«امان الله میرزایی»، شاعر مهاجر افغانستانی در گفتگو با خبرنگار حوزه افغانستان باشگاه خبرنگاران جوان گفت: اشتراکات دو ملت ایران و افغانستان را نباید فقط در حیطه ادبیات جستجو کرد.

نویسنده کتاب «خشخاش ها» که به تازگی کتابش توسط منتقدین ایرانی و افغانستانی در مشهد به نقد گذاشته شده است در معرفی اثر خود اظهار داشت: مجموعه شعر خشخاش ها مجموعه شعر آزاد مهاجرت در ایران است که شامل 50 قطعه شعر می باشد و بیشتر موضوعات آن را جنگ و دنیای مهاجرت تشکیل می دهد.

این شاعر جوان افغانستانی افزود: در این شعرها سعی شده است به شکل جدیدی به ادبیات پرداخته شود و چیز جدیدی را به ادبیات افغانستان اضافه کند. به صورت کلی در این مجموعه تلاش شده است که نوعی جریان جدید در شعر افغانستان اتفاق بیفتد؛ این مجوعه می تواند اتفاق خوبی برای ادبیات مهاجرت باشد و امیدوارم مخاطبین و منتقدین نیز آن را بپسندند.

میرزایی در خصوص ویژگی های شعر مهاجرت گفت: ما باید چند حوزه را از هم تفکیک کنیم،؛ هر شعری که در مهاجرت سروده می شود لزوما شعر مهاجرت نیست اما نهایتا شعر مهاجرت چیزی است که به نحوه زندگی مهاجرین می پردازد؛ نگاه شاعر در شعر مهاجرت ریز بینانه است و وارد اجتماع می شود. در این نوع شعر تلاش می شود دردها و دغدغه های مهاجرین در قالب شعر بیان شده و به دیگران انتقال یابد.

وی با بیان اینکه رویکرد شعری در میان مهاجرین افغانستان از اوائل دهه هشتاد متفاوت شد و به سمت دیگری رفت تاکید کرد: ادبیات مهاجرت هنوز شاخصه مشخصی ندارد زیرا هنوز به رشته تحریر در نیامده است، اما می شود این ادبیات را که حدود 20 سال قدمت دارد به صورت یک مجموعه گردآوری کرد و آن را به صورت شاخص مطرح نمود.

امان الله میرزایی درباره چگونگی تاثیرگذاری ادبیات در نزدیکی روابط دو ملت اضافه کرد: درست است که ادبیات قابلیت نزدیک کردن دو ملت را دارد اما ما زمانی می توانیم بگوییم ادبیات و هنر می تواند این کار را انجام دهد که تمام مردم آن تاثیر را بپذیرند و آن را در زندگی خود پیدا کنند؛ نزدیکی دو ملت نباید فقط در حیطه ادبیات باشد و وقتی از حیطه ادبیات خارج شویم تاثیر ادبیات فراموش گردد.

وی با ابراز نگرانی از روند ادبیات افغانستان گفت: از ادبیاتی که به انزوا رفته و مخاطب گریزی در آن به شدت رواج پیدا کرده است نمی توان انتظار داشت که مفاخر ادبی آن را همه بشناسند؛ ادبیات افغانستان اکنون به یک انزوا و رخوت فرو رفته است و نتوانسته است ملت را به سمت خود بکشد.

میرزایی اظهار داشت: وقتی ادبیات نتواند زبان ملت باشد و درد ملت را بیان کند، مردم نیز با آن ارتباط برقرار  نمی کنند.

این شاعر مهاجر افغانستانی در پایان اضافه رد: ایران همیشه در ادبیات فارسی نسبت به افغانستان جلوتر بوده است، همچنین کتاب هایی که در ایران منتشر می شود به خوبی در افغانستان انعکاس می یابد و همین مساله باعث شده مردم افغانستان آشنایی خوبی با ادبیات ایران داشته باشند.

انتهای پیام/