حجت الاسلام و المسلمین شیخ جعفر ناصری، یکی از عالِمان و مبلغان معارف اخلاقی و مهدوی، از شاگردان آیت الله سید عبدالکریم کشمیری (ره) و فرزند آیت الله ناصری دولت آبادی در رابطه با شرایط به نتیجه رسیدن توسلات می‌فرمایند: «برای رفع همّ و غم‌ها و رسیدن به حوائج، هیچ راهی نزدیک‌تر از توسل به اهل بیت علیهم‌السلام نیست؛ اما ما گاهی مشکلمان دوتا است؛ یعنی می‌دانیم که توسل موثر است؛ اما نمی‌دانیم چقدر و چگونه باید متوسل باشیم تا نتیجه بگیریم؟

مثل این که قرآن راجع به عسل فرمود: «فِیهِ شِفَاءٌ للناس» (نحل، ۶۹).

عسل شفا است. قرآن معنای شفا را می‌داند. اما نحوه و میزان استفاده از آن برای نتیجه گرفتن به حسب افراد و مشکلاتشان و شرایط مختلف است.

توسل هم همینجور است، شفاست. توسل مساوی با حل قضایا و مشکلات است؛ اما بالاخره هر مشکلی وزنی دارد و به کیفیتی وارد زندگی افراد شده است. ورودش دلیلی داشته و رفعش هم حجمی دارد. همه‌ی مشکلات مثل هم نیستند. حجم‌ها و سنگینی هایشان بر دوش انسان مساوی نیستند؛ لذا طبعاً باید توسلات برای درمان هم متفاوت باشد. پس کانال رسیدن به این نوع توسلی که درمان این کار باشد هم مهم است.

در اصل این که گفته شود توسل، مرده را زنده می‌کند تردیدی نیست. اما راه ورود و کیفیت و میزان توسل مهم است. گاهی یک شرایطی مراعات نمی‌شود لذا نتیجه نمی‌دهد.

بعضی‌ها می‌گویند من زیر قُبه امام حسین علیه‌السلام که وعده دادند دعا در آن مستجاب است، رفتم و دعا کردم. اما مشکلم حل نشد و لذا احساس یأس به او دست می‌دهد؛ در حالی که طبیعتاً وزن و علت مشکلات با هم متفاوت است.

برخی از مشکلات طول می‌کِشد تا توسل، آن‌ها را حل کند. روایات این باب باید دیده شود.

گاهی علت مشکلات، مسائل حق و حقوقی است که از دیگران ضایع شده است این‌ها باید حل شود؛ یعنی حق و حقوقی که برعهده مانده باید ادا شود.

گاهی قبل توسل، استغفار می‌خواهد. دعا و توسل شرایط مختلفی دارد و چقدر زیاد اهل بیت علیهم‌السلام، این مسائل را بیان کرده اند. (رجوع شود به کتاب وسائل الشیعة ج۷)

گاهی یک تهیّأ و آمادگی‌هایی می‌خواهد تا آن توسل کارگر شود که اگر رعایت شد شخص متوسل برده و رفته است؛ اما اگر آن‌ها رعایت نشد گاهی یک عمر انسان سرِ یک مشکل می‌ماند.»