به گزارش خبرنگار حوزه فناوری گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان، دانشمندان دریافتند که اگر یک قمر به دور نوعی سیاره فراخورشیدی به نام مشتری داغ بچرخد، کِشش گرانشی بین ستاره و سیاره به قدری نیرومند می‌شود که قمر را از مدار سیاره‌ای جدا می‌کند و آن را به اطراف ستاره دیگری می‌فرستد تا به دورش بچرخد.

چرخیدن به دور ستاره‌ای در فاصله نزدیک می‌تواند برای پلونت‌ها با چالش همراه باشد؛ چراکه در طول گذر، اتمسفر پلونت می‌تواند تبخیر شود و قسمتی از جرمش را از دست دهد.

چگونه زمین محلی برای زندگی شد؟

مطالعات جدید دانشمندان دانشگاه هاروارد نشان ‌می‌دهد که حیات از طریق سیارک‌ها در سراسر جهان پخش می‌شود؛ در حال حاضر تنها جایی که با قطعیت می‌توانیم بگوییم حیات در آن وجود دارد کره زمین است اما با توجه به اکتشافات تازه و بزرگی جهان هستی احتمال  حیات در سایر سیارات وجود دارد.

پیش از این تصور می‌شد که حیات می‌تواند سوار بر سیارک‌ها یا دنباله‌دارها به واسطه یک فرآیند شناخته شده به عنوان «پان‌اسپرمیا» از سیاره‌ای به سیاره‌ای دیگر سفر می‌کند؛ پان اسپرمیا به معنای بذر، فرضیه‌ای است که می‌گوید حیات در جایی به وجود نمی‌آید، بلکه همواره در جهان وجود داشته است.

بیشتر بخوانید: از کهکشان های نامرئی تا علت درخشش ماه

سرنوشت خورشید چه خواهد شد؟

ستاره‌هایی متوسط مثل خورشید ما پس از اینکه سوختشان تمام می‌شود تبدیل به کوتوله سفید می‌شوند، این اصطلاح برای توصیف مرحله‌ای از تکامل ستاره‌ای به کار می‌رود که ستاره پس از تبدیل شدن به غول سرخ، از انقباض باز می‌ایستد، لایه‌های خارجی خود را به صورت سحابی به فضا می‌فرستد و در نهایت به کوتوله سفید تبدیل می‌شود.

در مرحله کوتوله سفید، ماده ستاره‌ای فشرده و به ستاره جسمی کم نور و با اندازه‌ای بسیار کوچک تبدیل می‌شود؛ از آنجا که ستاره دیگر هیچ منبعی برای تولید انرژی ندارد، سرد می‌شود. چنین ستارگانی آهسته آهسته دمای خود را از دست می‌دهند؛ جالب است بدانید که ماده تشکیل دهنده کوتوله‌های سفید به اندازه‌ای به هم فشرده‌ است که یک قاشق غذاخوری آن چند تن وزن دارد.

انتهای پیام/