به گزارش خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران، جودو ایران، در حالی از بیست و دومین دوره رقابتهای قهرمانی آسیا کویت، تنها با یک مدال برنز به خانه برگشت که سرمربی تیم ملی ، از مدتها پیش برای نتیجه نگرفتن خود رسانه ها را آماده کرده و  اعلام برائت کرده  بود، که از من توقع نداشته باشید، این نکته به وضوح در نشست خبری فدراسیون هم دیده شد که زارعیان، با اولین سوال خبرنگاران، مقابل آنها گارد گرفته و جنگ لفظی راه انداخته بود، که من نمی توانم با پنج  ماه معجزه کنم!  اما ناکامی در آسیا دستپخت چه کسی است؟

برای کسب نتیجه چند 5 ماه دیگر منتظر بنشینیم تا محجوب، قاسمی نژاد، جمالی و ملایی، از نظر سنی و بدنی پیرتر شوند تا جودو نتیجه بگیرد؟

هرچند زارعیان در مصاحبه‌های خود از عملکردش رضایت دارد اما آیا تمام پتانسیل ایران همین یک مدال است؟

امیر قاسمی نژاد، کاپیتان تیم ملی که در سه دوره حضور قبلی خود در رقابت‌های قهرمانی آسیا به مدال برنز دست یافت، به یکباره به اردوها دعوت می‌شود و در حالی در مسابقه درون اردویی محمد جمالی نماینده وزن 90- کیلوگرم را شکست داده بود، از حضور در مسابقات انفرادی محروم  ماند؟

چه کسی نگذاشت کاپیتان روی تاتامی برود، کسی که در تیمی ازبکستان را با شایستگی مغلوب کرد و در مقایسه، جمالی  که بارها درس خود را پس داده است،در انفرادی چگونه عمل کرد؟ آیا کاپیتان نمی‌توانست یکی از شانس‌های مدال باشد؟

سعید ملایی بعد از سالها سرمایه گذاری اکنون تنها مهره مورد توجه سرمربی است و اعلام می‌کند انتظارش را برآورده کرده اما آیا نتیجه زحمات زارعیان در یک نفر خلاصه شده و درخصوص سایر نفرات نباید از سرمربی انتظار داشت؟ اگر در 5 ماه نمی‌توان نتیجه گرفت پس بردهای ملایی مقابل قهرمان جهان و المپیک را هم نباید حاصل کار سرمربی قلمداد کرد.

آیا بهتر نیست، جودو ایران از سرمربی استفاده کرده که حداقل بتواند در حرف هم که شده قول مدال آوری دهد؟ به نظر می‌رسد، سرمربی تیم ملی قصد پذیرفتن و به گردن گرفتن نتیج آسیا را ندارد؛ اما به راستی چه سرنوشتی در انتظار جودو است؟ آیا زارعیان در تیم ملی باقی خواهد ماند و با همین الفاظ نظر رئیس فدراسیون را به خود جلب می کند که همچنان منتظر بنشیند یک روزی جودو نتیجه بگیرد یا راه به جایی نبرده و مجبور به کناره گیری می شود؟

انتهای پیام/