به گزارش خبرنگار فوتبال و فوتسال گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان، فدراسیون فوتبال ایران در سال ۱۳۲۵ تاسیس شد و در سال‌های ۱۳۲۶ و ۱۳۳۲ به عضویت AFC درآمد.

نخستین رئیس تاریخ فدراسیون فوتبال ایران، علی کنی، استاد دانشگاه تهران و یکی از فوتبالیست‌های قدیمی تهران بود که از ۱۲ اسفند ۱۳۲۵ تا آبان ۲۹ این جایگاه را برعهده داشت.

پس از او نوبت به هدایت الله گیلانشاه رسید. فرمانده اسبق نیروی هوایی ارتش ایران، از آبان ۱۳۲۹ تا آذر ۱۳۳۱ در سمت ریاست فدراسیون فوتبال ایران فعالیت کرد. نخستین افتخار بین المللی فوتبال کشورمان هم در زمان ریاست گیلانشاه رقم خورد جایی که تیم ملی توانست نایب قهرمانی بازی‌های آسیایی ۱۹۵۱ دهلی نو را کسب کند.

محسن حداد، سومین رئیس فدراسیون تاریخ فوتبال ایران است. او ۲ دوره از آذر ۱۳۳۱ تا آبان ۱۳۳۲ و بهمن ۱۳۳۳ تا آبان ۱۳۳۴ رئیس فدراسیون بود، اما فوتبال کشورمان در این دوران توفیق خاصی کسب نکرد.

بین دوره اول و دوم ریاست حداد و پس از خداحافظی او فرمان مدیریت فدراسیون به حسین سیاسی رسید. این سرتیپ ارتش از تیر ۳۲ تا دی ۳۳ و سپس از آبان تا بهمن ۳۴ به مدت ۲۰ ماه در فدراسیون کار کرد.

پس از آن علی کنی بار دیگر به فدراسیون بازگشت و هفت ماه در فدراسیون باقی ماند.

مصطفی سلیمی که سال ۱۹۵۱ تیم ملی کشورمان را به عنوان سرمربی به نایب قهرمانی بازی‌های آسیایی رساند با خداحافظی کنی از فدراسیون در جایگاه او قرار گرفت، اما در دوران هشت ماهه ریاست نتوانست افتخاری کسب کند تا حسینعلی مبشر نخستین دوره ریاستش در فدراسیون را از مرداد ۳۶ تا شهریور ۳۷ انجام بدهد. او البته یک بار هم بین آبان ۴۱ تا دی ۴۵ رئیس فدراسیون بود که در این دوره تیم ملی برای اولین بار موفق شد در رقابت‌های المپیک شرکت کند و در المپیک ۱۹۶۴ توکیو در گروهی که تیم‌های آلمان، رومانی و مکزیک قرار داشتند با یک تساوی مقابل مکزیک و ۲ شکست از آلمان و رومنی قعرنشین گروه شود. ضمن اینکه ایران نایب قهرمانی بازی‌های آسیایی ۱۹۶۶ بانکوک را هم در دوره دوم ریاست مبشر کسب کرد.

بین دوره اول ریاست مبشر تا دوره دوم مصطفی مکری (شهریور ۳۷ تا مرداد ۳۹) و ذبیح الله خبیری (مرداد ۳۹ تا آبان ۴۰) در فدراسیون ریاست کردند و البته هیچ یک توفیقی به دست نیاوردند.

پیش و پس از دوران دوم ریاست حسین مبشر در فدراسیون هم حسین سرودی، ملی پوش سابق فوتبال و بسکتبال ایران برای ۲ دوره مجموعا ۲۴ ماهه زمام امور فدراسیون را برعهده داشت.

یکی از طلایی‌ترین دوران تاریخ فوتبال ایران در دوره ریاست مصطفی مکری اتفاق افتاد. این دوره از اسفند ۴۶ تا تیر ۵۱ طول کشید و در آن افتخارهایی، چون قهرمانی تیم ملی در جام ملت‌های ۱۹۶۸ و ۱۹۷۲، صعود به المپیک ۱۹۷۲ مونیخ، قهرمانی استقلال جام باشگاه‌های آسیا ۱۹۷۰ و ۲ عنوان سومی تیم ملی جوانان در رقابت‌های قهرمانی آسیا حاصل شد. لیگ منطقه‌ای هم در همین دوره آغاز به کار کرد.

این دوران پرافتخار قبل از انقلاب اسلامی، با روی کار آمدن کامبیر آتابای تداوم یافت. آتابای یکی از چهره‌های پرنفوذ در دربار رژیم طاغوت و آخرین رئیس فدراسیون فوتبال پیش از پیروزی انقلاب بود که با زد و بند‌های سیاسی پس از برعهده گرفتن این سمت توانست به نخستین فرد ایرانی تبدیل شود که ریاست کنفدراسیون فوتبال آسیا را هم به دست می‌آورد. دوران فعالیت آتابای از مهر ۵۱ تا آبان ۵۷ به مدت هفت سال و ۶ ماه طول کشید و در آن فوتبال ایران به افتخاراتی، چون قهرمانی جام ملت‌های ۱۹۷۶ آسیا، نخستین صعود به جام جهانی با راه یابی تیم ملی به جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین و تقابل با بزرگانی، چون هلند، پرو و اسکاتلند، حضور در المپیک ۱۹۷۶ مونترال کانادا و صعود به مرحله یک چهارم نهایی آن رقابت ها، قهرمانی بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ تهران، راه اندازی لیگ تخت جمشید، چهار قهرمانی و یک نایب قهرمانی تیم ملی جوانان حد فاصل سال‌های ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۷ دست یافت.

تیمسار ناصر نوآموز نخستین رئیس فدراسیون ایران پس از انقلاب اسلامی است. او یک بار از سال ۵۸ تا آبان ۵۹ در این سمت فعالیت کرد که حاصل آن صعود به المپیک ۱۹۸۰ مسکو و کسب رتبه سومی جام ملت‌های ۱۹۸۰ کویت بود. پس از ۹ سال یعنی در شهریور ۶۸ بار دیگر نوآموز به فدراسیون آمد و تا تیر ۷۲ ضمن تاسیس لیگ آزادگان توانست قهرمانی بازی‌های آسیایی ۱۹۹۰ پکن، قهرمانی استقلال و پاس در سال‌های ۱۹۹۰ و ۱۹۹۲ در جام باشگاه‌های آسیا و قهرمانی پرسپولیس در جام برندگان جام آسیا در سال ۱۹۹۱ و رتبه چهارمی تیم ملی فوتسال در نخستین حضورش در جام جهانی را برای خود ثبت کند.

بین دوره اول و دوم ریاست نوآموز افرادی، چون حسین آبشناسان (مرداد ۶۰ تا اسفند ۶۰ و شهریور ۶۱ تا اردیبهشت ۶۲) حسین راغفر (اسفند ۶۰ تا شهریور ۶۱) بهروز صحابه (اردیبهشت ۶۲ تا مهر ۶۳) علی محمد مرتضوی (آبان ۶۵ تا آبان ۶۶) و محمدرضا پهلوان (آبان ۶۶ تا شهریور ۶۸) در فدراسیون فعالیت کردند که تنها افتخار فوتبال کشورمان کسب رتبه سومی جام ملت‌های ۱۹۹۸ قطر در دوره پهلوان بود.

پس از خداحافظی نوآموز با صندلی ریاست فداسیون کار به دست محمد صفی زاده (تیر ۷۲ تا خرداد ۷۳) و امیر عابدینی (خرداد تا آبان ۷۳) افتاد، اما آن‌ها بدون هیچگونه افتخاری با این صندلی وداع کردند.

داریوش مصطفوی، بیست و نهمین رئیس فدراسیون تاریخ فوتبال ایران است. او از آبان ۷۳ تا دی ۷۶ این سمت را در اختیار داشت که حاصل آن کسب رتبه سومی تیم ملی فوتبال ایران در جام ملت‌های ۱۹۹۶ امارات، دومین صعود به جام جهانی پس از ۲۰ سال در فرانسه ۱۹۹۸، صعود تیم ملی فوتسال به جام جهانی ۱۹۹۶ جزء دست آورد‌های دوران ریاست مصطفوی است.

بسیاری از اهالی فوتبال با وجود اینکه در دوران ریاست محسن صفایی فراهانی (دی ۷۶ تا شهریور ۷۱) تیم ملی نتوانست به قهرمانی جام ملت‌ها برسد و راهی جام جهانی شود، اما با توجه به عملکرد خوب این تیم در جام جهانی ۱۹۹۸ در تقابل با آلمان، یوگسلاوی و نخستین برد تیم ملی در تاریخ جام جهانی مقابل آمریکا، قهرمانی در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۸ بانکوک و ۲۰۰۲ بوسان، قهرمانی رقابت‌های غرب آسیا در سال ۲۰۰۰، نایب قهرمانی تیم ملی نوجوانان در رقابت‌های قهرمانی آسیا ۲۰۰۰ ویتنام و صعود به جام جهانی برای اولین بار، نخستین صعود تیم ملی جوانان به جام جهانی، کسب چهار قهرمانی در رقابت‌های فوتسال جام ملت‌های آسیا از افتخارات فدراسیون در زمان صفایی فراهانی است. ضمن اینکه از کار‌های زیربنایی او هم می‌توان به تاسیس لیگ برتر فوتبال و احداث آکادمی فوتبال کشورمان اشاره کرد.

پس از این دوران طلایی محمد دادکان رئیس فدراسیون شد و تا حدی توانست این دوران پرفروغ را با کسب رتبه سوم تیم ملی در جام ملت‌های ۲۰۰۴ چین، صعود به جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان، قهرمانی رقابت‌های غرب آسیا در سال ۲۰۰۴، سه قهرمانی و یک رتبه سومی تیم ملی فوتسال در رقابت‌های قهرمانی آسیا، کسب رتبه چهارمی تیم ملی نوجوانان در رقابت‌های قهرمانی آسیا ۲۰۰۴، رتبه سومی تیم ملی ساحلی در رقابت‌های قهرمانی آسیا ۲۰۰۵ ادامه دهد.

پس از جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان فیفا، فدراسیون فوتبال ایران را به دلیل دخالت دولت در این فدراسیون تعلیق کرد تا محسن صفایی فراهانی ریاست کمیته انتقالی را برعهده بگیرد. در این دوره و برای مدتی هم کیومرث هاشمی، سرپرست فدراسیون فوتبال شد. این دوران هم با کسب یک قهرمانی از سوی تیم ملی فوتسال و یک مقام سومی تیم ساحلی در آسیا و کسب ربه سوم تیم زیر ۲۳ سال ایران در بازی‌های آسیایی ۲۰۰۶ دوحه به اتمام رسید.

علی کفاشیان، سی و دومین و البته با دوام‌ترین رئیس فدراسیون تاریخ فوتبال ایران است. او از دی ۸۶ تا اردیبهشت ۹۵ برای هشت سال و چهار ماه رئیس فدراسیون بود که صعود به جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل، قهرمانی تیم ملی نوجوانان در رقابت‌های آسیایی ۲۰۰۸ و صعود به جام‌های جهانی ۲۰۰۹ و ۲۰۱۳، قهرمانی رقابت‌های غرب آسیا در سال‌های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ از سوی تیم ملی فوتبال بزرگسالان، ۳ عنوان سومی و یک قهرمانی در رقابت‌های قهرمانی آسیا، ۲ قهرمانی بازی‌های ساحلی آسیا از سوی تیم فوتبال ساحلی، قهرمانی جام بین قاره‌ای تیم ساحلی در سال ۲۰۱۳ و سومی این رقابت‌ها در سال ۲۰۱۵، ۲ قهرمانی تیم ملی فوتسال در آسیا، سه نایب قهرمانی و ۲ عنوان سومی جایزه بزرگ، قهرمانی جام کنفدراسیون‌ها ۲۰۰۹ فوتسال و صعود این تیم به مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی ۲۰۰۸ برزیل و قهرمانی تیم فوتسال بانوان در رقابت‌های ۲۰۱۵ قهرمانی آسیا از مهم‌ترین افتخار‌های دوران ریاست او است. ضمن اینکه فدراسیون علی کفاشیان ۲ بار هم جایزه برترین فدراسیون سال آسیا را کسب کرد.

مهدی تاج هم که از ۱۸ اردیبهشت ۹۵ جانشین کفاشیان شده است تاکنون صعود به جام جهانی ۲۰۱۸ برزیل و کسب بهترین نتایج تاریخ تیم ملی در این مسابقات با برتری مقابل مراکش، تساوی برابر پرتغال و شکست یک بر صفر از اسپانیا، صعود به نیمه نهایی جام ملت‌های ۲۰۱۹ آسیا، کسب عنوان سوم جام جهانی فوتسال و ۲ قهرمانی در رقابت‌های آسیایی، نایب قهرمانی تیم ملی نوجوانان در رقابت‌های قهرمان آسیا ۲۰۱۶ و صعود به مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی ۲۰۱۷ هندوستان، صعود تیم ملی جوانان به جام جهانی ۲۰۱۷ کره جنوبی، کسب رتبه سومی جام جهانی ۲۰۱۷ تاهیتی، یک قهرمانی، یک نایب قهرمانی و یک رتبه سومی جام بین قاره‌ای و یک قهرمانی رقابت‌های قهرمانی آسیا از سوی تیم ملی ساحلی و قهرمانی تیم فوتسال بانوان در رقابت‌های ۲۰۱۸ قهرمانی آسیا هم را به دست آورده است.

انتهای پیام/

آشنایی با روسای فدراسیون فوتبال