در ۶ آگوست ۱۹۴۵، در طول جنگ جهانی دوم که بین سال‌های ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۵ به طول انجامید، یک بمب افکن آمریکایی B-۲۹، اولین بمب اتمی در جهان را بر فراز شهر هیروشیما در ژاپن پرتاب کرد.

این انفجار بلافاصله باعث کشته شدن ۸۰ هزار نفر شد؛ ده‌ها هزار نفر دیگر پس از آن حادثه بر اثر قرار گرفتن در معرض تشعشعات جان خود را از دست دادند.

سه روز بعد، دومین B-۲۹ بمب دیگری را بر روی ناکازاکی پرتاب کرد که به طور تخمینی به مرگ ۴۰ هزار نفر منجر شد.

هیروهیتو، امپراتور ژاپن در یک سخنرانی رادیویی در ۱۵ آگوست آن سال با اشاره به قدرت ویرانگر بمب و بی‌رحمی بمب جدید، تسلیم شدن بی‌قید و شرط کشورش در جنگ جهانی دوم را اعلام کرد.

حتی قبل از شروع جنگ جهانی در سال ۱۹۳۹، گروهی از دانشمندان آمریکایی، که بسیاری از آن‌ها پناهندگان در اروپا بودند، نگران تحقیقات تسلیحات هسته‌ای بودند.

در سال ۱۹۴۰، دولت وقت آمریکا بودجه برنامه توسعه تسلیحات اتمی خود را آغاز کرد که پس از ورود آمریکا به جنگ جهانی دوم، تحت مسئولیت مشترک دفتر تحقیقات و توسعه علمی و وزارت جنگ این کشور قرار گرفت.

تعدادی از مهندسان ارتش آمریکا وظیفه هدایت پروژه ساخت تأسیسات وسیع لازم برای برنامه فوق محرمانه را به نام «پروژه منهتن»، بر عهده داشتند.

در چندین سال بعد، دانشمندان این برنامه روی تولید مواد کلیدی برای شکافت هسته‌ای کار کردند، یعنی اورانیوم-۲۳۵ و پلوتونیوم (Pu-۲۳۹).

آن‌ها این مواد را به شهر لوس آلاموس، در ایالت نیومکزیکو فرستادند، جایی که تیمی به مدیریت «جی رابرت اوپنهایمر» برای تبدیل این مواد به یک بمب اتمی کارآمد فعالیت می‌کردند.

در اوایل صبح ۱۶ جولای ۱۹۴۵، پروژه منهتن اولین آزمایش موفقیت آمیز خود را از یک دستگاه اتمی، یک بمب پلوتونیومی، در سایت آزمایش «ترینیتی» در منطقه آلاموگوردو ابالت نیومکزیکو انجام داد.

در زمان آزمایش ترینیتی، کشور‌های متفقین، آلمان را در اروپا شکست داده بودند؛ با این حال، ژاپن با وجود نشانه‌های واضح (در اوایل سال ۱۹۴۴) مبنی بر اینکه شانس کمی برای پیروزی دارند، متعهد شد که تا پایان تلخ در اقیانوس آرام بجنگد.

در واقع، بین اواسط آوریل ۱۹۴۵ (زمانی که هری ترومن به عنوان رئیس جمهور آمریکا روی کار آمد) و اواسط جولای، نیرو‌های ژاپنی به متفقین تلفات سنگینی وارد کردند.

مجموعاً نیمی از تلفات متفقین در سه سال کامل جنگ در اقیانوس آرام توسط ژاپن بر آن‌ها وارد شد، و این ثابت کرد که ژاپن حتی با وجود نزدیکی به شکست مرگبارتر از قبل شده است.

در اواخر جولای، دولت ژاپن درخواست متفقین برای تسلیم را که در بیانیه پوتسدام مطرح شده بود، رد کرد؛ بیانیه‌ای که ژاپنی‌ها را در صورت امتناع از تسلیم شدن به ویرانی سریع و کامل تهدید می‌کرد.

ژنرال داگلاس مک آرتور و دیگر فرماندهان ارشد نظامی آمریکا از ادامه بمباران ژاپن که قبلاً در حال اجرا بود و دنبال کردن یک تهاجم عظیم با اسم رمز «عملیات سقوط» حمایت کردند.

آن‌ها به ترومن توصیه کردند که تهاجم مستقیم به ژاپن به صورت زمینی ممکن است به تحمیل یک میلیون تلفات به آمریکا منجر شود.

برای جلوگیری از چنین میزان تلفات بالایی، ترومن تصمیم گرفت که از بمب اتمی استفاده کند، به این امید اینکه جنگ را به مرحله پایان سریع برساند.

طرفداران استفاده از بمب اتمی، مانند جیمز برنز، وزیر خارجه دولت ترومن، معتقد بودند که قدرت ویرانگر بمب اتمی نه تنها به جنگ پایان می‌دهد، بلکه آمریکا را در موقعیت مسلط برای تعیین مسیر جهان پس از جنگ قرار می‌دهد.

هیروشیما، یک مرکز تولیدی با حدود ۳۵۰ هزار نفر جمعیت در حدود ۵۰۰ مایلی توکیو، به عنوان اولین هدف انتخاب شد.

پس از رسیدن به پایگاه آمریکا در جزیره تینیان اقیانوس آرام، بمب اورانیوم ۲۳۵ با وزن بیش از ۹ هزار پوند (کمی بیش از ۴ تن) در یک بمب افکن B-۲۹ اصلاح شده با نام Enola Gay (به نام مادر خلبان آن، سرهنگ پل تیبتز) بارگیری شد.

هواپیمای مذکور، بمب اتمی موسوم به «پسر کوچولو» را با چتر در ساعت ۸:۱۵ صبح پرتاب کرد و در ارتفاع ۲ هزار فوتی (۶۰۹ متری) بالای شهر هیروشیما در انفجاری معادل ۱۲ تا ۱۵ هزار تن TNT منفجر شد و پنج مایل مربع از این شهر را ویران کرد.

با این حال، ویرانی هیروشیما نتوانست باعث تسلیم فوری ژاپن شود و در ۹ آگوست، سرگرد چارلز سوینی، بمب افکن B-۲۹ دیگری به نام Bockscar را از تینیان به پرواز درآورد.

بمب دوم موسوم به «مرد چاق» در ساعت ۱۱:۰۲ بر روی شهر ناکازاکی پرتاب شد.

این بمب قدرتمندتر از بمبی بود که در هیروشیما استفاده شد؛ این بمب تقریباً ۱۰ هزار پوند (۴.۵ تن) وزن داشت و برای ایجاد یک انفجار مانند یک انفجار ناشی از ۲۲ هزار تن TNT ساخته شده بود.

مختصات جغرافیایی ناکازاکی، که در دره‌های باریک بین کوه‌ها قرار داشت، تأثیر بمب را کاهش داد و تخریب را به ۲.۶ مایل مربع محدود کرد.

در ظهر ۱۵ آگوست ۱۹۴۵ (به وقت ژاپن)، امپراتور ژاپن در یک برنامه رادیویی تسلیم کشورش را اعلام کرد.

این خبر به سرعت پخش شد و جشن‌های «پیروزی بر ژاپن» در سراسر آمریکا و سایر کشور‌های متفقین آغاز شد.

قرارداد رسمی تسلیم ژاپن در ۲ سپتامبر در کشتی جنگی آمریکا به نام «میسوری» که در خلیج توکیو لنگر انداخته بود، امضا شد.

به دلیل گستردگی ویرانی و هرج و مرج، از جمله این واقعیت که بسیاری از زیرساخت‌های هر دو شهر از بین رفته بود، آمار دقیق کشته‌های بمباران هیروشیما و ناکازاکی ناشناخته است.

با این حال، تخمین زده می‌شود که حدود ۷۰ هزار تا ۱۳۵ هزار نفر در هیروشیما و ۶۰ هزار تا ۸۰ هزار نفر در ناکازاکی، هم بر اثر قرار گرفتن در معرض انفجار‌ها و هم به دلیل عوارض جانبی طولانی مدت ناشی از تشعشعات اتمی جان خود را از دست دادند.

منبع: فارس