به گزارش خبرنگار حوزه اخبار داغ گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان، در یکم آذرماه سال ۷۸ جمعی از دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف با حضرت آیت اللّه خامنه‌ای، رهبر معظم انقلاب اسلامی دیدار کردند.

حضرت آیت الله خامنه‌ای در این دیدار که در مسجد دانشگاه صنعتی شریف انجام شد، از این دانشگاه به عنوان یک نمونه زنده، برجسته و عملی از به‌هم‌تنیدگی دین و علم یاد کردند و فرمودند: دانشگاه صنعتی شریف در زمینه تلاش علمی و نیز فعالیت‌های انقلابی و دینی یکی از دانشگاه‌های پیشرو و موفق کشور محسوب می‌شود.

در ادامه خاطره‌ای از حضرت آیت اللّه خامنه‌ای را در خصوص خدمات حرکت دانشجویی به انقلاب اسلامی که در این دیدار بیان شد، می‌خوانید:

عزیزان من این را بدانید؛ این حرکت دانشجویی، به این انقلاب خیلی هم خدمت کرده است. قبل از انقلاب، در خیل مبارزات عظیم مردم، دانشجویان چشمگیر بودند؛ حضور داشتند و فعّال می‌نمودند. من بیشترین مشاهده‌ام در این مورد، مربوط به مشهد است. در محیط دانشجویی مشهد، من فعّال بودم؛ تهران هم که می‌آمدم، همین‌طور بود. در دانشگاه‌های مختلف می‌آمدم و می‌رفتم؛ دانشجویان با من ارتباط داشتند و از نزدیک می‌دیدم که چه خبر است. الان بعضی از همین مسؤولان کنونی کشور، از دانشجویانِ آن‌روز ما هستند که با ما ارتباط داشتند. از اوّلِ انقلاب به بعد، این نقش تمام نشد. شاید اگر کسانی در مسؤولیت‌های گوناگون مربوط به قضایای دانشجویان قرار داشتند که به این مقوله علاقه‌مند بودند، برکات زیادتری بر آن بار می‌شد؛ اما بدون آن هم برکاتی بر این حرکت و احساس و بیداری و انگیزش دانشجویی پدید آمد که چند نمونه‌اش را به شما می‌گویم: یک نمونه‌اش، همین قضایای دانشگاه تهران بود که گروهک‌های الحادی آمدند دانشگاه تهران را تصرّف کردند و از اتاق‌ها و سالن‌ها و مراکزش به‌عنوان اتاق‌های جنگ، انبار‌های سلاح و مرکز توطئه علیه اصل انقلاب و علیه نظام استفاده کردند! فضا را قُرق هم کردند؛ یعنی یک حالت ارعابی نه فقط در مسؤولان آن روز - مسؤولان آن روز، دولت موقّت بودند که اصلاً جان و توان و دل و جگرِ ورود در این میدان‌ها را نداشتند؛ آن‌ها که هیچ! - که حتّی در دل بسیاری از افراد انقلابی هم ایجاد کرده بودند. در محیط خودِ دانشگاه تهران، این‌ها بیشترین رعب را ایجاد کردند. من یادم نمی‌رود که در یکی از سخت‌ترین آن روزهایش، اتّفاقاً خودم در دانشگاه بودم و یک برنامه‌ی هفتگی داشتم. در مسجد دانشگاه تهران، آن روز طبق معمول، روزِ برنامه بود. آمدم، دیدم دانشگاه خلوتِ خلوت است. به مسجد آمدم؛ شاید بیست نفر، سی نفری در مسجد بیشتر نبودند. وقتی وارد مسجد شدم، چند نفر آمدند و گفتند: آقا! زود از این‌جا بروید! گفتم مگر چه شده؟! معلوم شد که بله، دانشگاه را قُرق کرده‌اند و از زدن و کشتن و این چیز‌ها هم اصلاً ابایی ندارند! چه کسانی در مقابل این‌ها ایستادند؟ خودِ دانشجویان. اولین، یا یکی از اولین نشانه‌های بروز فعّالیت مؤثرِ بسیار کارساز جوشش دانشجویی، در همین قضیه بود. دانشگاه نیمه تعطیل بود، اما دانشجویان - یعنی یک مجموعه‌ی انقلابیِ محض - همه زنده و فعال آمدند و داخل دانشگاه ریختند و آن‌جا را تطهیر کردند. این قضیه، مربوط به سال پنجاه و هشت است که آن را عرض می‌کنم. این یکی از نمونه‌هاست.

انتهای پیام/