سوره ای که باعث ابراز محبت بیشتر به والدین می شود+ صوت آیات
فایل صوتی تلاوت سوره اسراء با صدای عباس امام جمعه را اینجا دریافت کنید.
به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره اِسراء یا سبحان و یا بنی‌اسرائیل هفدهمین سوره جزء پانزدهم و از سوره‌های مکی قرآن کریم است.
در این سوره از موضوعاتی چون توحید، معاد، نفی شرک، معراج پیامبر، دلائل نبوت، اعجاز قرآن، نیکی به پدر و مادر، تأثیر گناه بر باور‌های انسان، تحریم برخی گناهان و برتری انسان بر دیگر موجودات سخن به میان آمده است.
آیه نخست درباره سفر پیامبر اسلام به معراج، آیه ۷۰ درباره کرامت انسان‌ها و آیه ۸۲ درباره شفاء بودن قرآن از آیات مشهور سوره اسراء هستند. همچنین آیه ۳۳ درباره حرمت قتل نفس و آیه ۷۸ درباره اوقات نماز جزو آیات الاحکام شمرده شده‌اند.
امام علی (ع) درباره فضیلت سوره اسراء می‌فرماید: هر کسی این سوره را بخواند هنگامی که به توصیه‌های خداوند در ارتباط با پدر و مادر در این سوره می‌رسد عواطف او تحریک می شود و احساس محبت بیشتری نسبت به پدر و مادر دارد، پاداشی به او داده می‌شود که برتر است از دنیا و آنچه در آن است.
امام صادق (ع) نیز در این باره فرمودند: هر شخصی در شب جمعه سوره اسراء را بخواند امام زمان را قبل از مرگش ملاقات خواهد کرد و از اصحابش خواهد بود.
فایل صوتی تلاوت سوره اسرا با صدای عباس امام جمعه
دانلود
متن سوره اسراء همراه با ترجمه
بِسْمِ اللَّـهِ الرَّ‌حْمَـٰنِ الرَّ‌حِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سُبْحَانَ الَّذِی أَسْرَ‌ىٰ بِعَبْدِهِ لَیْلًا مِّنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَ‌امِ إِلَى الْمَسْجِدِ الْأَقْصَى الَّذِی بَارَ‌کْنَا حَوْلَهُ لِنُرِ‌یَهُ مِنْ آیَاتِنَا ۚ إِنَّهُ هُوَ السَّمِیعُ الْبَصِیرُ ﴿١﴾
منزّه است آن [خدایى]که بنده‌اش را شبانگاهى از مسجد الحرام به سوى مسجد الاقصى -که پیرامون آن را برکت داده‌ایم- سیر داد، تا از نشانه‌هاى خود به او بنمایانیم، که او همان شنواى بیناست. (۱)
وَآتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ وَجَعَلْنَاهُ هُدًى لِّبَنِی إِسْرَ‌ائِیلَ أَلَّا تَتَّخِذُوا مِن دُونِی وَکِیلًا ﴿٢﴾
و کتاب آسمانى را به موسى دادیم و آن را براى فرزندان اسرائیل رهنمودى گردانیدیم که: زنهار، غیر از من کارسازى مگیرید، (۲)
ذُرِّ‌یَّةَ مَنْ حَمَلْنَا مَعَ نُوحٍ ۚ إِنَّهُ کَانَ عَبْدًا شَکُورً‌ا ﴿٣﴾
اى فرزندان کسانى که [آنان را در کِشتى]با نوح برداشتیم. راستى که او بنده‌اى سپاسگزار بود. (۳)
وَقَضَیْنَا إِلَىٰ بَنِی إِسْرَ‌ائِیلَ فِی الْکِتَابِ لَتُفْسِدُنَّ فِی الْأَرْ‌ضِ مَرَّ‌تَیْنِ وَلَتَعْلُنَّ عُلُوًّا کَبِیرً‌ا ﴿٤﴾
و در کتاب آسمانى [شان]به فرزندان اسرائیل خبر دادیم که: «قطعاً دو بار در زمین فساد خواهید کرد، و قطعاً به سرکشىِ بسیار بزرگى برخواهید خاست.» (۴)
فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ أُولَاهُمَا بَعَثْنَا عَلَیْکُمْ عِبَادًا لَّنَا أُولِی بَأْسٍ شَدِیدٍ فَجَاسُوا خِلَالَ الدِّیَارِ ۚ وَکَانَ وَعْدًا مَّفْعُولًا ﴿٥﴾
پس آنگاه که وعده [تحقّق]نخستین آن دو فرا رسد، بندگانى از خود را که سخت نیرومندند بر شما مى‌گماریم، تا میان خانه‌ها [یتان براى قتل و غارت شما]به جستجو درآیند، و این تهدید تحقّق‌یافتنى است. (۵)
ثُمَّ رَ‌دَدْنَا لَکُمُ الْکَرَّ‌ةَ عَلَیْهِمْ وَأَمْدَدْنَاکُم بِأَمْوَالٍ وَبَنِینَ وَجَعَلْنَاکُمْ أَکْثَرَ نَفِیرً‌ا ﴿٦﴾
پس [از چندى]دوباره شما را بر آنان چیره مى‌کنیم و شما را با اموال و پسران یارى مى‌دهیم و [تعداد]نفرات شما را بیشتر مى‌گردانیم. (۶)
إِنْ أَحْسَنتُمْ أَحْسَنتُمْ لِأَنفُسِکُمْ ۖ وَإِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا ۚ فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ الْآخِرَ‌ةِ لِیَسُوءُوا وُجُوهَکُمْ وَلِیَدْخُلُوا الْمَسْجِدَ کَمَا دَخَلُوهُ أَوَّلَ مَرَّ‌ةٍ وَلِیُتَبِّرُ‌وا مَا عَلَوْا تَتْبِیرً‌ا ﴿٧﴾
اگر نیکى کنید، به خود نیکى کرده‌اید، و اگر بدى کنید، به خود [بد نموده‌اید]. و، چون تهدید آخر فرا رسد [بیایند]تا شما را اندوهگین کنند و در معبد [تان]چنانکه بار اول داخل شدند [به زور]درآیند و بر هر چه دست یافتند یکسره [آن را]نابود کنند. (۷)
عَسَىٰ رَ‌بُّکُمْ أَن یَرْ‌حَمَکُمْ ۚ وَإِنْ عُدتُّمْ عُدْنَا ۘ وَجَعَلْنَا جَهَنَّمَ لِلْکَافِرِ‌ینَ حَصِیرً‌ا ﴿٨﴾
امید است که پروردگارتان شما را رحمت کند، و [لى]اگر [به گناه]بازگردید [ما نیز به کیفر شما]بازمى‌گردیم، و دوزخ را براى کافران زندان قرار دادیم. (۸)
إِنَّ هَـٰذَا الْقُرْ‌آنَ یَهْدِی لِلَّتِی هِیَ أَقْوَمُ وَیُبَشِّرُ الْمُؤْمِنِینَ الَّذِینَ یَعْمَلُونَ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْرً‌ا کَبِیرً‌ا ﴿٩﴾
قطعاً این قرآن به [آیینى]که خود پایدارتر است راه مى‌نماید، و به آن مؤمنانى که کارهاى شایسته مى‌کنند، مژده مى‌دهد که پاداشى بزرگ برایشان خواهد بود. (۹)
وَأَنَّ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَ‌ةِ أَعْتَدْنَا لَهُمْ عَذَابًا أَلِیمًا ﴿١٠﴾
و اینکه براى کسانى که به آخرت ایمان نمى‌آورند عذابى پر درد آماده کرده‌ایم. (۱۰)
وَیَدْعُ الْإِنسَانُ بِالشَّرِّ دُعَاءَهُ بِالْخَیْرِ ۖ وَکَانَ الْإِنسَانُ عَجُولًا ﴿١١﴾
و انسان [همان گونه که]خیر را فرا مى‌خواند، [پیشامد]بد را مى‌خواند و انسان همواره شتابزده است. (۱۱)
وَجَعَلْنَا اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ آیَتَیْنِ ۖ فَمَحَوْنَا آیَةَ اللَّیْلِ وَجَعَلْنَا آیَةَ النَّهَارِ مُبْصِرَ‌ةً لِّتَبْتَغُوا فَضْلًا مِّن رَّ‌بِّکُمْ وَلِتَعْلَمُوا عَدَدَ السِّنِینَ وَالْحِسَابَ ۚ وَکُلَّ شَیْءٍ فَصَّلْنَاهُ تَفْصِیلًا ﴿١٢﴾
و شب و روز را دو نشانه قرار دادیم. نشانه شب را تیره‌گون و نشانه روز را روشنى‌بخش گردانیدیم تا [در آن]فضلى از پروردگارتان بجویید، و تا شماره سال‌ها و حساب [عمر‌ها و رویدادها]را بدانید و هر چیزى را به روشنى باز نمودیم. (۱۲)
وَکُلَّ إِنسَانٍ أَلْزَمْنَاهُ طَائِرَ‌هُ فِی عُنُقِهِ ۖ وَنُخْرِ‌جُ لَهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ کِتَابًا یَلْقَاهُ مَنشُورً‌ا ﴿١٣﴾
و کارنامه هر انسانى را به گردن او بسته‌ایم، و روز قیامت براى او نامهاى که آن را گشاده مى‌بیند بیرون مى‌آوریم. (۱۳)
اقْرَ‌أْ کِتَابَکَ کَفَىٰ بِنَفْسِکَ الْیَوْمَ عَلَیْکَ حَسِیبًا ﴿١٤﴾
نامه‌ات را بخوان؛ کافى است که امروز خودت حسابرس خود باشى (۱۴)
مَّنِ اهْتَدَىٰ فَإِنَّمَا یَهْتَدِی لِنَفْسِهِ ۖ وَمَن ضَلَّ فَإِنَّمَا یَضِلُّ عَلَیْهَا ۚ وَلَا تَزِرُ وَازِرَ‌ةٌ وِزْرَ أُخْرَ‌ىٰ ۗ وَمَا کُنَّا مُعَذِّبِینَ حَتَّىٰ نَبْعَثَ رَ‌سُولًا ﴿١٥﴾
هر کس به راه آمده تنها به سود خود به راه آمده، و هر کس بیراهه رفته تنها به زیان خود بیراهه رفته است؛ و هیچ بردارنده‌اى بار گناه دیگرى را بر نمى‌دارد، و ما تا پیامبرى برنینگیزیم، به عذاب نمى‌پردازیم. (۱۵)
وَإِذَا أَرَ‌دْنَا أَن نُّهْلِکَ قَرْ‌یَةً أَمَرْ‌نَا مُتْرَ‌فِیهَا فَفَسَقُوا فِیهَا فَحَقَّ عَلَیْهَا الْقَوْلُ فَدَمَّرْ‌نَاهَا تَدْمِیرً‌ا ﴿١٦﴾
و، چون بخواهیم شهرى را هلاک کنیم، خوشگذرانانش را وا مى‌داریم تا در آن به انحراف [و فساد]بپردازند، و در نتیجه عذاب بر آن [شهر]لازم گردد، پس آن را [یکسره]زیر و زبر کنیم. (۱۶)
وَکَمْ أَهْلَکْنَا مِنَ الْقُرُ‌ونِ مِن بَعْدِ نُوحٍ ۗ وَکَفَىٰ بِرَ‌بِّکَ بِذُنُوبِ عِبَادِهِ خَبِیرً‌ا بَصِیرً‌ا ﴿١٧﴾
و چه بسیار نسل‌ها را که ما پس از نوح به هلاکت رساندیم، و پروردگار تو به گناهان بندگانش بس آگاه و بیناست. (۱۷)
مَّن کَانَ یُرِ‌یدُ الْعَاجِلَةَ عَجَّلْنَا لَهُ فِیهَا مَا نَشَاءُ لِمَن نُّرِ‌یدُ ثُمَّ جَعَلْنَا لَهُ جَهَنَّمَ یَصْلَاهَا مَذْمُومًا مَّدْحُورً‌ا ﴿١٨﴾
هر کس خواهان [دنیاى]زودگذر است، به زودى هر که را خواهیم [نصیبى]از آن مى‌دهیم، آنگاه جهنم را که در آن خوار و رانده داخل خواهد شد، براى او مقرر مى‌داریم. (۱۸)
وَمَنْ أَرَ‌ادَ الْآخِرَ‌ةَ وَسَعَىٰ لَهَا سَعْیَهَا وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَـٰئِکَ کَانَ سَعْیُهُم مَّشْکُورً‌ا ﴿١٩﴾
و هر کس خواهان آخرت است و نهایت کوشش را براى آن بکند و مؤمن باشد، آنانند که تلاش آنها مورد حق‌شناسى واقع خواهد شد. (۱۹)
کُلًّا نُّمِدُّ هَـٰؤُلَاءِ وَهَـٰؤُلَاءِ مِنْ عَطَاءِ رَ‌بِّکَ ۚ وَمَا کَانَ عَطَاءُ رَ‌بِّکَ مَحْظُورً‌ا ﴿٢٠﴾
هر دو [دسته:]اینان و آنان را از عطاى پروردگارت مدد مى‌بخشیم، و عطاى پروردگارت [از کسى]منع نشده است. (۲۰)
انظُرْ کَیْفَ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَىٰ بَعْضٍ ۚ وَلَلْآخِرَ‌ةُ أَکْبَرُ دَرَ‌جَاتٍ وَأَکْبَرُ تَفْضِیلًا ﴿٢١﴾
ببین چگونه بعضى از آنان را بر بعضى دیگر برترى داده‌ایم، و قطعاً درجات آخرت و برترى آن بزرگتر و بیشتر است. (۲۱)
لَّا تَجْعَلْ مَعَ اللَّـهِ إِلَـٰهًا آخَرَ فَتَقْعُدَ مَذْمُومًا مَّخْذُولًا ﴿٢٢﴾
معبود دیگرى با خدا قرار مده تا نکوهیده و وامانده بنشینى. (۲۲)
وَقَضَىٰ رَ‌بُّکَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِیَّاهُ وَبِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا ۚ إِمَّا یَبْلُغَنَّ عِندَکَ الْکِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ کِلَاهُمَا فَلَا تَقُل لَّهُمَا أُفٍّ وَلَا تَنْهَرْ‌هُمَا وَقُل لَّهُمَا قَوْلًا کَرِ‌یمًا ﴿٢٣﴾
و پروردگار تو مقرر کرد که جز او را مپرستید و به پدر و مادر [خود]احسان کنید. اگر یکى از آن دو یا هر دو، در کنار تو به سالخوردگى رسیدند به آنها [حتى]«اوف» مگو و به آنان پَرخاش مکن و با آنها سخنى شایسته بگوى. (۲۳)
وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّ‌حْمَةِ وَقُل رَّ‌بِّ ارْ‌حَمْهُمَا کَمَا رَ‌بَّیَانِی صَغِیرً‌ا ﴿٢٤﴾
و از سر مهربانى، بالِ فروتنى بر آنان بگستر و بگو: «پروردگارا، آن دو را رحمت کن چنانکه مرا در خردى پروردند.» (۲۴)
رَّ‌بُّکُمْ أَعْلَمُ بِمَا فِی نُفُوسِکُمْ ۚ إِن تَکُونُوا صَالِحِینَ فَإِنَّهُ کَانَ لِلْأَوَّابِینَ غَفُورً‌ا ﴿٢٥﴾
پروردگار شما به آنچه در دلهاى خود دارید آگاه‌تر است. اگر شایسته باشید، قطعاً او آمرزنده توبه‌کنندگان است. (۲۵)
وَآتِ ذَا الْقُرْ‌بَىٰ حَقَّهُ وَالْمِسْکِینَ وَابْنَ السَّبِیلِ وَلَا تُبَذِّرْ تَبْذِیرً‌ا ﴿٢٦﴾
و حق خویشاوند را به او بده و مستمند و در راه‌مانده را [دستگیرى کن]و ولخرجى و اسراف مکن. (۲۶)
إِنَّ الْمُبَذِّرِ‌ینَ کَانُوا إِخْوَانَ الشَّیَاطِینِ ۖ وَکَانَ الشَّیْطَانُ لِرَ‌بِّهِ کَفُورً‌ا ﴿٢٧﴾
چرا که اسرافکاران برادران شیطانهایند، و شیطان همواره نسبت به پروردگارش ناسپاس بوده است. (۲۷)
وَإِمَّا تُعْرِ‌ضَنَّ عَنْهُمُ ابْتِغَاءَ رَ‌حْمَةٍ مِّن رَّ‌بِّکَ تَرْ‌جُوهَا فَقُل لَّهُمْ قَوْلًا مَّیْسُورً‌ا ﴿٢٨﴾
و اگر به امید رحمتى که از پروردگارت جویاى آنى، از ایشان روى مى‌گردانى، پس با آنان سخنى نرم بگوى. (۲۸)
وَلَا تَجْعَلْ یَدَکَ مَغْلُولَةً إِلَىٰ عُنُقِکَ وَلَا تَبْسُطْهَا کُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَّحْسُورً‌ا ﴿٢٩﴾
و دستت را به گردنت زنجیر مکن و بسیار [هم]گشاده‌دستى منما تا ملامت‌شده و حسرت‌زده بر جاى مانى. (۲۹)
إِنَّ رَ‌بَّکَ یَبْسُطُ الرِّ‌زْقَ لِمَن یَشَاءُ وَیَقْدِرُ ۚ إِنَّهُ کَانَ بِعِبَادِهِ خَبِیرً‌ا بَصِیرً‌ا ﴿٣٠﴾
بى‌گمان، پروردگار تو براى هر که بخواهد، روزى را گشاده یا تنگ مى‌گرداند. در حقیقت، او به [حال]بندگانش آگاه بیناست. (۳۰)
وَلَا تَقْتُلُوا أَوْلَادَکُمْ خَشْیَةَ إِمْلَاقٍ ۖ نَّحْنُ نَرْ‌زُقُهُمْ وَإِیَّاکُمْ ۚ إِنَّ قَتْلَهُمْ کَانَ خِطْئًا کَبِیرً‌ا ﴿٣١﴾
و از بیم تنگدستى فرزندان خود را مکشید. ماییم که به آنها و شما روزى مى‌بخشیم. آرى، کشتن آنان همواره خطایى بزرگ است. (۳۱)
وَلَا تَقْرَ‌بُوا الزِّنَىٰ ۖ إِنَّهُ کَانَ فَاحِشَةً وَسَاءَ سَبِیلًا ﴿٣٢﴾
و به زنا نزدیک مشوید، چرا که آن همواره زشت و بد راهى است. (۳۲)
وَلَا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتِی حَرَّ‌مَ اللَّـهُ إِلَّا بِالْحَقِّ ۗ وَمَن قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِیِّهِ سُلْطَانًا فَلَا یُسْرِ‌ف فِّی الْقَتْلِ ۖ إِنَّهُ کَانَ مَنصُورً‌ا ﴿٣٣﴾
و نفسى را که خداوند حرام کرده است جز به حق مکشید، و هر کس مظلوم کشته شود، به سرپرست وى قدرتى داده‌ایم، پس [او]نباید در قتل زیاده‌روى کند، زیرا او [از طرف شرع]یارى شده است. (۳۳)
وَلَا تَقْرَ‌بُوا مَالَ الْیَتِیمِ إِلَّا بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ حَتَّىٰ یَبْلُغَ أَشُدَّهُ ۚ وَأَوْفُوا بِالْعَهْدِ ۖ إِنَّ الْعَهْدَ کَانَ مَسْئُولًا ﴿٣٤﴾
و به مال یتیم -جز به بهترین وجه- نزدیک مشوید تا به رشد برسد، و به پیمان [خود]وفا کنید، زیرا که از پیمان پرسش خواهد شد. (۳۴)
وَأَوْفُوا الْکَیْلَ إِذَا کِلْتُمْ وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِیمِ ۚ ذَٰلِکَ خَیْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِیلًا ﴿٣٥﴾
و چون پیمانه مى‌کنید، پیمانه را تمام دهید، و با ترازوى درست بسنجید که این بهتر و خوش فرجام‌تر است. (۳۵)
وَلَا تَقْفُ مَا لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ ۚ إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ کُلُّ أُولَـٰئِکَ کَانَ عَنْهُ مَسْئُولًا ﴿٣٦﴾
و چیزى را که بدان علم ندارى دنبال مکن، زیرا گوش و چشم و قلب، همه مورد پرسش واقع خواهند شد. (۳۶)
وَلَا تَمْشِ فِی الْأَرْ‌ضِ مَرَ‌حًا ۖ إِنَّکَ لَن تَخْرِ‌قَ الْأَرْ‌ضَ وَلَن تَبْلُغَ الْجِبَالَ طُولًا ﴿٣٧﴾
و در [روى]زمین به نخوت گام برمدار، چرا که هرگز زمین را نمى‌توانى شکافت، و در بلندى به کوه‌ها نمى‌توانى رسید. (۳۷)
کُلُّ ذَٰلِکَ کَانَ سَیِّئُهُ عِندَ رَ‌بِّکَ مَکْرُ‌وهًا ﴿٣٨﴾
همه این [کارها]بدش نزد پروردگار تو ناپسندیده است. (۳۸)
ذَٰلِکَ مِمَّا أَوْحَىٰ إِلَیْکَ رَ‌بُّکَ مِنَ الْحِکْمَةِ ۗ وَلَا تَجْعَلْ مَعَ اللَّـهِ إِلَـٰهًا آخَرَ فَتُلْقَىٰ فِی جَهَنَّمَ مَلُومًا مَّدْحُورً‌ا ﴿٣٩﴾
این [سفارشها]از حکمتهایى است که پروردگارت به تو وحى کرده است، و با خداى یگانه معبودى دیگر قرار مده، و گرنه حسرت‌زده و مطرود در جهنم افکنده خواهى شد. (۳۹)
أَفَأَصْفَاکُمْ رَ‌بُّکُم بِالْبَنِینَ وَاتَّخَذَ مِنَ الْمَلَائِکَةِ إِنَاثًا ۚ إِنَّکُمْ لَتَقُولُونَ قَوْلًا عَظِیمًا ﴿٤٠﴾
آیا [پنداشتید که]پروردگارتان شما را به [داشتن]پسران اختصاص داده، و خود از فرشتگان دخترانى برگرفته است؟ حقاً که شما سخنى بس بزرگ مى‌گویید. (۴۰)
وَلَقَدْ صَرَّ‌فْنَا فِی هَـٰذَا الْقُرْ‌آنِ لِیَذَّکَّرُ‌وا وَمَا یَزِیدُهُمْ إِلَّا نُفُورً‌ا ﴿٤١﴾
و به راستى، ما در این قرآن [حقایق را]گونه‌گون بیان کردیم، تا پند گیرند؛ و [لى]آنان را جز نفرت نمى‌افزاید. (۴۱)
قُل لَّوْ کَانَ مَعَهُ آلِهَةٌ کَمَا یَقُولُونَ إِذًا لَّابْتَغَوْا إِلَىٰ ذِی الْعَرْ‌شِ سَبِیلًا ﴿٤٢﴾
بگو: «اگر - چنانکه مى‌گویند- با او خدایانى [دیگر]بود، در آن صورت حتماً در صدد جستن راهى به سوى [خداوند]صاحب عرش، برمى‌آمدند.» (۴۲)
سُبْحَانَهُ وَتَعَالَىٰ عَمَّا یَقُولُونَ عُلُوًّا کَبِیرً‌ا ﴿٤٣﴾
او [پاک و]منزّه است و از آنچه مى‌گویند بسى والاتر است. (۴۳)
تُسَبِّحُ لَهُ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَالْأَرْ‌ضُ وَمَن فِیهِنَّ ۚ وَإِن مِّن شَیْءٍ إِلَّا یُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَلَـٰکِن لَّا تَفْقَهُونَ تَسْبِیحَهُمْ ۗ إِنَّهُ کَانَ حَلِیمًا غَفُورً‌ا ﴿٤٤﴾
آسمانهاى هفتگانه و زمین و هر کس که در آنهاست او را تسبیح مى‌گویند، و هیچ چیز نیست مگر اینکه در حال ستایش، تسبیح او مى‌گوید، ولى شما تسبیح آنها را درنمى‌یابید. به راستى که او همواره بردبار [و]آمرزنده است. (۴۴)
وَإِذَا قَرَ‌أْتَ الْقُرْ‌آنَ جَعَلْنَا بَیْنَکَ وَبَیْنَ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَ‌ةِ حِجَابًا مَّسْتُورً‌ا ﴿٤٥﴾
و، چون قرآن بخوانى، میان تو و کسانى که به آخرت ایمان ندارند پرده‌اى پوشیده قرار مى‌دهیم. (۴۵)
وَجَعَلْنَا عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ أَکِنَّةً أَن یَفْقَهُوهُ وَفِی آذَانِهِمْ وَقْرً‌ا ۚ وَإِذَا ذَکَرْ‌تَ رَ‌بَّکَ فِی الْقُرْ‌آنِ وَحْدَهُ وَلَّوْا عَلَىٰ أَدْبَارِ‌هِمْ نُفُورً‌ا ﴿٤٦﴾
و بر دلهایشان پوشش‌ها مى‌نهیم تا آن را نفهمند و در گوشهایشان سنگینى [قرار مى‌دهیم]و، چون در قرآن پروردگار خود را به یگانگى یاد کنى با نفرت پشت مى‌کنند. (۴۶)
نَّحْنُ أَعْلَمُ بِمَا یَسْتَمِعُونَ بِهِ إِذْ یَسْتَمِعُونَ إِلَیْکَ وَإِذْ هُمْ نَجْوَىٰ إِذْ یَقُولُ الظَّالِمُونَ إِن تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَ‌جُلًا مَّسْحُورً‌ا ﴿٤٧﴾
هنگامى که به سوى تو گوش فرا مى‌دارند ما بهتر مى‌دانیم به چه [منظور]گوش مى‌دهند، و [نیز]آنگاه که به نجوا مى‌پردازند؛ وقتى که ستمگران گویند: «جز مردى افسون‌شده را پیروى نمى‌کنید.» (۴۷)
انظُرْ کَیْفَ ضَرَ‌بُوا لَکَ الْأَمْثَالَ فَضَلُّوا فَلَا یَسْتَطِیعُونَ سَبِیلًا ﴿٤٨﴾
ببین چگونه براى تو مَثَلها زدند و گمراه شدند، در نتیجه راه به جایى نمى‌توانند ببرند. (۴۸)
وَقَالُوا أَإِذَا کُنَّا عِظَامًا وَرُ‌فَاتًا أَإِنَّا لَمَبْعُوثُونَ خَلْقًا جَدِیدًا ﴿٤٩﴾
و گفتند: «آیا وقتى استخوان و خاک شدیم [باز]به آفرینشى جدید برانگیخته مى‌شویم؟» (۴۹)
قُلْ کُونُوا حِجَارَ‌ةً أَوْ حَدِیدًا ﴿٥٠﴾
بگو: «سنگ باشید یا آهن، (۵۰)
أَوْ خَلْقًا مِّمَّا یَکْبُرُ فِی صُدُورِ‌کُمْ ۚ فَسَیَقُولُونَ مَن یُعِیدُنَا ۖ قُلِ الَّذِی فَطَرَ‌کُمْ أَوَّلَ مَرَّ‌ةٍ ۚ فَسَیُنْغِضُونَ إِلَیْکَ رُ‌ءُوسَهُمْ وَیَقُولُونَ مَتَىٰ هُوَ ۖ قُلْ عَسَىٰ أَن یَکُونَ قَرِ‌یبًا ﴿٥١﴾
یا آفریده‌اى از آنچه در خاطر شما بزرگ مى‌نماید [باز هم برانگیخته خواهید شد].» پس خواهند گفت: «چه کسى ما را بازمى‌گرداند؟» بگو: «همان کس که نخستین بار شما را پدید آورد.» [باز]سرهاى خود را به طرف تو تکان مى‌دهند و مى‌گویند: «آن کى خواهد بود؟» بگو: «شاید که نزدیک باشد.» (۵۱)
یَوْمَ یَدْعُوکُمْ فَتَسْتَجِیبُونَ بِحَمْدِهِ وَتَظُنُّونَ إِن لَّبِثْتُمْ إِلَّا قَلِیلًا ﴿٥٢﴾
روزى که شما را فرا مى‌خواند، پس در حالى که او را ستایش مى‌کنید اجابتش مى‌نمایید و مى‌پندارید که جز اندکى [در دنیا]نمانده‌اید. (۵۲)
وَقُل لِّعِبَادِی یَقُولُوا الَّتِی هِیَ أَحْسَنُ ۚ إِنَّ الشَّیْطَانَ یَنزَغُ بَیْنَهُمْ ۚ إِنَّ الشَّیْطَانَ کَانَ لِلْإِنسَانِ عَدُوًّا مُّبِینًا ﴿٥٣﴾
و به بندگانم بگو: «آنچه را که بهتر است بگویند»، که شیطان میانشان را به هم مى‌زند، زیرا شیطان همواره براى انسان دشمنى آشکار است. (۵۳)
رَّ‌بُّکُمْ أَعْلَمُ بِکُمْ ۖ إِن یَشَأْ یَرْ‌حَمْکُمْ أَوْ إِن یَشَأْ یُعَذِّبْکُمْ ۚ وَمَا أَرْ‌سَلْنَاکَ عَلَیْهِمْ وَکِیلًا ﴿٥٤﴾
پروردگار شما به [حال]شما داناتر است؛ اگر بخواهد بر شما رحمت مى‌آورد، یا اگر بخواهد شما را عذاب مى‌کند، و تو را بر ایشان نگهبان نفرستاده‌ایم. (۵۴)
وَرَ‌بُّکَ أَعْلَمُ بِمَن فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْ‌ضِ ۗ وَلَقَدْ فَضَّلْنَا بَعْضَ النَّبِیِّینَ عَلَىٰ بَعْضٍ ۖ وَآتَیْنَا دَاوُودَ زَبُورً‌ا ﴿٥٥﴾
و پروردگار تو به هر که [و هر چه]در آسمان‌ها و زمین است داناتر است؛ و در حقیقت، بعضى از انبیا را بر بعضى برترى بخشیدیم و به داوود زبور دادیم. (۵۵)
قُلِ ادْعُوا الَّذِینَ زَعَمْتُم مِّن دُونِهِ فَلَا یَمْلِکُونَ کَشْفَ الضُّرِّ عَنکُمْ وَلَا تَحْوِیلًا ﴿٥٦﴾
بگو: «کسانى را که به جاى او [معبود خود]پنداشتید، بخوانید. [آنها]نه اختیارى دارند که از شما دفع زیان کنند و نه [آنکه بلایى را از شما]بگردانند. (۵۶)
أُولَـٰئِکَ الَّذِینَ یَدْعُونَ یَبْتَغُونَ إِلَىٰ رَ‌بِّهِمُ الْوَسِیلَةَ أَیُّهُمْ أَقْرَ‌بُ وَیَرْ‌جُونَ رَ‌حْمَتَهُ وَیَخَافُونَ عَذَابَهُ ۚ إِنَّ عَذَابَ رَ‌بِّکَ کَانَ مَحْذُورً‌ا ﴿٥٧﴾
آن کسانى را که ایشان مى‌خوانند [خود]به سوى پروردگارشان تقرب مى‌جویند [تا بدانند]کدام یک از آنها [به او]نزدیکترند، و به رحمت وى امیدوارند، و از عذابش مى‌ترسند، چرا که عذاب پروردگارت همواره در خور پرهیز است. (۵۷)
وَإِن مِّن قَرْ‌یَةٍ إِلَّا نَحْنُ مُهْلِکُوهَا قَبْلَ یَوْمِ الْقِیَامَةِ أَوْ مُعَذِّبُوهَا عَذَابًا شَدِیدًا ۚ کَانَ ذَٰلِکَ فِی الْکِتَابِ مَسْطُورً‌ا ﴿٥٨﴾
و هیچ شهرى نیست مگر اینکه ما آن را [در صورت نافرمانى]پیش از روز رستاخیز، به هلاکت مى‌رسانیم یا آن را سخت عذاب مى‌کنیم. این [عقوبت]در کتاب [الهى]به قلم رفته است. (۵۸)
وَمَا مَنَعَنَا أَن نُّرْ‌سِلَ بِالْآیَاتِ إِلَّا أَن کَذَّبَ بِهَا الْأَوَّلُونَ ۚ وَآتَیْنَا ثَمُودَ النَّاقَةَ مُبْصِرَ‌ةً فَظَلَمُوا بِهَا ۚ وَمَا نُرْ‌سِلُ بِالْآیَاتِ إِلَّا تَخْوِیفًا ﴿٥٩﴾
و چیزى ما را از فرستادن معجزات باز نداشت جز اینکه پیشینیان، آنها را به دروغ گرفتند، و به ثمود ماده‌شتر دادیم که [پدیده‌اى]روشنگر بود، و [لى]به آن ستم کردند، و ما معجزه‌ها را جز براى بیم‌دادن [مردم]نمى‌فرستیم. (۵۹)
وَإِذْ قُلْنَا لَکَ إِنَّ رَ‌بَّکَ أَحَاطَ بِالنَّاسِ ۚ وَمَا جَعَلْنَا الرُّ‌ؤْیَا الَّتِی أَرَ‌یْنَاکَ إِلَّا فِتْنَةً لِّلنَّاسِ وَالشَّجَرَ‌ةَ الْمَلْعُونَةَ فِی الْقُرْ‌آنِ ۚ وَنُخَوِّفُهُمْ فَمَا یَزِیدُهُمْ إِلَّا طُغْیَانًا کَبِیرً‌ا ﴿٦٠﴾
و [یاد کن]هنگامى را که به تو گفتیم: «به راستى پروردگارت بر مردم احاطه دارد.» و آن رؤیایى را که به تو نمایاندیم، و [نیز]آن درخت لعنت شده در قرآن را جز براى آزمایش مردم قرار ندادیم؛ و ما آنان را بیم مى‌دهیم، ولى جز بر طغیان بیشتر آنها نمى‌افزاید. (۶۰)
وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِکَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِیسَ قَالَ أَأَسْجُدُ لِمَنْ خَلَقْتَ طِینًا ﴿٦١﴾
و هنگامى را که به فرشتگان گفتیم: «براى آدم سجده کنید» پس [همه]جز ابلیس سجده کردند. گفت: «آیا براى کسى که از گل آفریدى سجده کنم؟» (۶۱)
قَالَ أَرَ‌أَیْتَکَ هَـٰذَا الَّذِی کَرَّ‌مْتَ عَلَیَّ لَئِنْ أَخَّرْ‌تَنِ إِلَىٰ یَوْمِ الْقِیَامَةِ لَأَحْتَنِکَنَّ ذُرِّ‌یَّتَهُ إِلَّا قَلِیلًا ﴿٦٢﴾
سپس گفت: «به من بگو: این کسى را که بر من برترى دادى [براى چه بود]؟ اگر تا روز قیامت مهلتم دهى قطعاً فرزندانش را -جز اندکى [از آنها]- ریشه‌کن خواهم کرد.» (۶۲)
قَالَ اذْهَبْ فَمَن تَبِعَکَ مِنْهُمْ فَإِنَّ جَهَنَّمَ جَزَاؤُکُمْ جَزَاءً مَّوْفُورً‌ا ﴿٦٣﴾
فرمود: «برو که هر کس از آنان تو را پیروى کند مسلماً جهنم سزایتان خواهد بود که کیفرى تمام است. (۶۳)
وَاسْتَفْزِزْ مَنِ اسْتَطَعْتَ مِنْهُم بِصَوْتِکَ وَأَجْلِبْ عَلَیْهِم بِخَیْلِکَ وَرَ‌جِلِکَ وَشَارِ‌کْهُمْ فِی الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ وَعِدْهُمْ ۚ وَمَا یَعِدُهُمُ الشَّیْطَانُ إِلَّا غُرُ‌ورً‌ا ﴿٦٤﴾
و از ایشان هر که را توانستى با آواى خود تحریک کن و با سواران و پیادگانت بر آنها بتاز و با آنان در اموال و اولاد شرکت کن و به ایشان وعده بده»، و شیطان جز فریب به آنها وعده نمى‌دهد. (۶۴)
إِنَّ عِبَادِی لَیْسَ لَکَ عَلَیْهِمْ سُلْطَانٌ ۚ وَکَفَىٰ بِرَ‌بِّکَ وَکِیلًا ﴿٦٥﴾
در حقیقت، تو را بر بندگان من تسلطى نیست، و حمایتگرى [چون]پروردگارت بس است. (۶۵)
رَّ‌بُّکُمُ الَّذِی یُزْجِی لَکُمُ الْفُلْکَ فِی الْبَحْرِ لِتَبْتَغُوا مِن فَضْلِهِ ۚ إِنَّهُ کَانَ بِکُمْ رَ‌حِیمًا ﴿٦٦﴾
پروردگار شما کسى است که کشتى را در دریا براى شما به حرکت در مى‌آورد، تا از فضل او براى خود بجویید، چرا که او همواره به شما مهربان است. (۶۶)
وَإِذَا مَسَّکُمُ الضُّرُّ فِی الْبَحْرِ ضَلَّ مَن تَدْعُونَ إِلَّا إِیَّاهُ ۖ فَلَمَّا نَجَّاکُمْ إِلَى الْبَرِّ أَعْرَ‌ضْتُمْ ۚ وَکَانَ الْإِنسَانُ کَفُورً‌ا ﴿٦٧﴾
و چون در دریا به شما صدمه‌اى برسد، هر که را جز او مى‌خوانید ناپدید [و فراموش]مى‌گردد، و، چون [خدا]شما را به سوى خشکى رهانید، رویگردان مى‌شوید، و انسان همواره ناسپاس است. (۶۷)
أَفَأَمِنتُمْ أَن یَخْسِفَ بِکُمْ جَانِبَ الْبَرِّ أَوْ یُرْ‌سِلَ عَلَیْکُمْ حَاصِبًا ثُمَّ لَا تَجِدُوا لَکُمْ وَکِیلًا ﴿٦٨﴾
مگر ایمن شدید از اینکه شما را در کنار خشکى در زمین فرو برد یا بر شما طوفانى از سنگریزه‌ها بفرستد، سپس براى خود نگاهبانى نیابید. (۶۸)
أَمْ أَمِنتُمْ أَن یُعِیدَکُمْ فِیهِ تَارَ‌ةً أُخْرَ‌ىٰ فَیُرْ‌سِلَ عَلَیْکُمْ قَاصِفًا مِّنَ الرِّ‌یحِ فَیُغْرِ‌قَکُم بِمَا کَفَرْ‌تُمْ ۙ ثُمَّ لَا تَجِدُوا لَکُمْ عَلَیْنَا بِهِ تَبِیعًا ﴿٦٩﴾
یا [مگر]ایمن شدید از اینکه بار دیگر شما را در آن [دریا]باز گرداند و تندبادى شکننده بر شما بفرستد و به سزاى آنکه کفر ورزیدید غرقتان کند؛ آنگاه براى خود در برابر ما کسى را نیابید که آن را دنبال کند؟ (۶۹)
وَلَقَدْ کَرَّ‌مْنَا بَنِی آدَمَ وَحَمَلْنَاهُمْ فِی الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَرَ‌زَقْنَاهُم مِّنَ الطَّیِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَىٰ کَثِیرٍ مِّمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِیلًا ﴿٧٠﴾
و به راستى ما فرزندان آدم را گرامى داشتیم، و آنان را در خشکى و دریا [بر مرکبها]برنشاندیم، و از چیزهاى پاکیزه به ایشان روزى دادیم، و آنها را بر بسیارى از آفریده‌هاى خود برترى آشکار دادیم. (۷۰)
یَوْمَ نَدْعُو کُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ ۖ فَمَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ فَأُولَـٰئِکَ یَقْرَ‌ءُونَ کِتَابَهُمْ وَلَا یُظْلَمُونَ فَتِیلًا ﴿٧١﴾
[یاد کن]روزى را که هر گروهى را با پیشوایشان فرا مى‌خوانیم. پس هر کس کارنامه‌اش را به دست راستش دهند، آنان کارنامه خود را مى‌خوانند و به قدر نخک هسته خرمایى به آنها ستم نمى‌شود. (۷۱)
وَمَن کَانَ فِی هَـٰذِهِ أَعْمَىٰ فَهُوَ فِی الْآخِرَ‌ةِ أَعْمَىٰ وَأَضَلُّ سَبِیلًا ﴿٧٢﴾
و هر که در این [دنیا]کور [دل]باشد در آخرت [هم]کور [دل]و گمراهتر خواهد بود. (۷۲)
وَإِن کَادُوا لَیَفْتِنُونَکَ عَنِ الَّذِی أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ لِتَفْتَرِ‌یَ عَلَیْنَا غَیْرَ‌هُ ۖ وَإِذًا لَّاتَّخَذُوکَ خَلِیلًا ﴿٧٣﴾
و چیزى نمانده بود که تو را از آنچه به سوى تو وحى کرده‌ایم گمراه کنند تا غیر از آن را بر ما ببندى و در آن صورت تو را به دوستى خود بگیرند. (۷۳)
وَلَوْلَا أَن ثَبَّتْنَاکَ لَقَدْ کِدتَّ تَرْ‌کَنُ إِلَیْهِمْ شَیْئًا قَلِیلًا ﴿٧٤﴾
و اگر تو را استوار نمى‌داشتیم، قطعاً نزدیک بود کمى به سوى آنان متمایل شوى. (۷۴)
إِذًا لَّأَذَقْنَاکَ ضِعْفَ الْحَیَاةِ وَضِعْفَ الْمَمَاتِ ثُمَّ لَا تَجِدُ لَکَ عَلَیْنَا نَصِیرً‌ا ﴿٧٥﴾
در آن صورت، حتماً تو را دو برابر [در]زندگى و دو برابر [پس از]مرگ [عذاب]مى‌چشانیدیم، آنگاه در برابر ما براى خود یاورى نمى‌یافتى. (۷۵)
وَإِن کَادُوا لَیَسْتَفِزُّونَکَ مِنَ الْأَرْ‌ضِ لِیُخْرِ‌جُوکَ مِنْهَا ۖ وَإِذًا لَّا یَلْبَثُونَ خِلَافَکَ إِلَّا قَلِیلًا ﴿٧٦﴾
و چیزى نمانده بود که تو را از این سرزمین بَرْکَنَنْد، تا تو را از آنجا بیرون سازند، و در آن صورت آنان [هم]پس از تو جز [زمان]اندکى نمى‌ماندند؛ (۷۶)
سُنَّةَ مَن قَدْ أَرْ‌سَلْنَا قَبْلَکَ مِن رُّ‌سُلِنَا ۖ وَلَا تَجِدُ لِسُنَّتِنَا تَحْوِیلًا ﴿٧٧﴾
سنّتى که همواره در میان [امتهاى]فرستادگانى که پیش از تو گسیل داشته‌ایم [جارى]بوده است، و براى سنت [و قانون]ما تغییرى نخواهى یافت. (۷۷)
أَقِمِ الصَّلَاةَ لِدُلُوکِ الشَّمْسِ إِلَىٰ غَسَقِ اللَّیْلِ وَقُرْ‌آنَ الْفَجْرِ ۖ إِنَّ قُرْ‌آنَ الْفَجْرِ کَانَ مَشْهُودًا ﴿٧٨﴾
نماز را از زوال آفتاب تا نهایت تاریکى شب برپادار، و [نیز]نماز صبح را، زیرا نماز صبح همواره [مقرون با]حضور [فرشتگان]است. (۷۸)
وَمِنَ اللَّیْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نَافِلَةً لَّکَ عَسَىٰ أَن یَبْعَثَکَ رَ‌بُّکَ مَقَامًا مَّحْمُودًا ﴿٧٩﴾
و پاسى از شب را زنده بدار، تا براى تو [به منزله]نافله‌اى باشد، امید که پروردگارت تو را به مقامى ستوده برساند. (۷۹)
وَقُل رَّ‌بِّ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِ‌جْنِی مُخْرَ‌جَ صِدْقٍ وَاجْعَل لِّی مِن لَّدُنکَ سُلْطَانًا نَّصِیرً‌ا ﴿٨٠﴾
و بگو: «پروردگارا، مرا [در هر کارى]به طرز درست داخل کن و به طرز درست خارج ساز، و از جانب خود براى من تسلطى یارى‌بخش قرار ده.» (۸۰)
وَقُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ ۚ إِنَّ الْبَاطِلَ کَانَ زَهُوقًا ﴿٨١﴾
و بگو: «حق آمد و باطل نابود شد. آرى، باطل همواره نابودشدنى است.» (۸۱)
وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْ‌آنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَ‌حْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِینَ ۙ وَلَا یَزِیدُ الظَّالِمِینَ إِلَّا خَسَارً‌ا ﴿٨٢﴾
و ما آنچه را براى مؤمنان مایه درمان و رحمت است از قرآن نازل مى‌کنیم، و [لى]ستمگران را جز زیان نمى‌افزاید. (۸۲)
وَإِذَا أَنْعَمْنَا عَلَى الْإِنسَانِ أَعْرَ‌ضَ وَنَأَىٰ بِجَانِبِهِ ۖ وَإِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ کَانَ یَئُوسًا ﴿٨٣﴾
و چون به انسان نعمت ارزانى داریم، روى مى‌گرداند و پهلو تهى مى‌کند، و، چون آسیبى به وى رسد نومید مى‌گردد. (۸۳)
قُلْ کُلٌّ یَعْمَلُ عَلَىٰ شَاکِلَتِهِ فَرَ‌بُّکُمْ أَعْلَمُ بِمَنْ هُوَ أَهْدَىٰ سَبِیلًا ﴿٨٤﴾
بگو: «هر کس بر حسب ساختار [روانى و بدنى]خود عمل مى‌کند، و پروردگار شما به هر که راه‌یافته‌تر باشد داناتر است.» (۸۴)
وَیَسْأَلُونَکَ عَنِ الرُّ‌وحِ ۖ قُلِ الرُّ‌وحُ مِنْ أَمْرِ رَ‌بِّی وَمَا أُوتِیتُم مِّنَ الْعِلْمِ إِلَّا قَلِیلًا ﴿٨٥﴾
و در باره روح از تو مى‌پرسند، بگو: «روح از [سنخ]فرمان پروردگار من است، و به شما از دانش جز اندکى داده نشده است.» (۸۵)
وَلَئِن شِئْنَا لَنَذْهَبَنَّ بِالَّذِی أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ ثُمَّ لَا تَجِدُ لَکَ بِهِ عَلَیْنَا وَکِیلًا ﴿٨٦﴾
و اگر بخواهیم، قطعاً آنچه را به تو وحى کرده‌ایم مى‌بَریم، آنگاه براى [حفظ]آن، در برابر ما، براى خود مدافعى نمى‌یابى، (۸۶)
إِلَّا رَ‌حْمَةً مِّن رَّ‌بِّکَ ۚ إِنَّ فَضْلَهُ کَانَ عَلَیْکَ کَبِیرً‌ا ﴿٨٧﴾
مگر رحمتى از جانب پروردگارت [به تو برسد]، زیرا فضل او بر تو همواره بسیار است. (۸۷)
قُل لَّئِنِ اجْتَمَعَتِ الْإِنسُ وَالْجِنُّ عَلَىٰ أَن یَأْتُوا بِمِثْلِ هَـٰذَا الْقُرْ‌آنِ لَا یَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَلَوْ کَانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهِیرً‌ا ﴿٨٨﴾
بگو: اگر انس و جن گرد آیند تا نظیر این قرآن را بیاورند، مانند آن را نخواهند آورد، هر چند برخى از آنها پشتیبان برخى [دیگر]باشند. (۸۸)
وَلَقَدْ صَرَّ‌فْنَا لِلنَّاسِ فِی هَـٰذَا الْقُرْ‌آنِ مِن کُلِّ مَثَلٍ فَأَبَىٰ أَکْثَرُ النَّاسِ إِلَّا کُفُورً‌ا ﴿٨٩﴾
و به راستى در این قرآن از هر گونه مَثَلى، گوناگون آوردیم، ولى بیشتر مردم جز سرِ انکار ندارند. (۸۹)
وَقَالُوا لَن نُّؤْمِنَ لَکَ حَتَّىٰ تَفْجُرَ لَنَا مِنَ الْأَرْ‌ضِ یَنبُوعًا ﴿٩٠﴾
و گفتند: «تا از زمین چشمه‌اى براى ما نجوشانى، هرگز به تو ایمان نخواهیم آورد. (۹۰)
أَوْ تَکُونَ لَکَ جَنَّةٌ مِّن نَّخِیلٍ وَعِنَبٍ فَتُفَجِّرَ الْأَنْهَارَ خِلَالَهَا تَفْجِیرً‌ا ﴿٩١﴾
یا [باید]براى تو باغى از درختان خرما و انگور باشد و آشکارا از میان آنها جویبار‌ها روان سازى، (۹۱)
أَوْ تُسْقِطَ السَّمَاءَ کَمَا زَعَمْتَ عَلَیْنَا کِسَفًا أَوْ تَأْتِیَ بِاللَّـهِ وَالْمَلَائِکَةِ قَبِیلًا ﴿٩٢﴾
یا چنانکه ادعا مى‌کنى، آسمان را پاره پاره بر [سر]ما فرو اندازى، یا خدا و فرشتگان را در برابر [ما حاضر]آورى، (۹۲)
أَوْ یَکُونَ لَکَ بَیْتٌ مِّن زُخْرُ‌فٍ أَوْ تَرْ‌قَىٰ فِی السَّمَاءِ وَلَن نُّؤْمِنَ لِرُ‌قِیِّکَ حَتَّىٰ تُنَزِّلَ عَلَیْنَا کِتَابًا نَّقْرَ‌ؤُهُ ۗ قُلْ سُبْحَانَ رَ‌بِّی هَلْ کُنتُ إِلَّا بَشَرً‌ا رَّ‌سُولًا ﴿٩٣﴾
یا براى تو خانه‌اى از طلا [کارى]باشد، یا به آسمان بالا روى، و به بالا رفتن تو [هم]اطمینان نخواهیم داشت، تا بر ما کتابى نازل کنى که آن را بخوانیم. «بگو:» پاک است پروردگار من، آیا [من]جز بشرى فرستاده هستم؟ (۹۳)
وَمَا مَنَعَ النَّاسَ أَن یُؤْمِنُوا إِذْ جَاءَهُمُ الْهُدَىٰ إِلَّا أَن قَالُوا أَبَعَثَ اللَّـهُ بَشَرً‌ا رَّ‌سُولًا ﴿٩٤﴾
و [چیزى]مردم را از ایمان آوردن باز نداشت، آنگاه که هدایت برایشان آمد، جز اینکه گفتند: «آیا خدا بشرى را به سِمَت رسول مبعوث کرده است؟» (۹۴)
قُل لَّوْ کَانَ فِی الْأَرْ‌ضِ مَلَائِکَةٌ یَمْشُونَ مُطْمَئِنِّینَ لَنَزَّلْنَا عَلَیْهِم مِّنَ السَّمَاءِ مَلَکًا رَّ‌سُولًا ﴿٩٥﴾
بگو: «اگر در روى زمین فرشتگانى بودند که با اطمینان راه مى‌رفتند، البته بر آنان [نیز]فرشته‌اى را بعنوان پیامبر از آسمان نازل مى‌کردیم.» (۹۵)
قُلْ کَفَىٰ بِاللَّـهِ شَهِیدًا بَیْنِی وَبَیْنَکُمْ ۚ إِنَّهُ کَانَ بِعِبَادِهِ خَبِیرً‌ا بَصِیرً‌ا ﴿٩٦﴾
بگو: «میان من و شما، گواه بودن خدا کافى است، چرا که او همواره به [حال]بندگانش آگاهِ بینا است.» (۹۶)
وَمَن یَهْدِ اللَّـهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ ۖ وَمَن یُضْلِلْ فَلَن تَجِدَ لَهُمْ أَوْلِیَاءَ مِن دُونِهِ ۖ وَنَحْشُرُ‌هُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَلَىٰ وُجُوهِهِمْ عُمْیًا وَبُکْمًا وَصُمًّا ۖ مَّأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۖ کُلَّمَا خَبَتْ زِدْنَاهُمْ سَعِیرً‌ا ﴿٩٧﴾
و هر که را خدا هدایت کند او رهیافته است، و هر که را گمراه سازد، در برابر او براى آنان هرگز دوستانى نیابى، و روز قیامت آنها را کور و لال و کر، به روى چهره‌شان درافتاده، برخواهیم انگیخت: جایگاهشان دوزخ است. هر بار که آتش آن فرو نشیند، شراره‌اى [تازه]برایشان مى‌افزاییم. (۹۷)
ذَٰلِکَ جَزَاؤُهُم بِأَنَّهُمْ کَفَرُ‌وا بِآیَاتِنَا وَقَالُوا أَإِذَا کُنَّا عِظَامًا وَرُ‌فَاتًا أَإِنَّا لَمَبْعُوثُونَ خَلْقًا جَدِیدًا ﴿٩٨﴾
جزاى آنها این است، چرا که آیات ما را انکار کردند و گفتند: «آیا وقتى ما استخوان و خاک شدیم [باز]در آفرینشى جدید برانگیخته خواهیم شد؟» (۹۸)
أَوَلَمْ یَرَ‌وْا أَنَّ اللَّـهَ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْ‌ضَ قَادِرٌ عَلَىٰ أَن یَخْلُقَ مِثْلَهُمْ وَجَعَلَ لَهُمْ أَجَلًا لَّا رَ‌یْبَ فِیهِ فَأَبَى الظَّالِمُونَ إِلَّا کُفُورً‌ا ﴿٩٩﴾
آیا ندانستند که خدایى که آسمان‌ها و زمین را آفریده، تواناست که مانند آنان را بیافریند و [همان خداست که]برایشان زمانى مقرر فرموده که در آن هیچ شکى نیست؟ و [لى]ستمگران جز انکار [چیزى را]نپذیرفتند. (۹۹)
قُل لَّوْ أَنتُمْ تَمْلِکُونَ خَزَائِنَ رَ‌حْمَةِ رَ‌بِّی إِذًا لَّأَمْسَکْتُمْ خَشْیَةَ الْإِنفَاقِ ۚ وَکَانَ الْإِنسَانُ قَتُورً‌ا ﴿١٠٠﴾
بگو: «اگر شما مالک گنجینه‌هاى رحمت پروردگارم بودید، باز هم از بیم خرج کردن قطعاً امساک مى‌ورزیدید، و انسان همواره بخیل است.» (۱۰۰)
وَلَقَدْ آتَیْنَا مُوسَىٰ تِسْعَ آیَاتٍ بَیِّنَاتٍ ۖ فَاسْأَلْ بَنِی إِسْرَ‌ائِیلَ إِذْ جَاءَهُمْ فَقَالَ لَهُ فِرْ‌عَوْنُ إِنِّی لَأَظُنُّکَ یَا مُوسَىٰ مَسْحُورً‌ا ﴿١٠١﴾
و در حقیقت، ما به موسى نُه نشانه آشکار دادیم. -پس، از فرزندان اسرائیل بپرس- آنگاه که نزد آنان آمد، و فرعون به او گفت: «اى موسى، من جداً تو را افسون‌شده مى‌پندارم.» (۱۰۱)
قَالَ لَقَدْ عَلِمْتَ مَا أَنزَلَ هَـٰؤُلَاءِ إِلَّا رَ‌بُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْ‌ضِ بَصَائِرَ وَإِنِّی لَأَظُنُّکَ یَا فِرْ‌عَوْنُ مَثْبُورً‌ا ﴿١٠٢﴾
گفت: «قطعاً مى‌دانى که این [نشانه‌ها]را که باعث بینشهاست، جز پروردگار آسمان‌ها و زمین نازل نکرده است، و راستى اى فرعون، تو را تباه شده مى‌پندارم.» (۱۰۲)
فَأَرَ‌ادَ أَن یَسْتَفِزَّهُم مِّنَ الْأَرْ‌ضِ فَأَغْرَ‌قْنَاهُ وَمَن مَّعَهُ جَمِیعًا ﴿١٠٣﴾
پس [فرعون]تصمیم گرفت که آنان را از سرزمین [مصر]برکَند، پس او و هر که را با وى بود همه را غرق کردیم. (۱۰۳)
وَقُلْنَا مِن بَعْدِهِ لِبَنِی إِسْرَ‌ائِیلَ اسْکُنُوا الْأَرْ‌ضَ فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ الْآخِرَ‌ةِ جِئْنَا بِکُمْ لَفِیفًا ﴿١٠٤﴾
و پس از او به فرزندان اسرائیل گفتیم: «در این سرزمین ساکن شوید، پس، چون وعده آخرت فرا رسد شما را همه با هم محشور مى‌کنیم.» (۱۰۴)
وَبِالْحَقِّ أَنزَلْنَاهُ وَبِالْحَقِّ نَزَلَ ۗ وَمَا أَرْ‌سَلْنَاکَ إِلَّا مُبَشِّرً‌ا وَنَذِیرً‌ا ﴿١٠٥﴾
و آن [قرآن]را به حق فرود آوردیم و به حق فرود آمد، و تو را جز بشارت‌دهنده و بیم‌رسان نفرستادیم. (۱۰۵)
وَقُرْ‌آنًا فَرَ‌قْنَاهُ لِتَقْرَ‌أَهُ عَلَى النَّاسِ عَلَىٰ مُکْثٍ وَنَزَّلْنَاهُ تَنزِیلًا ﴿١٠٦﴾
و قرآنى [با عظمت را]بخش بخش [بر تو]نازل کردیم تا آن را به آرامى به مردم بخوانى، و آن را به تدریج نازل کردیم. (۱۰۶)
قُلْ آمِنُوا بِهِ أَوْ لَا تُؤْمِنُوا ۚ إِنَّ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ مِن قَبْلِهِ إِذَا یُتْلَىٰ عَلَیْهِمْ یَخِرُّ‌ونَ لِلْأَذْقَانِ سُجَّدًا ﴿١٠٧﴾
بگو: «[چه]به آن ایمان بیاورید یا نیاورید، بى‌گمان کسانى که پیش از [نزول]آن دانش یافته‌اند، چون [این کتاب]بر آنان خوانده شود سجده‌کنان به روى درمى‌افتند.» (۱۰۷)
وَیَقُولُونَ سُبْحَانَ رَ‌بِّنَا إِن کَانَ وَعْدُ رَ‌بِّنَا لَمَفْعُولًا ﴿١٠٨﴾
و مى‌گویند: «منزّه است پروردگار ما، که وعده پروردگار ما قطعاً انجام‌شدنى است.» (۱۰۸)
وَیَخِرُّ‌ونَ لِلْأَذْقَانِ یَبْکُونَ وَیَزِیدُهُمْ خُشُوعًا ۩ ﴿١٠٩﴾
و بر روى زمین مى‌افتند و مى‌گریند و بر فروتنى آنها مى‌افزاید. (۱۰۹)
قُلِ ادْعُوا اللَّـهَ أَوِ ادْعُوا الرَّ‌حْمَـٰنَ ۖ أَیًّا مَّا تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ ۚ وَلَا تَجْهَرْ بِصَلَاتِکَ وَلَا تُخَافِتْ بِهَا وَابْتَغِ بَیْنَ ذَٰلِکَ سَبِیلًا ﴿١١٠﴾
بگو: «خدا را بخوانید یا رحمان را بخوانید، هر کدام را بخوانید، براى او نامهاى نیکوتر است.» و نمازت را به آوازِ بلند مخوان و بسیار آهسته‌اش مکن، و میان این [و آن]راهى [میانه]جوى. (۱۱۰)
وَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّـهِ الَّذِی لَمْ یَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَمْ یَکُن لَّهُ شَرِ‌یکٌ فِی الْمُلْکِ وَلَمْ یَکُن لَّهُ وَلِیٌّ مِّنَ الذُّلِّ ۖ وَکَبِّرْ‌هُ تَکْبِیرً‌ا ﴿١١١﴾
و بگو: «ستایش خدایى را که نه فرزندى گرفته و نه در جهاندارى شریکى دارد و نه خوار بوده که [نیاز به]دوستى داشته باشد.» و او را بسیار بزرگ شمار. (۱۱۱)
انتهای پیام/
