باشگاه خبرنگاران جوان - به نقل از اسپیس، ساخت یک ایستگاه فضایی در ماه می‌تواند بسیار مفید باشد. این اقدام می‌تواند در سفر‌هایی که فراتر از منظومه شمسی و حتی کهکشان راه شیری انجام می‌شوند یک توقفگاه بین زمین و مقصد مورد نظر در فضا باشد. یکی از دلایلی که تاکنون یک ایستگاه فضایی روی ماه ساخته نشده این است که افراد زیادی به آنجا فرستاده نمی‌شوند. تاکنون شش فضانورد موفق شدند که پا روی کره ماه بگذارند که همگی آن‌ها در یک دوره سه ساله بین سال‌های ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۲ طی مجموعه ماموریت‌های آپولو به این کره رفتند.

نوع موشکی که برای فرستادن فضانوردان به ماه در ماموریت آپولو استفاده شد، موشکی بسیار قدرتمند به نام Saturn V بود که دیگر تولید نمی‌شود. این بدان معناست که در حال حاضر، موشکی وجود ندارد که بتواند فضانوردان را به ماه برساند چه برسد به اینکه یک ایستگاه فضایی در آنجا ساخته شود.

البته ساخت موشک‌های قدرتمند آغاز شده است. شرکت فضایی اسپیس ایکس در حال ساخت موشک‌های جدیدتر و بزرگتر است که می‌تواند فضانوردان را به ماه برساند. ناسا همچنین در حال برنامه ریزی ماموریت‌های جدیدی برای فرستادن فضانوردان به ماه است.

با این حال، بین یک سفر کوتاه و ساخت ایستگاه فضایی در ماه که کار بسیار دشواری است، تفاوت زیادی وجود دارد. یکی از راه‌های انجام این برنامه این است که ایستگاه به صورت تکه تکه روی زمین ساخته شوند و سپس این قطعات را به ماه فرستاده و در آنجا سر هم کرد. درست شبیه اقدامی که برای ایستگاه فضایی بین المللی انجام شد. برای ساخت این ایستگاه قطعاتی به فضا برده شدند و سپس توسط فضانوردان در شاتل فضایی کنار هم قرار گرفتند.

با این حال، ایستگاه فضایی بین المللی تنها ۴۰۰ کیلومتر از سطح زمین فاصله دارد، اما با کره ماه فاصله‌ای ۳۸۴ هزار کیلومتری داریم. هر سفر به ماه حدود سه روز طول می‌کشد و به مقادیر غیر قابل تصوری سوخت نیاز دارد که بر مشکلات آب و هوایی روی زمین می‌افزاید.

ایده بهتری که برای ساخت ایستگاه فضایی در ماه مطرح شده این است تا حد امکان از موادی که در خود ماه یافت می‌شود، استفاده کرد و پایه ایستگاه را ساخت. روی زمین می‌توانید از شن یا ماسه، سیمان و آب بتن بسازید. هیچکدام از این موارد در ماه در دسترس نیستند، اما گرد و غبار و گوگرد در این کره وجود دارد. این موارد را می‌توان ذوب و با یکدیگر مخلوط کرد. هنگامی که این مخلوط سرد می‌شود، ماده جامدی تولید می‌کند که حتی از ترکیباتی که روی زمین استفاده می‌شود نیز قوی‌تر است.

تامین غذا و نیرو

همچنین باید به این موضوع فکر کرد که فضانوردانی که در ایستگاه فضایی می‌مانند چه نیاز‌هایی دارند. مهمترین موارد تامین غذا و برق برای تامین انرژی تجهیزات، تولید غذا و هوای قابل تنفس است.

دانشمندان روی چگونگی رشد غذا در فضا کار کرده اند. فضانوردان در ایستگاه فضایی بین‌ المللی، در حال انجام آزمایش‌هایی برای پرورش سبزیجات هستند. گزینه دیگر پرورش گیاهان با استفاده از روش «آب کشت» است، در این روش گیاهان به جای خاک در آب رشد می‌کنند. اما مسئله تولید انرژی در ماه پیچیده‌تر خواهد بود. بنابراین بهترین راه استفاده از انرژی خورشیدی است.

ماه هر ۲۸ روز یکبار می‌چرخد. این یعنی یک ایستگاه فضایی که در نقطه‌ای ثابت روی کره ماه قرار دارد، به مدت ۱۴ روز در نور و سپس به مدت ۱۴ روز در تاریکی فرو خواهد رفت. در شرایطی که نور در ماه وجود نداشته باشد، تامین انرژی تجهیزات خورشیدی برای افزایش توانایی ذخیره سازی انرژی امکان پذیر نخواهد بود.

پایگاهی که به دور ماه می چرخد

یکی از راه‌های حل این مشکل، ساخت ایستگاه فضایی در قطب شمال یا جنوب ماه و بالا بردن صفحات خورشیدی از سطح است. این صفحات از آنجایی که توانایی چرخش دارند می‌توانند نور خورشید را دریافت کنند و به هیچ وجه جلوی آن‌ها گرفته نمی‌شود.

از طرف دیگر، ممکن است اصلا نیازی به یک پایگاه در سطح ماه نداشته باشیم. در عوض، ناسا در حال برنامه ریزی برای ساخت ماهواره‌ای برای گردش به دور ماه است. موشک‌هایی که بخواهند از سطح ماه پرتاب شوند، سوخت بیشتری برای فرار از گرانش ماه مصرف می‌کنند؛ اما پرتاب از یک ماهواره که به دور ماه می‌چرخد چندان دشوار نیست. در واقع می‌توان گفت این روش حتی از ساخت یک پایگاه در ماه هم بهتر خواهد بود و می‌تواند دروازه‌ای برای گسترش ماموریت‌ها به سمت منظومه شمسی باشد.

بیشتر بخوانید

• ژاپن قصد دارد تا سال ۲۰۳۰ یک فضانورد را به ماه بفرستد

انتهای پیام/