تعیین هدف: کاری را که دلت می خواهد انجام دهید به طور دقیق مشخص کنید، هدف باید شفاف، قابل اجرا، مطابق توان و استعداد و واقع بینانه باشد. اگر هدفتان جنبه بلندپروازی داشته و خارج از توانایی های شخصی باشد، با مشکلاتی مواجه می شوید که نتیجه آن، ناامیدی و دلسردی خواهدبود و فرد را از ادامه کار باز می دارد؛ چون خود را ناتوان و بی اراده می بیند که همین موارد منفی موجب فشار عصبی می شوند.

شناخت توانایی: در وجودت توانایی و استعداد خاصی نهفته است. باید این موارد را کشف کنید و برای رسیدن به اهداف آن ها را به کار ببرید.

برنامه ریزی: باید برای تمام امور خود برنامه ای منظم داشته باشید؛ پس هر روز که از خواب بیدار می شوید، برنامه های خود را طبق اولویت یادداشت و خود را موظف کنید که تک تک آن ها را انجام دهید، در صورت تخلف در هر کدام خودتان را تنبیه و در صورت موفقیت تشویق کنید و پاداش دهید.

تلقین: هر کلامی که از دهانت بیرون می آید، باور تو را می سازد. وقتی می گویی: «من آدم زرنگی نیستم»، در حقیقت حکم محکومیت خود را صادر کرده و به کائنات فرمان داده ای که تمام موارد منفی را به سویت سرازیر کند؛ سعی کن زمانی که گفت و گوی ذهنی با خودت داری، کلام تو از موضع قدرت باشد؛ چون هر آنچه را که به خودت می گویی، چندبرابرش به خودت بر می گردد. اول ذهنت را بررسی کن و ببین بیشتر اوقات خودگویی هایت مثبت است یا منفی؛ چون زیربنای هستی، تفکر است. اگر می خواهی مواردی عالی و مثبت در زندگی برایت پیش بیاید. نگرش و ذهنیت خود را تغییر بده و یادت باشد که نود درصد تغییرات خوب و بد زندگی ات به نوع نگرش تو نسبت به رویدادهای زندگی بستگی دارد و ده درصد آن به وقایع بیرونی وابسته است.