به گفته محققان، افراد مبتلا به دیابت که غذا خوردن خود را به یک بازه ۱۰ ساعته روزانه محدود می‌کردند، سطح قند خونشان در محدوده طبیعی بود.

محققان دریافتند که این بیماران همچنین سطح قند خون ۲۴ ساعته پایین‌تری را تجربه کردند و به‌طور مداوم قند ناشتا صبحگاهی شان زمانی که در یک الگوی غذایی محدود شرکت کردند، کاهش یافت.

«شارلوت آندریسن»، محقق ارشد از دانشگاه ماستریخت در هلند، می‌گوید: «تغذیه محدود به زمان ممکن است یک رویکرد مؤثر برای بهبود سلامت متابولیک در بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ۲ باشد، اما مطالعات بیشتری برای تأیید این یافته مورد نیاز است.»

به نقل از مدیسن نت،برای این مطالعه، از ۱۴ بزرگسال مبتلا به دیابت نوع ۲ خواسته شد که مصرف غذای خود را به یک بازه ۱۰ ساعته در روز محدود کنند و حداکثر از ساعت ۶ بعد از ظهر به بعد دیگر چیزی نخورند. به آن‌ها دستگاه‌های پایش مداوم گلوکز تعبیه شد که سطح قند خون آن‌ها را هر ۱۵ دقیقه اندازه‌گیری می‌کرد.

به شرکت کنندگان گفته شد که در طول مدت زمان غذاخوردن، بدون محدودیت غذایی خاص، هرچه می‌خواهند بخورند. در خارج از آن زمان، آن‌ها فقط مجاز به نوشیدن آب، چای ساده، قهوه سیاه و نوشابه‌های بدون کالری بودند.

شرکت کنندگان سه هفته را در این رژیم شبه روزه داری گذراندند و سه هفته دیگر هر زمان که دوست داشتند طبق معمول غذا خوردند.در طول مدت زمان محدودیت در غذا خوردن، شرکت کنندگان به طور متوسط ۱۵ ساعت در روز سطح قند خون طبیعی داشتند، در حالیکه در مدتی که هر چه می‌خواستند می‌خوردند به طور میانگین ۱۲ ساعت در روز سطح قندخون شان طبیعی بود.

به گفته محققان، دلایل بیولوژیکی محکمی وجود دارد که فکر کنیم رژیم غذایی فستینگ به کنترل بهتر دیابت کمک می‌کند.

آندریسن گفت: «وقتی در حالت نخوردن هستید (شبیه روزه داری)، بدن شما ابتدا ذخایر گلیکوژن را که اساساً قند ذخیره شده در بدن است، تجزیه می‌کند؛ و سپس وقتی آن ذخایر گلیکوژن از بین رفت، بدن مجبور به تجزیه چربی‌ها می‌شود. نظریه این است که وقتی برای مدت طولانی‌تری نمی‌خورید، کارایی بیشتری در نحوه استفاده بدن از انرژی ذخیره شده وجود دارد.»