همانطور که می دانید، فایلهای موسیقی دیجیتال به طور فزایندهای محبوب میشوند، دیسکهای فشرده نیز به همین ترتیب منسوخ میشوند. با این حال ممکن است هنوز برخی از سی دیهای موجود را بتوان استفاده کرد، زیرا ورق طلا در آنها میتواند، برای تولید حسگرهای زیستی پوشیدنی استفاده شود.
اگرچه سی دیها عمدتا از پلی کربنات ساخته شده اند، اما حاوی لایه نازکی از فویل بازتابنده هستند. این فویل در اکثر سی دیها آلومینیومی است، اگرچه از طلا برای عملکرد بهتر در دیسکهای فشرده طلایی استفاده میشود.معمولاً وقتی سی دیهای طلا دور ریخته میشوند، آن ورق طلا همراه با بقیه دیسک به محل دفن زباله میرود.
از آنجایی که لایههای نازک طلا در حسگرهای زیستی انعطافپذیر چسبیده به پوست نیز استفاده میشود، دانشمندان دانشگاه بینگهامتون نیویورک به این فکر کردند که آیا میتوانند از طلای سی دیها برای این منظور استفاده کرد.
آهیون کوه آنها تکنیکی را توسعه دادند که در آن سی دیهای طلا در ابتدا به مدت ۹۰ ثانیه در استون خیس میشدند، این کار باعث شکسته شدن پلی کربنات، سست شدن پیوند بین آن و فویل میشد.
سپس، یک ورقه از نوار چسب پلیآمید بر روی فویل اعمال شد، پس از آن، هم آن و هم طلا از پلی کربنات زیرین جدا شدند.با استفاده از یک ماشین برش پارچه کریکات (که معمولاً توسط صنایع دستی استفاده میشود) ورق طلا و بستر نوار آن در مدارهای انعطافپذیری بریده شدند که میتوان آن را به طور مکرر روی پوست فرد اعمال کرد و از آن جدا کرد.
این حسگرهای زیستی همراه با سایر وسایل الکترونیکی میتوانند برای نظارت بر فعالیت الکتریکی در قلب و ماهیچههای کاربر استفاده شوند، بعلاوه آنها قادر به اندازهگیری سطوح لاکتوز، گلوکز، pH و اکسیژن هستند. هم چنین، تمام دادهها را میتوان از طریق بلوتوث به گوشی هوشمند منتقل کرد.
طبق گزارش ها، کل فرآیند بازیاف و ساخت تنها ۲۰ تا ۳۰ دقیقه طول میکشد، به تجهیزات گران قیمت نیاز ندارد و تقریباً ۱.۵۰ دلار آمریکا برای هر سنسور هزینه دارد.در حالی که استون در این فرآیند استفاده میشود، هیچ ماده شیمیایی سمی در جریان زباله آزاد نمیشود.
براون گفت: ما از سی دیهای طلایی استفاده کردیم و میخواهیم سی دیهای مبتنی بر نقره را بررسی کنیم که به اعتقاد من رایجتر هستند.ما همچنین میخواهیم بررسی کنیم که آیا میتوانیم از حکاکی لیزری به جای استفاده از برش پارچهای برای بهبود سرعت چرخش بیشتر استفاده کنیم یا خیر.
این تحقیق در مقالهای اخیراً در مجله Nature Communications منتشر شده است.
منبع: سایت نیواطلس منتشره از دانشگاه بینگهامتون