اکرامی‌فر گفت: از دو منظر زبان را می‌توان واکاوی کرد؛ منظر نخست اینکه زبان یک «وسیله» است، وسیله‌ی ارتباطی که تفهیم و تفاهم را بین انسان‌ها تسهیل می‌کند. زبان می‌تواند دانش و دانسته‌های انسان‌های قبل را منتقل کند و برای آیندگان انباشتگی فرهنگی تولید کند. و از منظر دیگر، از آنجایی که زبان معنا را با خودش حمل می‌‌کند قابل اعتناست.یعنی هر کلمه یک بار معنایی دارد و کلمه در خلاء نیست و این بارِ معنایی شامل دانسته‌ها و فرهنگ معنوی جامعه می‌شود و از این حیث که هر کلمه به عنوان یک عنصر فرهنگی، فرهنگ معنوی جامعه را در خود نهفته دارد قابل اعتنا است.

به گفته این استاد ادبیات، اگر یک کلمه در طول زمان گم شود، عملا معناهای نهفته در آن کلمه هم فراموش می‌شود و چنین می‌شود که زبان فقیر و ناتوان به اصطلاح از حیّز انتفاع ساقط می‌شود.

او می‌گوید: زبان پویاست و در طی زمان تغییر می‌کند اما این تغییرات نباید با سرعتی همراه باشد که از آن تحت عنوان تحول یاد کنیم.ما ناگزیر از وام گرفتن واژه‌ها هستیم اما باید مراقب باشیم در حد امکان واژه‌هایی را که می‌گیریم بومی سازی کنیم. سازمان‌ها و نهادهایی که در حوزه زبان فارسی کار می‌کنند باید مردم را دغدغه‌مند زبان فارسی کنند؛ این دغدغه‌مند‌سازی حرکتی رو به جلوست.