لیلا رازقیان جهرمی متخصص اعصاب و روان در گفتگو با خبرنگار حوزه بهداشت و درمان گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان؛  با بیان این که اختلال شخصیت خودشیفته شیوعی بین یک تا ۶ درصد درجامعه دارد، گفت: شیوع آن در مردان بیش از زنان است و افراد دچار اختلال شخصیت خودشیفته مدام نیاز به تحسین از جانب دیگران دارند.

وی افزود: این افراد دارای صفاتی مانند خود بزرگ بینی بوده و خود را فردی مهم می‌پندارند و قادر به درک دیگران و همدلی با آن‌ها نیستند.

رازقیان جهرمی ادامه داد: این اختلال از اوایل نوجوانی شروع می‌شود و اکثر افراد خودشیفته با استعداد، باهوش و زیبا هستند و این خصوصیات سبب می‌شود که احساس خاص بودن داشته باشند.

این متخصص اعصاب و روان با بیان این که افراد خودشیفته معتقدند که دیگران باید به طرز خاصی با آن‌ها برخورد کنند، تصریح کرد: این افراد توان تحمل انتقاد را ندارند و از آنجا که برای آن‌ها حفظ شأن و منزلت اجتماعی امر مهمی است، معمولا به خود اجازه نمی‌دهند به شکل مستقیم درصدد انتقام برآیند و به قول معروف با پنبه سر می‌برند و بیشتر اهل توطئه و زیر آبی بوده و خونسردانه دشمن خود را از سر راه حذف می‌کنند.

وی بیان کرد: این افراد بیش از سایرین در پی به دست آوردن شهرت و ثروت هستند و برای دستیابی به این اهداف دیگران را استثمار می‌کنند.

این روانپزشک تاکید کرد: در واقع خودشیفتگی دفاعی در برابر احساس حقارت و فرودستی است چرا که این افراد بر خلاف ظاهر پر غروری که از خود به نمایش میگذارند اعتماد به نفس کمی دارند.

به گفته رازقیان جهرمی افراد خودشیفته در صورتی که احساس کنند احتمال آسیب به اعتماد به نفس شکننده شان وجود دارد به افرادی خطرناک تبدیل می‌شوند و اکثر آن‌ها درباره دستاورد‌های خود اغراق می‌کنند و از دیگران انتظار دارند بدون آن که موفقیت چشمگیری به دست آورده باشند برتری آن‌ها را بپذیرند.

وی خاطرنشان کرد: خودشیفته‌ها در اکثر مواقع خیال پردازی‌هایی در زمینه موفقیت بیش از حد دارند و اغلب به دیگران حسادت می‌ورزند، اما معتقدند دیگران به آن‌ها حسادت می‌کنند.

وی در بیان خصوصیات رفتاری این افراد اظهار کرد: در برخورد اولیه با چنین افرادی ممکن است حس اعتماد به نفس و خوش صحبتی آن‌ها جالب و سرگرم کننده به نظر برسد و معمولا در پی فرصت هستند که خود را به نمایش بگذارند، اما زمانی که شنونده از خود صحبت کند فرد خودشیفته صحبت را به سمت خود می‌کشاند.

**کاهش علائم خودشیفتگی پس از ۴۰ سالگی

رازقیان جهرمی با اشاره به این که افراد خودشیفته دوستان زیادی ندارند، ابراز کرد: آن‌ها به جای داشتن دوست بیشتر نیازمند فردی هستند که مرید آن‌ها بوده و بی، چون و چرا آن‌ها را تائید کند.

این متخصص اعصاب و روان در بیان علل بوجود آمدن خودشیفتگی در افراد گفت: این اختلال علل مختلفی دارد که علاوه بر مسائل ژنتیکی، نحوه تربیت والدین در ایجاد یا تشدید آن موثر است، زیرا والدین ممکن است احساس غیر واقع بینانه، همه توانی، خود بزرگ بینی، زیبا و با هوش بودن را مدام به فرزند خود منتقل کرده و باعث شکل گیری این اختلال در او شوند.

وی افزود: چنین افرادی معمولا در دوران کودکی در رابطه با مراقبان اولیه خود بویژه پدر و مادر دچار سرخوردگی شده اند و به نیاز‌های اولیه آن‌ها مانند نیاز به تایید و تصدیق جواب مثبت داده نشده است و یا به خاطر مسائل مختلف احساس حقارت را تجربه کرده اند.

وی تصریح کرد: به طور کلی علائم این اختلال بعد از ۴۰ سالگی کاهش می‌یابد و خود بزرگ بینی جای خود را به بدبینی می‌دهد و با گذشت زمان و از دست دادن قدرت و زیبایی و مزایای جوانی این افراد مستعد افسردگی و بحران‌های شدید میانسالی می‌شوند.

این متخصص اعصاب و روان یاد آور شد: این اختلال برای درمان نیاز به دوره‌های طولانی مدت روان درمانی دارد که با مراجعه به روانپزشک و استفاده از راهکار‌های درمانی ارائه شده توسط روانپزشک می‌توان به افرد دچار اختلال شخصیت خودشیفته کمک کرد.

انتهای پیام/

علل شیوع خودشیفتگی در جامعه