نیکی کریمی نوشت:"از ديشب دايم اين شعر ترجيع بند ذهنم شده ، چرا ؟ "ما هيچ
ما نگاه ... "
حدود دو ، سه هفته پيش بود كه زنگ زد و براي ديدنش به خانه اش رفتم ... كتمان نميكنم كه از ديدنش به شدت جا خوردم ... روي تختي كنار پنجره ، رو به روي باغچه خوابيده بود ، سعي کردم با شوخی و خنده فضا را عوض کنم ... به خودش اشاره كرد و گفت : " خراب كردن ..." گفتم اين حرفها چيه ؟ عمل كردي ، خوب ميشي ..."
اما نشد ... راست مي گفت ، خراب كرده بودند ...
عملش را مي گفت ...
و الان ... نتیجه ی ناگزیر فراتر رفتن از سطح انتظار عموم، فاصله گرفتن از سطح شناخت آنان هم هست.
شاید همین است که آشفته بازار يادداشت نوشتن و تسلیت گفتن هاي رفتنت، صرفا سرشار از جمله سازی با نام و کارهای توست.
ان هم براي تويي كه فرسنگ ها از ابتذال و ميان مايگي دور بودي
كجا بودند اين غريبه هاي دير اشنا ؟
خانه دوست كجاست؟
بيخود نيست كه یاد اين شعر سهراب می افتم كه ورد كلامت بود
: " ما هيچ ،
ما نگاه...".






بهاره رهنما اینگونه واکنش نشان داد:"برايم عجيب بود كه كسي كه خودش با نام ايشان رشد كرده بود جايي نوشته بود، از خيل تسليت ها و يادداشت هاي ادم هاي حتي عادي در شگفت است و اينها كه در حد شما نيستند از كجا پيدايشان شده و،..
امان از اينهمه توهم و تكبر و حفيقي نبودن و روشنفكر نمايي !
كسي نيست بگويد، يك اسطوره به همه ملتش تعلق دارد ، شما ببخشيد كه اعلام نشده بود عموم مردم حق تسليت گفتن و نوشتن از احساسشان در مورد اين ضايعه را نداشتند، خلاصه اينكه گرچه خيلي از مردم مثل شما شانس نجات پيدا كردن از ميانمايگي توسط بزرگان رانداشته اند اما تك تك مردم ايران حق تسليت و ابراز احساسشان براي چنين بزرگاني رادارند، كاش در محضر ايشان لااقل اموخته بوديد:
درخت هرچه پر بار تر افتاده تر"