گزارش/
قصه پر غصه کوتاه قدان بلند همت + تصاویر
اگر ملاک ارزش آدمی را به بلندی یا کوتاهی می دانیم و با نگاه ناعادلانه به قد و قواره انسان ها، آنان را از صافی قضاوت عبور می دهیم، سخت در اشتباهیم.
به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان _ نگين باقري :
کافی است یک بار هم که شده خط کش ها را کنار بگذاریم و خود را هم قد یک کوتاه قامت قرار دهیم، سختی های زندگی را از دریچه نگاه او بنگریم و با کم اندیشی او را از بالا نگاه نکنیم.
شهروندانی که نه از بیماری نانیسم یا همان کوتاه قامتی بلکه از نگاه های عجیب و غریب، ناعادلانه و منفی دیگران زجر می کشند چرا که متأسفانه هستند، برخی مردمی که سانتی مترها را سنگ محک ارزششان قرار می دهند و نمی دانند آنان بلند همتانی هستند که با قوه خلاقیت و تفکر می توانند چنان استعدادشان را بروز دهند که کمتر در برخی بلند قامتان دیده می شود.
*وعدهایی که هیچ وقت تحقق نیافت
می دانید در برنامه «شادونه در سرزمین دونه ها»، بازیگر عروسک "نازدونه"، حمید ابراهیمی هنرمندِ کوتاه قامت بود که خاطره خوشی را در ذهن کودکانمان رقم زند؟ حالا او اکنون قاطعانه، بیش تر از پیش به حمایت دوستانی چون خودش ایستاده است تا بتواند دوباره با جلب نظر مسئولین فعالیتش را از نو آغاز کند.
او 41 ساله و مدیرعامل انجمن کوتاه قامتان است که با قد 116 سانتی متر، درباره انجمن چنین می گوید:انجمن کوتاه قامتان به کمک یک فرد نیکوکار اسفند سال 1387 در تهران به ثبت رسید، اردیبهشت سال 1388 شروع به فعالیت کرد و تا اسفند سال 1393 ادامه داشت که با وعده های شهرداری منطقه 6 تهران تخلیه شد و متأسفانه بعد از آن از هیچ گونه حمایتی خبری نبود و اکنون نیز به دلیل نداشتن ساختمان مستقل فعالیت انجمن متوقف شده است و اگر دوستانمان از شهرستان ها بیایند، جایی برای اسکانشان موجود نیست. حتی مکانی هم برای پذیرایی مهمان خارجی کوتاه قامت وجود ندارد تا با آن آبروداری کنیم البته با توجه به اهدافی که بعد از تأسیس انجمن دنبال کردیم سوابق خوبی به دست آوردیم و انتظار می رود که دولت حمایتی از ما داشته باشد.
*نیم نگاهی به مشکلات بلندهمتان
کوتاه قامت سختی هایش بسیار است چون حمایت نشده برچسب ناتوانی می خورد.
ابراهیمی، عضو هیئت مدیره انجمن کوتاه قامتان از مشکلاتشان می گوید: باید برای افراد طول درمان در نظر بگیرند تا کوتاه قامتی در جامعه کاهش پیدا کند، بدتر از آن ما دچار تراکم استخوان می شویم، کمر درد و پا درد می گیریم که این امر در بانوان بیشتر است.
از نظر آموزشی نیز سعی کردیم به دوستان اعتماد به نفس دهیم که ادامه تحصیل بدهند اما از پس هزینه ها بر نمی آیند و باز خانه نشین می شوند و دوباره سر پله اول برمی گردیم و تلاش مان بی نتیجه می ماند.
در بحث اشتغال هم وضع به همین شکل است دوستان به سختی درس می خوانند، مدرک می گیرند اما زمان استخدام مثلاً در اداره آموزش و پرورش بدون در نظر گرفتن سطح سواد و معلومات و با توجه به شرایط فیزیکی رد صلاحیت می شوند با این شرایط اگر به ما کوتاه قامتان وام بدهند که با کارآفرینی فعالیت اقتصادی و تولیدی راه بندازیم، کمی از مشکلات اشتغالمان حل می شود اما همیشه حرف بوده و به پای عمل نرسیده است.
ما می خواهیم قوانینی برای کوتاه قامتان تعریف شود. عمر مفید کاری یک کوتاه قامت 15 سال است. جسم ما نمی تواند چون فرد طبیعی با 30 سال کار به بازنشستگی برسد.
با توجه به اینکه دوستان کوتاه قامت از نظر مالی ضعیف هستند و باید پیش از ازدواج مشاوره ژنتیک داشته باشند، به علت نداشتن بیمه از پس هزینه های درمان بر نمی آیند، هزینه جهزیه و ازدواج هم که جای خود دارد.
همچنین به دلیل شرایط فیزیکی خاص، باید مسکن کوتاه قامتان مناسب سازی شود که هزینه، وقت و انرژی زیادی را به دنبال دارد. به این خاطر دوستان نمی توانند هر سال جا به جا بشنوند چرا که بايد با جابجایی دوباره، تمدید هزینه کنند.
*ما همراهی می خواهیم، نه همدلی و هم زبانی
میدانی دلواپس کیست؟ دلنگرانی است که برای اعتراض به وضع موجود فریاد می زند تا صدایش به جایی برسد اما بروکراسی سد راهش می شود.
ابراهیمی می گوید: شهرداری و شواری شهر نیز برای حمایت از سازمان های مردم نهاد اقدام کرده اند اما برای قشر کوتاه قامتان خروجی ای نداشته است و ما همچنان در روند نامه نگاری برای راه اندازی مجدد انجمن مانده ایم. کوتاهی های بسیاری شده و بی توجهی های زیادی را به چشم دیده ایم. به نماینده شورای شهر، نامه زده ایم، ایشان نامه به وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی زده اند و وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی هم نامه به بهزیستی زده است و ما بلاتکلیف در یک بازی اداری قرار گرفته ایم. بهزیستی هم می گوید انجمن شما مردم نهاد و خودگردان است. ما را معلول ندانسته و برای ما تشکیل پرونده نمی دهد. ما درخواست داریم که دولتمردان صدای ما را بشنوند و در عمل ثابت کنند. ما همراهی می خواهیم، نه همدلی و هم صحبتی .
*ما را از بلاتکلیفی درآورید
فقط او را باور کن. کوتاه قامت است بلند همت، می تواند آنی باشد که حتی در فکرت نمی گنجد.
به گفته حمید ابراهیمی ما همواره تلاش کردیم تا مشکلاتمان را به گوش مسئولین برسانیم اما باور نمی کنند که ما مشکل داریم چون بلاتکلیفیم. نه معلول حساب می شویم، نه مثل افراد طبیعی هستیم. در صورتی که در جوامع بین المللی، دوستان کوتاه قامت از طریق دولت در همه زمینه های درمانی، آموزشی، اشتغال، ازدواج و ... حمایت می شوند.
*ما کوتاه قامتان جایگاه می خواهیم
دلش می خواهد سقفی بالای سرشان باشد تا دوباره بتواند دوستان خانه نشینش را گرد هم آورد، درست زمانی که انجمنشان بر پا بود.
زیبا جلیلوند، 27 ساله، کارمند و عضو فعال انجمن کوتاه قامتان با قد 123 سانتی متری می گوید: ما توانمندِ توان یاب هستیم و با ظاهری خاص نیاز به حمایت همه جانبه داریم که متأسفانه قوانین و حمایتی برایمان از جانب مراکزی چون بهزیستی تعریف نشده است و کمترین توقعی که از دولتمردان داریم داشتن یک دفتر مرکزی برای انجمن کوتاه قامتان است که به نظر انتظار زیادی نیست. چرا که بسیاری از دوستان من ساکن شهرستان هستند و امیدشان به حمایتی از جانب انجمن است و تعدادی دیگر از نیز به علت عدم اعتماد به نفس در جامعه حضور ندارند. پس وجود دفتر مرکزی به صورت رسمی بیش از پیش احساس می شود تا ما مجدداً بتوانیم فعالیت کنیم و اعضا را از انزوا و گوشه نشینی درآوریم.
حسن همتی، 26 ساله، دیپلمه، با قد 96 سانتی متر، 2 سالی است که از شهر خود، کرمانشاه، به امید حمایت انجمن و پیشرفت در زندگی به تهران آمده است و در این باره می گوید: بی سرپناه و بدون مکانی برای خواب، هر شب را در خانه یکی از دوستان به صبح می رسانم و روزها هم با کار تئأتر گذران عمر می کنم. نه اشتغالی در کار است و نه درآمدی که بتوان با آن ادامه تحصیل داد. نه معلول به حساب می آییم که بهزیستی حمایتمان کند نه جامعه ما را فرد طبیعی حساب می کند. شهر خودمان هم که وضعش بدتر از تهران است. مسئولین کجایند تا به وضعیت ما رسیدگی کنند؟
*عابر بانک ها قدشان بلند است
سخت درگیر است. باید هر جور شده پولی را کارت به کارت کند. تلفنش مدام زنگ می خورد و او، خودمتکی و قاطعانه، نوک پایش ایستاده تا بتواند نمایشگر عابر بانک را ببیند.
ثریا عباسی، 35 سال، مدرس نقاشی با 130 سانتی متر قد نیز از مشکلات بلند همتانِ کوتاه قامت چنین می گوید: اولین مشکلی که باید خوب بررسی شود درمان کوتاه قامتی است که پرانتزی بودن شدید پاها، مشکلات روحی و افسردگی و ... از تبعات آن است و باید به علت شرایط جسمی خاص نیز از نظر درمانی تحت پوشش بیمه قرار بگیریم چرا که شایعترین و بزرگترین مشکل ما تنگی کانال نخاعی است که در آینده گریبان مان را خواهد گرفت.
مشکل بعدی ساختار شهری نامناسب است برای مثال اتوبوس های بین شهری که رفت و آمد را برای ما سخت کرده است و ارتفاع عابر بانک ها که بارزترین مشکل ماست.
*برخی رسانه ها به ما می خندند
سمندون را به یاد داری، کودکیِ اکثرمان از او می ترسید. اسداله یکتا را چه؟ او اکنون از بد زمانه سیگار فروشی می کند.
زهرا الوندی، 28 ساله، کارمند، با 120 سانتی متر قد از کم کاری برخی رسانه ها می گوید: رسانه ها هیچ کار فرهنگی در خصوص این قشر انجام نداده اند و متأسفانه اگر کاری را با شخصیت یک کوتاه قامت ارائه کرده اند در قالب طنز و خنده بوده است و ما هیچ فقط شاهد اثری نبوده ایم که در آن یک کوتاه قامت با رشد کامل عقلی ظاهر شود و قهرمان یک داستان باشد و همیشه چون کودک شادی آور در همه جا مطرح شده ایم.
الوندی می گوید: اکثر بلندهمتان تحصیل کرده هستند و ذهنی خلاق دارند که نیازمند وام با سود کم برای کارآفرینی هستند چرا که از نظر اشتغال حمایتی نمی شوند و باید در جوانی به فکر مشکلات جسمی ناخواسته ای که در آینده برایشان پیش می آید، باشند که مستلزم آن پشتوانه درآمد برخواسته از اشتغال و ایجاد فضاهای ورزشی مناسب در مرکز شهر است.
*دانشور ،تا يک هفته حل مشکلات را به جريان مي اندازد
مي گويند از حرف تا عمل فاصله بسيار است اما ...
فاطمه دانشور، رئيس کميته اجتماعي شواري شهر تهران از اين که تاکنون نامه ای از مشکلات کوتاه قامتان به وي نرسيده است، مي گويد: تاکنون نامه ای در اين رابطه به من نرسيده است وگرنه من نامه هاي قابل رسيدگي را تا يک هفته به جريان مي اندازم.
وي در خصوص مشکلات قشر کوتاه قامتان مي گويد: بايد به کوتاه قامتان چون افراد ديگر جامعه توجه کرده و مشکلات آن ها را مورد بررسي قرار دهيم و با مناسب سازي فضاي شهري اعم از آب خوري ها و سرويش بهداشتي و ... مشکلاتشان را کم کنيم و به آنان چون ديگر اقشار نيازمند جامعه انجمني را اختصاص بدهيم و مشکلاتش را راه گشا باشيم. کوتاه قامتان معلول نيستند فقط بايد توانايي هاي خود را به فعليت برسانند و اين فرصت بايد برايشان مهيا شود.
*بلندهمتانی که دیده نمی شوند
با کم کاری برخی رسانه ها و مسئولین نه تنها از دغدغه ها و مشکلات هموطنان کوتاه قامت کم نمی شود بلکه تعدادی از آنان منزوی تر، خجالتی تر، افسرده تر و .... در پیله خود فرو می روند در صورتی که می توانند از حقوقی برخوردار باشند و با بروز استعدادهای نهفته خود به بالندگی برسند، این مسیری است که بلندهمتان همیشه کوشیدند تا در آن دیده شوند اما هیچ وقت دست حمایتی به یاریشان نیامده است.
انتهای پیام /
مطالبتون عالی بود امیدوارم موفق باشین وصادقانه اگه کاری از دستم بر بیاد انجام میدم چون من کاملا با مشکلات شما عزیزان اشنا هستم
امیدوارم که مسوولین این گزارش رو مو به مو خوانده ، تجزیه و تحلیل و بررسی در رفع مشکلات این قشر آسیب پذیر اقدامات شایسته نمایند و بصورت موضوع مهم تحقیقاتی و کارشناسی به موضوعات پرداخته تا با عظم ملی و با کمک و حمایت عملی و اجرایی سازمان های مرتبط از جمله وزارت کشور ، وزارت امور خارجه ، مجلس شورای اسلامی ، وزارت ورزش و جوانان ، وزارت کار ، رفاه و تامین اجتماعی ، سازمان بیمه تامین اجتماعی ، وزارت بهداشت , وزارت مسکن، سازمان بهزیستی ، وزارت آموزش و پرورش ، شهرداری و شورای شهر اسلامی و دیگر سازمانها مشکلاتی را از سر راه این قشر آسیب پذیر برداشته و به حقوق شهروندی یکسانی با دیگر اقشار جامعه در سطح کشور برسند. با تشکر
ان شاء الله مشکلات دو ستانمون به زودی حل شود صلوات