به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان وبسایت «هافینگتن پست» در مطلبی نوشت: با گرم شدن میدان انتخابات 2016 آمریکا پرسش برجسته برای بیشتر آمریکایی‌ها یافتن کار و رشد اقتصادی است. پس گفتگو بر سر این خواهد بود که با بهبود شکننده اقتصادی (که بیشتر به سود توانگران است) و رکود درآمدهای طبقه میانی جامعه و بیکاری جوانان، به ویژه رنگین پوستان، چه باید کرد. هرچند محافظه کاران همواره ادعا می کنند که سیاستهایشان برای طبقه کارگر سودمند بوده، پژوهش های اقتصاددانان و استادان علوم سیاسی و جامعه شناسان نشان می دهند که این ادعاها بزرگنمایی شده اند.

1.    رشد اقتصادی:
در دل گفتگوها این پرسش نهفته است که کدام حزب بیشتر به رشد اقتصادی کمک می کند. هرچند رشد اقتصادی برای طبقه میانی و رشد درآمدهای طبقه کارگر جامعه کافی نیست، بی گمان لازم است. آلن بلایندر و مارک واتسون در زمینه اینکه احزاب چگونه به رشد اقتصادی کمک می کنند پژوهش گسترده ای انجام داده و نشان داده اند: «عملکرد اقتصاد آمریکا هنگامی که رئیس جمهور دموکرات است بهتر از زمانی است که رئیس جمهور از جمهوریخواهان باشد.» نمودار 1 شکاف ها را در شاخص های گوناگون میان روسای جمهور جمهوریخواه و دموکرات نشان می دهد.

2.    نابرابری:
طبقه میانی و کارگر روز به روز بیشتر عقب افتاده اند چرا که داراترین آمریکایی‌ها سهم کلانی از ثروت و درآمد را در دست گرفته اند. بنابراین هرچند رشد اقتصادی بی گمان مهم است، شیوه توزیع آن نیز اهمیت دارد. لری بارتلز، استاد علوم سیاسی، نشان داده که رشد درآمد در دوره ریاست جمهوری دموکرات ها تندتر و برابرتر بوده است. او نشان داده که ارزش راستین دستمزد کمیته در دوره دموکرات ها سالانه 16 سنت افزایش یافته ولی در دوره جمهوریخواهان سالی 6 سنت کم شده است. نمودار 2 نشان می دهد که این تاثیر ناشی از شرایط بازار (شکاف در درامد پیش از کسر مالیات در کف جدول) و بازتوزیع (شکاف ها پس از کسر مالیات) است.


3.    بیکاری:
پژوهش داگلاس هیبز، استاد علوم سیاسی، نشان می دهد که «از میزان بیکاری در دولتهای دموکرات و حزب کارگر کاسته شده و در دولت های جمهوریخواه و محافظه کار افزایش یافته است.» برپایه پژوهش های برایان دتری و هاروی پالمر، نمودار 3 نشان می دهد که «رشد اقتصادی در زمان ریاست جمهوری جمهوریخواهان تاثیر نیرومندی بر برانگیختن عملکرد بازار سهام داشته ولی در زمان دموکرات ها بیشتر بر کاهش بیکاری اثر گذاشته است.»

4.    مالیات:
کریستوفر فریسی در کتاب خود به نام «رفاه توانگران» نشان می دهد که افزایش یارانه های مالیاتی همچون جایگزینی برای هزینه های مستقیم همگانی (که بیشتر، جمهوریخواهان به دنبالش هستند)، با افزایش نابرابری همراه بوده است (نمودار 4).

5.    نژاد:
مردم رنگین پوست سهم بزرگی در طبقه کارگر دارند. ایرا کتزنلسون، تاریخدان، می گوید در گذشته سیاست دولت به سود رشد سفیدپوستان بوده و رنگین پوستان عقب نگه داشته شده اند. زولتان هاینال و جرمی هورویتز، استادان علوم سیاسی، دریافته اند که «در 35 سال ریاست جمهوری جمهوریخواهان بیکاری سیاهان 13.7 نقطه درصد افزایش یافت. و در 22 سال ریاست جمهوری دموکرات ها، بیکاری سیاهان 7.9 نقطه درصد کاهش یافت.» در نمودار 5 آنها نشان داده اند که شکاف ژرف در رشد درآمد میان جمهوریخواهان و دموکراتها دیده می شود به گونه ای که همه گروه های نژادی در زمان دموکرات ها تندتر از جمهوریخواهان دستاوردهایی داشته اند. هرچند که جمهوریخواهان هنوز هم تضمین می کنند که سفیدها از بیشترین دستاورد بهره مند شوند.  (نمودار 5).


انتهای خبر/