"پس از رحلت رسول گرامي اسلام (صلّي الله عليه وآله وسلّم ) ، بين مسلمانان در موضوع جانشيني رسول خدا (صلّي الله عليه وآله وسلّم ) اختلاف افتاد و اين مسأله يک سؤال اساسي را مطرح ساخت:

آيا خلافت به نصب الهي و معرفي نبوي ثابت مي‌شود يا به انتخاب مردمي؟

پاسخ به اين سؤال مستلزم يک موضع گيري اعتقادي بود و طرفداران انتخاب يا انتصاب، هر کدام يک گروه فکري از مسلمانان را شکل دادند، سپس در زمان خلافت امير مؤمنان علي (عليه السلام) گروهي به کلي منکر هر نوع حکومتي شدند و صف خويش را از امت اسلامي جدا کردند و به خوارج معروف شدند. بعد از آن نيز مسائلي در باب ايمان و کفر، قضا و قدر، جبر و اختيار، صفات الهي به ويژه قديم يا حادث بودن کلام الهي و به تبع آن حدوث و قدم قرآن، عقل گرايي و نص‌گرايي و... پيش آمد، که موجب تفرق مسلمانان به فرقه‌هاي گوناگون گرديد. يکي از اين فرقه‌ها اهل حديث بودند که به اخذ مسائل اعتقادي و فروع عملي از ظواهر قرآن و روايت اصرار مي‌ورزيدند. از درون اين جريان فکري در قرون اخير تفکر سلف‌گرايي با نام سلفيّه به عنوان يک فرقه شکل گرفت که در اين مختصر به معرفي آن مي‌پردازيم.

معناي سلفيّه

اصطلاح سلفيّه در آثار محققان مسلمان کشورهاي عربي به دو معنا به کار رفته است:( 1 )

معناي اول در مورد کساني است که مدعي‌اند در اعتقادات و احکام فقهي به سلف صالح اقتدا مي‌کنند.

معناي ديگر که کاربرد آن به دوران بيداري مسلمانان در عصر حاضر بر مي‌گردد."