده‌اند.
پروفسور بتزیگ و مورنر اهل آمریکا هستند و پروفسور هل آلمانی است، پروفسور اسفن لیدین رئیس کمیته که خود شیمیدان دانشگاه لوندز است، گفت: کار تحقیقاتی این سه نفر مطالعه فرآیندهای مولکولی در حین وقوع را ممکن کرده است.
میکروسکوپ‌های نوری قبلا دچار محدودیتی فرضی بودند: اینکه هرگز نمی‌توانند به وضوحی بهتر از نصف طول موج نور دست یابند.
این فرض متکی بر اصل موسوم به حد پراش آبه (Abbe's diffraction limit) بود که نامش از معادله ای که در سال ۱۸۷۳ توسط ارنست آبه فیزیکدان آلمانی منتشر شد گرفته شده و برندگان نوبل امسال از مولکول فلوروسانت برای دور زدن این محدودیت استفاده کردند که به دانشمندان امکان داد تصاویر میکروسکوپی را با قدرت وضوح خیلی بیشتر ببینند.
پروفسور هل از واحد شیمی بیوفیزیک در موسسه ماکس پلانک آلمان در کنفرانسی خبری در استکهلم گفت: من از موضوع خسته شده بودم، احساس می‌کردم که این فیزیک قرن نوزدهم است. از خودم می‌پرسیدم آیا هنوز با میکروسکوپ نوری می توان کاری جدی و عمیق انجام داد. بعد دیدم که مانع مربوط به حد پراش، تنها مشکل مهم باقی مانده است.
نهایتا تشخیص دادم باید با بازی با مولکول‌ها بتوان راهی یافت، با خاموش و روشن کردن آنها، امکان دیدن محیط مجاور آنها که قبلا دیده نمی شدند، پیدا شد.
با دور زدن حد فیزیکی آبه یعنی ۰.۲ میکرومتر میکروسکوپ‌های نوری اختراعی این محققان، امکان دیدن جهانی در ابعاد نانوسکوپی را فراهم کرده است.
پروفسور دامینیک تیلدسلی از انجمن سلطنتی شیمی گفت: میکروسکوپ‌های فلوروسانسی جدید اکنون به دانشمندان امکان می‌دهد داخل سلول‌های عصبی را ببینند و سیناپس‌های مغز را کشف کنند، پروتئین‌های درگیر در بیماری هانتینگتون را مطالعه کنند و تقسیم سلولی در جنین را ردیابی کنند، که ابعاد کاملا تازه ای از درک آنچه در درون انسان در ابعاد نانو می‌گذرد را ممکن کرد.
انتهای پیام/
اریک بتزیگ، استفان هل و ویلیام مورنر از فلوروسانس برای گسترش محدوده‌ای که میکروسکوپ های نوری با آن می‌بینند استفاده کردند.
از راست: ویلیام مورنر از دانشگاه استانفورد، استفن هل از موسسه ماکس پلانک، و اریک بتزیگ از موسسه پزشکی هاوارد هیوز
این سه محقق به ۱۰۵ دانشمند دیگری می‌پیوندند که از سال ۱۹۰۱ تاکنون برنده جایزه نوبل شیمی شده‌اند.
کمیته نوبل گفت: که محققان جایزه را به خاطر "توسعه میکروسکوپ فلوروسانس با وضوح فوق العاده" دریافت کرده‌اند.
پروفسور بتزیگ و مورنر اهل آمریکا هستند و پروفسور هل آلمانی است، پروفسور اسفن لیدین رئیس کمیته که خود شیمیدان دانشگاه لوندز است، گفت: کار تحقیقاتی این سه نفر مطالعه فرآیندهای مولکولی در حین وقوع را ممکن کرده است.
میکروسکوپ‌های نوری قبلا دچار محدودیتی فرضی بودند: اینکه هرگز نمی‌توانند به وضوحی بهتر از نصف طول موج نور دست یابند.
این فرض متکی بر اصل موسوم به حد پراش آبه (Abbe's diffraction limit) بود که نامش از معادله ای که در سال ۱۸۷۳ توسط ارنست آبه فیزیکدان آلمانی منتشر شد گرفته شده و برندگان نوبل امسال از مولکول فلوروسانت برای دور زدن این محدودیت استفاده کردند که به دانشمندان امکان داد تصاویر میکروسکوپی را با قدرت وضوح خیلی بیشتر ببینند.
پروفسور هل از واحد شیمی بیوفیزیک در موسسه ماکس پلانک آلمان در کنفرانسی خبری در استکهلم گفت: من از موضوع خسته شده بودم، احساس می‌کردم که این فیزیک قرن نوزدهم است. از خودم می‌پرسیدم آیا هنوز با میکروسکوپ نوری می توان کاری جدی و عمیق انجام داد. بعد دیدم که مانع مربوط به حد پراش، تنها مشکل مهم باقی مانده است.
نهایتا تشخیص دادم باید با بازی با مولکول‌ها بتوان راهی یافت، با خاموش و روشن کردن آنها، امکان دیدن محیط مجاور آنها که قبلا دیده نمی شدند، پیدا شد.
با دور زدن حد فیزیکی آبه یعنی ۰.۲ میکرومتر میکروسکوپ‌های نوری اختراعی این محققان، امکان دیدن جهانی در ابعاد نانوسکوپی را فراهم کرده است.
پروفسور دامینیک تیلدسلی از انجمن سلطنتی شیمی گفت: میکروسکوپ‌های فلوروسانسی جدید اکنون به دانشمندان امکان می‌دهد داخل سلول‌های عصبی را ببینند و سیناپس‌های مغز را کشف کنند، پروتئین‌های درگیر در بیماری هانتینگتون را مطالعه کنند و تقسیم سلولی در جنین را ردیابی کنند، که ابعاد کاملا تازه ای از درک آنچه در درون انسان در ابعاد نانو می‌گذرد را ممکن کرد.
انتهای پیام/
