به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، زبان فارسی این روزها با موضوعات مختلفی مواجه است یکی از این مسائل غلط های املایی است که در جامعه دیده می شود. یکی دیگر از مسائلی که در زبان فارسی مشاهده می شود تغییراتی است که در شیوه نگارش زبان فارسی وجود دارد.

زبان فارسی هم مانند هر زبان دیگری یک شیوه و اسلوبی برای نگارش دارد. در اینجا به برخی ایرادهای نگارشی اشاره می کنم که تا حدی میان مردم رایج شده است:

آوردن حرف را پس از فعل

حرف « را » به عنوان شناسه مفعول شناخته می شود بنابر گفته های ابوالحسن نجفی در کتاب «غلط ننویسیم»،«را» علامت مفعول و واژه ای مستقل است همچنانکه در جاهای دیگر جدا از کلمه دیگر نوشته می شود مثلا «این را نه اینرا»، «وی را نه ویرا»، «ایشان را نه ایشانرا»، این حرف باید از دو کلمه تو و آن نیز جدا نوشته شود بنابراین بایدنوشت «آن را نه آنرا» و «تو را نه ترا».

را در مرا چسبیده نوشته می شود زیرا دو کلمه من و را در یکدیگر ترکیب شدند و ترکیب مرا را ساخته اند. تمام آنچه تا اینجا گفتیم شیوه نگارش در ترکیب با کلمات دیگر بود. علاوه بر این موارد شاهد هستیم امروزه حرف «را » پس از فعل آورده می شود که این شیوه نگارش در تاریخ ادبیات سابقه ندارد.در هیچ متنی با چنین شیوه نگارشی رو به رو نمی شویم چراکه «را» همواره پس از اسم آمده است.

حذف فعل 

گاهی اوقات افعال را بدون اینکه قرینه ای لفظی یا معنوی داشته باشد حذف می کنیم در صورتی که حذف فعل تنها در دو صورت صحیح است یکی اینکه مشابه همان فعل در جمله تکرار شده باشد مثلا دو فعل « است » در جمله به کار رفته باشد که می توان بنابر قرینه لفظی یعنی وجود فعل مشابه در جمله، فعل « است » را حذف کرد. یکی آنکه از معنای جمله مفهوم فعل فهمیده شود که به این مورد قرینه معنوی می گوییم.

کاربرد «می باشد» به جای « است»

گاهی فعل « می باشد» را به جای « است » به کار می برند. بعضی از استادان معتقدند در نوشته های معتبر فارسی هرگز فعل «می باشد » به جای « است » به کارنرفته بنابراین کاربرد آن غلط است.این حکم درست نیست البته موارد کاربرد «می باشد » به جای «است» بسیار اندک است ولی بزرگان شعر و ادب فارسی گاه گاه آن را به جای این به کاربرده اند.

با این همه به دو دلیل بهتر است که از کاربرد «می باشد» به جای «است» خودداری شود چرا که اولا «می باشد» و دیگر صیغه های فعل «باشیدن» در گفتار عادی مردم رایج است و البته زبان نوشتار خاصه در مواردی که با مصطلحات علمی و فنی و مفاهیم تخیلی و استعاری سروکار ندارد هرچه به زبان روزمره نزدیکتر باشد بهتر است.

ثانیا فعل اسنادی «می باشد» تفاوتی با «است» ندارد بنابراین نیازی نیست جانشین آن شود مگر برای دوری از تکرار ولی تکرار فعل را نباید لزوما از عیوب نگارش دانست.

همیشه تاریخ

برخی ترکیب ها در زبان فارسی ساخته شده اند که بی معنا هستند ترکیب «همیشه تاریخ» از این دست ترکیب هاست. تفاوتی میان «همیشه تاریخ» با همیشه معمولی نیست جز اینکه ترکیبی غلط اما پرطمطراق است و اغلب اوقات نیز به کلی زائد است.

انتهای پیام/