به گزارش خبرنگار حوزه فناوری گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان، همه ما در زندگی اطراف خود با مکان‌هایی آشنا می‌شویم که گاهی درک آن و رفتن به آن مکان‌ها دشوار است، اما دستیابی به برخی اطلاعات برای آگاهی بیشتر کمک کننده است.

رفتن به فضا برای خیلی از افراد رویایی بیش نیست، اما حال که نمی‌شود به آن مکان‌ها به راحتی سفر کرد، اطلاعاتی از زندگی و زیست‌بوم سیارات مختلف جالب توجه است؛ در این گزارش قصد داریم به بررسی جالب‌ترین مسائل حوزه نجوم و فضا بپردازیم.

چهار خورشیدی که در یک سیاره زندگی می‌کنند

این سیاره که در فاصله حدود پنج هزار سال نوری از زمین قرار گرفته است، پی اِچ یک (PH۱) نام دارد.
این سیاره بیش از شش برابر زمین و کمی بزرگتر از سیاره نپتون است.
جالب است بدانید سیارات فراوانی در بیرون از منظومه شمسی شناسایی شده‌اند که دارای دو یا سه خورشید هستند.
با این وجود این سیارات در طول روز چند بار طلوع و غروب دارند.
به گفته یکی از پژوهشگرانِ آزمایشگاه نیروی محرکه جت واقع در شهر پاسادنا در ایالت کالیفرنیا، منظومه‌های ستاره‌ای به شکل‌های گوناگونی وجود دارند. این منظومه‌ها می‌توانند به صورت تک‌ستاره‌ای، دو، سه و حتی چهار ستاره‌ای باشند.

خطر سفر فضایی با کار‌های انسان‌ها

به مجموعه‌ بقایای ماهواره‌ها، فضاپیما‌ها و سایر اشیای فضایی که انسان‌ها آن‌ها را ساخته‌اند و در مدار زمین در حال گردش هستند، زباله‌های فضایی گفته می‌شود. گفته شده تعداد زباله‌های فضایی در فضا به ۲۳ هزار عدد رسیده است که بیشتر این زباله‌ها به کشور‌های آمریکا، چین و روسیه تعلق دارد. این زباله‌های فضایی خطرناک هستند، زیرا یک برخورد میان آن‌ها کافی است تا زنجیره‌ای از این زباله‌ها با یکدیگر برخورد کنند و در صورت این اتفاق، ابری مملوء از زباله در فضا به وجود می‌آید که سفر‌های فضایی را بسیار خطرناک می‌کند.

ماه آسمان زحل پر از گودال است

ماه سیاره زحل، هایپریون نام دارد که در سال ۱۸۴۸ میلادی کشف شد. این ماه که شکل اسفنجی دارد انباشته از گودال است. در واقع این ماه آنقدر گودال دارد که چگالی‌اش در مقایسه با قطر ۲۵۰ کیلومتری‌ آن بسیار کم است، این ماه شکل نامنظم دارد و چرخشش نیز نامنظم است. در حقیقت ماه آسمان زمین در مقایسه با هایپریون از زیبایی، نظم و درخشندگی خاصی برخوردار است.

نور‌های زیبایی که در آسمان مناطق قطبی می‌توان دید

شفق‌های قطبی نور‌های زیبایی هستند که به‌طور طبیعی معمولاً در شب و در عرض‌های جغرافیایی قطبی دیده می‌شوند، وقتی ذرات باردار باد‌های خورشیدی به میدان مغناطیسی زمین می‌رسند و در امتداد جهت میدان مغناطیسی به سمت قطب‌ها شتاب می‌گیرند و به جو برخورد می‌کنند، این نور‌ها شکل می‌گیرند. معمولاً شفق‌های قطبی در عرض جغرافیایی ۱۰ تا ۲۰ درجه قابل دیدن هستند.

انتهای پیام/