به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ سال 75 با تیم زندانیان همین زندان بازی کردیم و 11 گل به آنها زدیم. اصلاً فکر نمی کردم یک روز دستبند بر دست، محصور میان دیوارهای بلند زندان، کنار متهمانی که هیچ سنخیتی با آنها نداشتم مجبور شوم روزهای تلخ و سیاه تنهایی را تحمل کنم»این ها بخشی از صحبت های علی اکبریان، معروف به «روماریو» ایران است؛ مرد 47 ساله ای که به جرم نگهداری و حمل مواد مخدر 9 سال از زندگی اش را پشت میله های زندان گذرانده است.

ستاره گلزن تیم های فوتبال پرسپولیس و استقلال به حبس ابد محکوم شد اما این حکم نیز بعد از رسیدگی دوباره، به بیست سال حبس تغییر کرد. برای گفت و گو با این فوتبالیست دهه هفتاد به زندان قزل حصار رفتیم.از انرژی و هیجان دوران جوانی خبری نیست در این مدت که پشت میله های زندان بوده، چهره اش خیلی شکسته شده و روزگار خوبی ندارد.

چه شد که به اینجا رسیدی؟

31 سالم بود که در جریان بازی فوتبال مینیسک پایم پاره شد و دیگر نتوانستم فوتبال بازی کنم. دکتر گفت حدود دو سال و نیم درمان پایت طول می کشد البته مثل قبل هم نمی شود. این طور شد که تصمیم گرفتم مربی شوم، باید می رفتم انگلیس نزد برادرم و آنجا دوره های مربیگری را می گذراندم، اما فدراسیون همکاری های لازم را با من نکرد. بهانه پشت بهانه می آورد و من که تنها شده بودم بزرگترین اشتباه زندگی ام را مرتکب شدم.

کدام اشتباه؟

خانه پدری ام در منطقه پاسگاه نعمت آباد بود. در آن روزهای تنهایی زیادتر وقتم را با بچه محل های قدیمی می گذراندم. در بزم دوستانه آنها وقتی به خودم آمدم که دیگر معتاد شده بودم. 3 ماه هر روز صبح می رفتم و در پاتوق دوستانه که یک خانه قدیمی بود کنار دوستانم می نشستم و مواد می کشیدم. فکر کنید کسی که تا به حال در عمرش سیگار نکشیده بود یکباره به سراغ شیشه رفت.

چرا و به چه جرمی دستگیر شدی؟

به یک نفر از دوستانم 200 هزار تومان پول دادم تا برایم مواد مخدر بخرد. 40 گرم شیشه برایم خرید و زمانی که آمد شیشه ها را بدهد، ماشین پلیس را سر خیابان دیدم. وقتی مأموران به ما نزدیک شدند دوستم بسته مواد را به پشت بام انداخت. بسته ای که 350 گرم کراک داخل آن بود و مأموران خیلی زود بسته را پیدا کردند و ما را به اداره آگاهی بردند. فردای آن روز پدر دوستم آمد و از من خواست که به او کمک کنم. تا آن موقع نمی دانستم داشتن این همه کراک جرم سنگینی است و من جرم را به گردن گرفتم. او با فیش حقوقی آزاد شد و من به حبس ابد محکوم شدم.

بعد از آن چه شد؟

5 سال حبس کشیدم تا نهایت توانستم با وثیقه 400 میلیون تومانی یک ماه از زندان مرخصی بگیرم. دخترم را باید در مدرسه ثبت نام می کردم و به 500 هزار تومان پول نیاز داشتم. به هر کسی که فکر کنی رو زدم اما هیچ کسی این پول را به من نداد. نمی دانستم چکار کنم که یادم افتاد قبل از زندانی شدنم 300 هزار تومان به یکی از بچه محل های سابقم قرض داده بودم.

با او تماس گرفتم.گفت پول ندارم اما 30 گرم شیشه دارم به دردت می خورد؟ شیشه ها را گرفتم و به طرف کرج می رفتم که از شانس بد من در بین راه ماشین پنچر شد و خودروی پلیسی هم که از آن اطراف در حال گذر بود به ما مشکوک شد و برای دومین بار با مواد بازداشت شدم. این بار نیز دادگاه مرا به 20 سال حبس محکوم کرد.

بازیکن تیم های پرسپولیس و استقلال، چرا باید اینقدر بی پول باشد؟

آن موقع مبلغ قراردادها به اندازه الان نبود. سال 72 با استقلال قراردادی که بستم 700 هزار تومان بود که در سه قسط پرداخت شد. آخرین قراردادم سال 81-80 بود که با 5 میلیون تومان بسته شد و دو و نیم میلیون تومان از آن را بهم دادند. می دانید بزرگ ترین اشتباه من در زندگی چه بود؟ سال 71 آقای گل لیگ دسته سه شدم آن زمان در تیم پارس خودرو توپ می زدم. تیم پولداری بود. مدیر عامل پارس خودرو به من گفت باهات قرارداد دو ساله می بندیم با حقوق بالا و یک حواله 700 هزار تومانی خودروی پاترول هم بهت می دهم فقط بمان و برای ما بازی کن.

حساب کردم آن زمان 5 میلیون تومان دستم را می گرفت، آن موقع با 5 میلیون تومان سه تا خانه دوبلکس در اکباتان می توانستم بخرم اما به جای آن بازی در تیم استقلال را انتخاب کردم. آن زمان جباری سرپرست تیم بود، از من خواست که به استقلال بروم. استقلال وضع مالی خوبی نداشت و برای این انتقالی باید به خاطر رضایت نامه ام یک میلیون و دویست هزار تومان به پارس خودرو می دادم تا بتوانم به تیم استقلال بروم. ماشینم را 900 هزار تومان فروختم و 300 هزار تومان هم یکی از طرفدارهای استقلال داد و من رضایت نامه ام را گرفتم و برای استقلال توپ زدم.

هر چی بدبختی سرم آمد به خاطر تصمیمی بود که آن سال گرفتم. البته کشورهای زیادی را هم برای تفریح رفتم؛ تایلند، ازبکستان، هلند، آلمان، دوبی، کویت، قطر و ... خب این تفریحات هم بی هزینه نبود. این را هم بگویم، شاید یکی از اشتباهاتم این بود که بموقع ازدواج نکردم. اگر در 18 سالگی ازدواج می کردم اوضاع این طور نبود.

چرا؟

من 35 سالم بود ازدواج کردم و واقعاً ازدواجم قسمت بود. زمانی قصد داشتم دختر یکی از ثروتمندان عرب را بگیرم همه کارهایم را هم کرده بودم و برای برداشتن شناسنامه ام به ورزشگاه رفتم که در کمد قفل بود و من از پرواز جا ماندم. سر موضوع به این سادگی ازدواجم بهم خورد.

در مدتی که در زندان بودی فوتبالیست ها و ورزشکاران به سراغت نیامدند؟

رضا شاهرودی، افشین پیروانی، میرشاد ماجدی، حاج آقا اولیایی و حاج آقا نبی خیلی کمک کردند. در تمام این 9 سال به حساب خودم یا خانواده ام پول واریز می کنند. بعد از دومین بازداشتم خیلی ها ترکم کردند، اما خیلی ها که مدعی هستند به من کمک کردند اصلاً کمک نکردند. یکی از مربیان مطرح کشور قول داده بود برایم کاری کند بعد از 5 سال به او زنگ زدم و قرار ملاقات گذاشتیم که به زندان بیاید و صحبت کند، اما نیامد وقتی زنگ زدم و علت تأخیرش را پرسیدم، گفت کدام زندان بودی؟ منم گوشی تلفن را قطع کردم. نوشتند یکی از بازیکنان سابق پرسپولیس نیز 50 میلیون تومان به من کمک کرده است ولی من تا به حال چنین پولی ندیده ام. یکی از هواداران پولدار پرسپولیس هم از من شماره حساب خواست ولی بعد از آن جواب تلفنم را هم نداد. باید بگویم دردها فراموش می شوند اما همدردها هرگز.

شنیده ایم که در حکم شما تخفیف داده اند؟

بله، با تلاش مسئولان زندان و خواست خدا حکم ابدم به 16 سال شکسته شد. 20 سال حبس هم دارم که آن هم به امید خدا کم می شود. اگر خدا بخواهد تا چند سال دیگر شاید سه سال یا کمتر و زیادتر از زندان آزاد شوم. آرزوهای زیادی برای خودم دارم و می ترسم به آرزوهایم نرسم.

چه آرزوهایی؟

اولین آرزویم راه پیدا کردن به تیم استقلال است، آرزوی اصلی ام که مربیگری تیم است اما در کادرش جا بگیرم می توانم خودم را به مربیگری برسانم. الان دخترم در تیم نوجوانان استقلال بازی می کند. صفحه اینستاگرامش پر است از عکس های مختلف و حرف هایی از من. هنوز هم در شبکه های اجتماعی طرفدارهای زیادی دارم و می دانم پس از آزادی، موفقیت های زیادی به دست می آوردم.

قبل از بازداشت شدن، با تیم زندانیان مسابقه داده بودی؟

سال 75 با تیم زندانیان در همین زندان بازی کردیم. 11 تا گل زدیم که 6 تایش برای من بود. روزی که سوار خودروی زندان شده و به اینجا منتقل شدم چیزی تو دلم فرو ریخت. من اینجا چه می کردم؟ من علی اکبریان، روماریوی ایران. چشمم که به زمین فوتبال در حال تعمیر زندان افتاد دلم زیادتر گرفت. با خودم گفتم ای دل غافل اینجا زمین فوتبال هم ندارم. البته چند وقت بعد زمین درست شد.

روزها در زندان چه می کنی؟

هواخوری، ورزش. بازی. در اینجا بعضی از خلافکاران توبه کرده و قرآن خوان شدند. افراد شروری بودند که پایشان به زندان باز شد اخلاقشان خیلی فرق کرد. من اگر به اینجا رسیدم برای این بود که خدا را فراموش کردم.

حرف آخر؟

به جوان هایی که علاقه به فوتبال دارند باید بگویم ورزشکاران بخصوص فوتبالیست ها زود معروف می شوند. همه عاشق فوتبالیست های معروف هستند اما مراقب باشند رفیق بازی مرا به این روز کشاند. ورزش با غرور، رفیق بازی، قلیان و شب زنده داری جور در نمی آید. از همه رفقایم که در این مدت تنهایم نگذاشتند ممنونم و همچنین از پرسنل زندان قزل حصار که واقعاً هوای مرا دارند.

منبع: نوداد

انتهای پیام/

رؤیاهای فوتبالیست معروف ایرانی که در زندان رنگ باخت