سینما؛ جایی برای عكس گرفتن!
تهیه کننده «سر به مهر» با اشاره به حساسیت های سینما بیان کرد حمایت درست، بحق و عقلانی از سینما می‌تواند بسیاری از هزینه‌های ناشی از مشكلات فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و حتی سیاسی كشور را کم کند.
به گزارش حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ محمدرضا شفیعی مدیر مسئول روزنامه صبا و تهیه کننده سینما و تلویزیون در یادداشتی به اهمیت سینما و لزوم توجه به این حوزه پرداخت.
در این یادداشت آمده است:
سینما؛ جایی برای عكس گرفتن!
سینما، كلید پیشرفت كشور است. این سخن و اعتقادِ بالاترین مقام كشور است. اما کدام عملكرد دستگاه‌های گوناگون نظام كه هركدام در بالندگی و پیشرفت سینمای ایران موثرند، در این جهت بوده است؟ سینمای ایران تاکنون یکی از كوچك‌ترین و ناچیز‌ترین دستگاه‌ها به لحاظ مادی و معنوی بوده و هر سال پس‌رفت کرده است.
بهترین فیلم‌های ما در بهترین وضعیت فقط توسط 10 درصد مردم در سینما‌ها دیده می‌شوند. كمبود شدید سالن، سیاست‌گذاری‌های غلط، نادیده‌گرفتن سینما در بخش اعتبارات، تعدد دستگاه‌های تصمیم‌گیرنده و از همه مهم‌تر عدم حمایت معنوی از سینما، بخشی از معضلات سینما محسوب می‌شوند. در سه دهه گذشته به سینما نه به عنوان كلید پیشرفت كشور بلكه به عنوان ابزاری برای عكس گرفتن نگاه شده است. اما همین سینمای كوچك و نحیف، گاهی آن‌قدر مهم می‌شود كه دستگاه‌های اجرایی و نظارتی برای یك اتفاق كوچك در آن چنان سر‌و‌صدایی به پا می‌كنند كه تیتر یك رسانه‌های مكتوب و تصویری می‌شود.
هر بار با تغییر دولت، به جای گرفتن تصمیم‌های كارساز و ترسیم افق پیش رو، فقط سعی‌شده كم‌و‌كاست‌ها رفو شود. نبود سیاست‌های كلان برای سینما باعث شده در هر دوره، عملكرد مدیران پیشین، نادرست و غلط قلمداد شود. گاه سیاست‌ها به سمت تولید فیلم‌های فاخر چندمیلیاردی می‌رود و وقتی در گیشه شکست می‌خورد، شکلی دیگر می‌گیرد. گاه حمایت اصناف سینمایی پررنگ می‌شود و گاه مقابله و مبارزه با آن و... .
بیاییم قبول كنیم كلید پیشرفت كشور دست سینماگران است. حمایت درست، بحق و عقلانی از سینما می‌تواند بسیاری از هزینه‌های ناشی از مشكلات فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و حتی سیاسی كشور را کم کند.
به اعتقاد نگارنده سینما به سه چیز نیاز مبرم دارد؛
1. سیاست‌گذاری كلان و چشم‌انداز دقیق
منظور از سیاست‌گذاری، دفترچه‌های هرساله سازمان سینمایی نیست، منظور سیاست‌گذاری برای همه دستگاه‌های كشور است. چرا‌که بخش زیادی از دستگاه‌های فرهنگی زیرمجموعه سازمان سینمایی قرار نمی‌گیرند. كه در آن باید‌ها و نباید‌های دقیق و درستی باید گنجانده شود. چگونه ممکن است بدون داشتن سند سیاست‌گذاری كلان و چشم‌انداز اجرایی، با این تعدد دستگاه‌های متولی سینما كه هركدام با داشتن اعتباراتی، سهمی از سینما می‌خواهند، به اقدامی هماهنگ و منسجم رسید که منتهی به پیشرفت سینما شود؟
2. پیشرفت زیرساختی و فنی سینما
بعد از تدوین سیاست‌های كلان باید این كشتی قدیمی، فرسوده و كوچك را از نو ساخت. كمبود سالن‌های مدرن در سراسر كشور، ایجاد ظرفیت‌های فنی به‌روز و... لازمه حضور مخاطب و صنعتی كردن سینماست.
3. آموزش هنرمندان جدید و متعهد
در كنار این موارد، آموزش و حمایت از نیروی جدید متخصص و متعهد برای ساخت آثار جذاب، تاثیر‌گذار و منطبق با سیاست‌های كلان كشور لازم و ضروری خواهد بود.
امیدوارم با یك باور درست نسبت به اهمیت سینما و تاثیر آن بر مسائل مختلف كشور، به تصمیمات صحیح برای پیشرفت و تعالی سینمای ملی و متعهد نزدیك شویم.
انتهای پیام/
در این یادداشت آمده است:
سینما؛ جایی برای عكس گرفتن!
سینما، كلید پیشرفت كشور است. این سخن و اعتقادِ بالاترین مقام كشور است. اما کدام عملكرد دستگاه‌های گوناگون نظام كه هركدام در بالندگی و پیشرفت سینمای ایران موثرند، در این جهت بوده است؟ سینمای ایران تاکنون یکی از كوچك‌ترین و ناچیز‌ترین دستگاه‌ها به لحاظ مادی و معنوی بوده و هر سال پس‌رفت کرده است.
بهترین فیلم‌های ما در بهترین وضعیت فقط توسط 10 درصد مردم در سینما‌ها دیده می‌شوند. كمبود شدید سالن، سیاست‌گذاری‌های غلط، نادیده‌گرفتن سینما در بخش اعتبارات، تعدد دستگاه‌های تصمیم‌گیرنده و از همه مهم‌تر عدم حمایت معنوی از سینما، بخشی از معضلات سینما محسوب می‌شوند. در سه دهه گذشته به سینما نه به عنوان كلید پیشرفت كشور بلكه به عنوان ابزاری برای عكس گرفتن نگاه شده است. اما همین سینمای كوچك و نحیف، گاهی آن‌قدر مهم می‌شود كه دستگاه‌های اجرایی و نظارتی برای یك اتفاق كوچك در آن چنان سر‌و‌صدایی به پا می‌كنند كه تیتر یك رسانه‌های مكتوب و تصویری می‌شود.
هر بار با تغییر دولت، به جای گرفتن تصمیم‌های كارساز و ترسیم افق پیش رو، فقط سعی‌شده كم‌و‌كاست‌ها رفو شود. نبود سیاست‌های كلان برای سینما باعث شده در هر دوره، عملكرد مدیران پیشین، نادرست و غلط قلمداد شود. گاه سیاست‌ها به سمت تولید فیلم‌های فاخر چندمیلیاردی می‌رود و وقتی در گیشه شکست می‌خورد، شکلی دیگر می‌گیرد. گاه حمایت اصناف سینمایی پررنگ می‌شود و گاه مقابله و مبارزه با آن و... .
بیاییم قبول كنیم كلید پیشرفت كشور دست سینماگران است. حمایت درست، بحق و عقلانی از سینما می‌تواند بسیاری از هزینه‌های ناشی از مشكلات فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و حتی سیاسی كشور را کم کند.
به اعتقاد نگارنده سینما به سه چیز نیاز مبرم دارد؛
1. سیاست‌گذاری كلان و چشم‌انداز دقیق
منظور از سیاست‌گذاری، دفترچه‌های هرساله سازمان سینمایی نیست، منظور سیاست‌گذاری برای همه دستگاه‌های كشور است. چرا‌که بخش زیادی از دستگاه‌های فرهنگی زیرمجموعه سازمان سینمایی قرار نمی‌گیرند. كه در آن باید‌ها و نباید‌های دقیق و درستی باید گنجانده شود. چگونه ممکن است بدون داشتن سند سیاست‌گذاری كلان و چشم‌انداز اجرایی، با این تعدد دستگاه‌های متولی سینما كه هركدام با داشتن اعتباراتی، سهمی از سینما می‌خواهند، به اقدامی هماهنگ و منسجم رسید که منتهی به پیشرفت سینما شود؟
2. پیشرفت زیرساختی و فنی سینما
بعد از تدوین سیاست‌های كلان باید این كشتی قدیمی، فرسوده و كوچك را از نو ساخت. كمبود سالن‌های مدرن در سراسر كشور، ایجاد ظرفیت‌های فنی به‌روز و... لازمه حضور مخاطب و صنعتی كردن سینماست.
3. آموزش هنرمندان جدید و متعهد
در كنار این موارد، آموزش و حمایت از نیروی جدید متخصص و متعهد برای ساخت آثار جذاب، تاثیر‌گذار و منطبق با سیاست‌های كلان كشور لازم و ضروری خواهد بود.
امیدوارم با یك باور درست نسبت به اهمیت سینما و تاثیر آن بر مسائل مختلف كشور، به تصمیمات صحیح برای پیشرفت و تعالی سینمای ملی و متعهد نزدیك شویم.
انتهای پیام/
