به گزارش خبرنگار حوزه تجسمی گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ هنر فریاد بر آمده از روح آدمی و هنرمند کسی است که درونیاتش را در قالب اثر هنری، به دیگران می‌نمایاند و به سبب همین درونیات و روحیات متفاوت اشخاص با هم، هنرهای گوناگونی شکل می‌گیرد تا هر فردی به فراخور علایق و سلایقش به سمت یکی از گونه‌های هنری پناهنده شود.

یکی از انواع بیکرانه‌ هنر «دیوارنگاری» یا «گرافیتی» نام دارد که نام گرافیتی برگرفته از واژه ایتالیایی «گرافیتو» به معنای «اثرگذاری سریع» یا «خط خطی» است و کار این هنر خیابانی ترسیم نمادها و اشکال و امضاهای هنرمند بر سطح شهر است.

این  هنر که نقاشی شخصی نیز اطلاق می‌شود، برآمده از انگیزه شخصی خود هنرمند بوده و او خودسر در هر کجای شهر که احساس کند قابلیت ترسیم نقاشی را دارد با اسپری های رنگ شروع به ترسیم نقاشی و هویداسازی درونیاتش می کند.

ابتدایی ترین اثرها از هنر گرافیتی بر روی دیواره های غار و کتیبه ها یافت شد. در ابتدا هنرمندان این عرصه تاکید چندانی بر آن که اثرشان حاوی پیام خاصی باشد، نداشتند و تنها به ترسیم هرچه زیباتر ایده‌شان فکر می کردند. اما امروزه، همان قدر که زیبایی این گرافیتی ها برای خالقانشان حائز اهمیت است به همان میزان تهی نبودن ترسیم ها و پیام‌رسانی نقاشی نیز برایشان مهم است.

مرکز گرافیتی در زمانی که به اوج خود رسید، شهر نیویورک بود و از آنجا به آهستگی به دیگر شهرها و کشورها نفوذ کرد و به هنری همه‌گیر تبدیل شد. هنرمندان این سبک نقاشی، برای آن که اثرشان با یکدیگر اشتباه گرفته نشود، مجبور به طراحی امضا هایی برای خود شدند و از آن پس با این نشانه ها و امضاها کارهایشان از هم تمییز یافت و هر هنرمند سبک و سیاقی خاص خود را پیدا کرد.

اما از آنجا که نقاشی کردن چه با قلم‌مو و چه با اسپری رنگ در اماکن عمومی و دیوار خانه‌های مردم در هر کجای دنیا جرم محسوب می‌شود، این هنر هنری ممنوعه به شمار می رود و همین ممنوعیت باعث تمایز هنرمندان این سبک هنری از دیگر سبک‌های هنر شده. گرافیتی نگارها افرادی هنجار شکن شدند و بی هراس از قانون کاری  که در فکر خود درست می پندارند، انجام دهند.

گرافیتی در ایران اواخر دهه هفتاد متولد شد؛ اولین گرافیتی هایی هم که از هنرمندان ایرانی دیده شد، در شهرک اکباتان بود. به نوعی می‌توان گفت که اکباتان مهد گرافیتی در ایران است.

البته امروزه این نقش و نگارها در دیگر نقاط شهر نیز دیده می شود اما هنوز هم که هنوز است، اکباتان مقر اصلی گرافیتی کارها بوده و آروزی همه آنها ثبت اثری از خود در آن منطقه است.

لازم به ذکر است که هنرمندان گرافیتی اغلب افرادی جوان هستند و بین 15 تا 25 سال سن دارند. شاید این به دلیل میزان تهور بالای آن‌ها بوده که بی آن که در دل خود هراسی را راه دهند، به هنجار شکنی های مکرر می پردازند.

این  هنر خیابانی و شهری در ایران نیز مشکلات عدیده ای  را ایجاد کرده است و به غیر از کشمکش همیشگی مردم با گرافیتی کارها و ایجاد درگیری و بحث های مکرر شهروندان بر سر موافق یا مخالف بودن با این طرح ها و نقش ها، شهرداری و هنرمندان این عرصه نیز بر سر جدالی دائمی با هم قرار دارند. ماموران شهرداری هر چند وقت یک بار اقدام به پاک سازی دیوار ها می کنند و هنرمندان گرافیتی کار پس از تمیز شدن دیوار دوباره اثری را از خود بر جای می گذارند و این جدال به صورت همیشگی ادامه دارد.

شاید با در نظر گرفتن فضایی از سوی شهرداری و برخورداری این هنرمندان از امکاناتی خاص این مسئله رفع شود. هم گرافیتی کار ها به رسم طرح و نقاشی های خود مشغول شوند و هم شهرداری دیگر دغدغه ای با این هنرمندان خیابانی نداشته باشد و زیبایی شهر نیز بر هم نریزد.



گزارش از ملیکا نصیری صنعتی



انتهای پیام/