"مارک دوبوویتز،" رئیس بنیاد دفاع از دموکراسی ها نیز در این نشست گفت: من قصد دارم از این فرصت به دست آمده سه عیب مهم در برنامه اقدام مشترک با ایران را بیان کنم :
1 ) برنامه جامع اقدام مشترک عملا باعث برچیده شدن ساختار تحریم های اقتصادی بین المللی و آمریکا علیه ایران می شود که برای هدف قرار دادن فعالیت های غیر قانونی ایران طراحی شده است.
2 ) در برنامه جامع اقدام مشترک به جای اینکه به بازگشت تحریم های اقتصادی علیه ایران اشاره شود به بازگشت خودکار تحریم های هسته ای اشاره شده است. اشاره به «بازگشت تحریم های هسته ای» بدین معنی مصونیت ایران در برابر فشارهای سیاسی و اقتصادی است و باعث کاهش توانایی آمریکا در اعمال تحریم ها خواهد شد.
3 ) براساس برنامه جامع اقدام مشترک، ایران می بایست در مسیر دستیابی به سلاح هسته ای یک دهه و نیم صبر کند.
وی در ادامه گفت: در عوض برنامه جامع اقدام مشترک کنونی کنگره باید با دولت باراک اوباما برای اصلاح و تقویت موافقتنامه به دست آمده همکاری کند، تا عملا هرگونه راه ممکن برای دسترسی ایران به سلاح هسته ای مسدود شود.
منطقی است که بگوییم هیچ رئیس جمهوری وارد مذاکره نمی شود، به ویژه در مورد مسائلی که از اهمیت خاصی برای امنیت ملی آمریکا برخوردار است؛ مگر آنکه یک راه جایگزین بهتر به جای مذاکره را در ذهن خود داشته باشد. این راه جایگزین که همان دیپلماسی قهری آمریکایی است همچنان به عنوان یک گزینه امکان پذیر وجود دارد و شامل:
الف) استفاده از قدرت تحریمهای فرعی آمریکا به منظور متقاعد کردن شرکت ها و موسسات مالی بین المللی برای دوری از ایران،
ب ) توسل به نیروی نظامی چه به طور مستقیم و چه به طور غیر مستقیم از طریق حمایت از متحدان علیه منافع ایران در سوریه ، عراق و یمن و
ج ) تهدید معتبر به استفاده از نیروی متعارف و سایبری علیه برنامه هسته ای ایران.
وی افزود:" اگر در آینده اهرم اقتصادی وجود نداشته باشد رئیس جمهور دو راه بیشتر نخواهد داشت : ایران را به عنوان یک کشور دارای تسلیحات هسته ای قبول کند یا برای مقابله با یک ایرانی قوی تر متوسل به نیروی نظامی شود و پیامدهای توسل به نیروی نظامی شدیدتر خواهد بود."
وی مدعی شد: موافقتنامهای که راه صبر را در زمینه دستیابی به سلاح هسته ای ، دسترسی به سلاح سنگین و فناوری موشک قاره پیما در اختیار ایران قرار می دهد و در عین حال باعث غنی شدن مالی این کشور حامی تروریسم می شود، نمی تواند قابل قبول باشد. موافقتنامه ای که باعث می شود تنها گزینه رئیس جمهور آینده آمریکا برای جلوگیری از تسلیحات هسته ای ایران، توسل به نیروی نظامی باشد قابل قبول نخواهد بود."