بر اساس تحقیقاتی که توسط دانشگاه موناش منتشر شد، پاسخ مؤثر به جوانانی که از خشونت خانوادگی استفاده می‌کنند، مستلزم افزایش سرمایه گذاری و توسعه مداخلات مناسب است.

مطالعه‌ای بر اساس یک نظرسنجی جامع از بیش از ۵۰۰۰ جوان استرالیایی ۱۶ تا ۲۰ ساله انجام شده است، با موضوع ارتباط بین قربانی خشونت خانوادگی و تبدیل شدن به یک عامل خشونت خانوادگی در خانه و تجربیات این جوانان در جست و جوی کمک را بررسی کرده است.

این مطالعه به رهبری پروفسور کیت فیتز-گیبون، مدیر مرکز پیشگیری از خشونت خانوادگی و جنسیتی موناش ، بر اساس یافته‌های اولین گزارش منتشر شده در ماه گذشته است که نشان می‌دهد از هر ۵ شرکت کننده، یک نفر علیه یکی از اعضای خانواده رفتار خشونت آمیز اعمال کرده است.

نگران کننده است که از این جوانان ، ۸۹ درصد در طول زندگی خود قربانی کودک آزاری شده اند.

پروفسور کیت فیتز گیبون گفت: برای قطع چرخه‌های خشونت خانوادگی بین نسلی، نیاز اساسی برای دولت‌های مشترک المنافع و ایالتی وجود دارد که در خدمات و حمایت‌های بهبود یافته سرمایه گذاری کنند تا نیاز‌های جوانانی که خشونت خانوادگی را تجربه می‌کنند و از آن‌ها استفاده می‌کنند، برآورده شود.

پروفسور سیلک مایر، یکی از نویسندگان مقاله گفت: استفاده خود جوانان از خشونت اغلب با تجارب سوء استفاده و احساس گناه برای تکرار چنین رفتار‌هایی مرتبط بود.

این یافته‌ها اهمیت مداخلات زودهنگام را برای کودکان و خانواده‌هایی که تحت تاثیر خشونت خانگی و خانوادگی قرار گرفته اند، نشان می‌دهد.

برای مختل کردن انتقال خشونت بین نسلی و حمایت از بهبود کودکان، گزارشی که منتشر شد نشان می‌دهد که این جوانان بیشتر در مورد تجربیات خود از خشونت در خانه می‌گویند. از هر سه جوان، یک نفر استفاده از خشونت را به یکی از اعضای خانواده، به احتمال زیاد مادر (۲۲%)، خواهر و برادر (۱۷%) یا پدر (۱۵%) فاش کرده است.

فراتر از اعضای خانواده، ۱۸ درصد از جوانانی که از خشونت خانوادگی استفاده می‌کنند، تجربیات خود را برای دوستانشان فاش کرده اند و ۷ درصد تجربه خود را با یک ارائه دهنده خدمات رسمی به اشتراک گذاشته اند.

فقط ۲ درصد از جوانانی که خود خشونت در خانه را گزارش داده بودند با پلیس تعامل داشته اند.

پروفسور کیت فیتز-گیبون با تأمل در سطح پایین تماس با پلیس گفت: این که کودکان و جوانان در معرض مداخلات پلیس قرار نمی‌گیرند، مایه دلگرمی است.

او گفت: نیاز به حمایت از جوانان تحت تأثیر خشونت خانوادگی به‌عنوان قربانی-بازماندگان و ایجاد مجموعه‌ای از مداخلات غیر تنبیهی و حمایت‌های تخصصی وجود دارد.

این تحقیق به بررسی چه خدماتی می‌پردازد و از جوانانی که در صورت نیاز شناسایی می‌شوند، حمایت می‌کند.

شرکت کنندگان به طور مداوم در مورد اهمیت یک فضا یا مکانی امن برای جست و جوی حمایت، نیاز به داشتن کسی که در مورد تجربه خشونت خانوادگی با او صحبت کنند و شکاف‌هایی در ارائه پشتیبانی حرفه‌ای صحبت کردند.

جوانان به دنبال پاسخ‌های بهبود یافته از بزرگسالان مورد اعتماد در زندگی خود هستند.

اغلب اوقات وقتی کودکان و جوانان تجربه خشونت خانوادگی خود را فاش می‌کنند، با ناباوری، بهانه گیری یا سکوت مواجه می‌شوند.

پروفسور فیتز-گیبون گفت: نیاز اساسی برای ارتباط این جوانان با خدمات پشتیبانی تخصصی وجود دارد که می‌تواند نیاز‌های ایمنی و بازیابی آن‌ها را برطرف کند.

این یافته‌ها همچنین اهمیت محیط مدرسه حمایتی و نیاز به توسعه آموزش برای والدین و مراقبان را در مورد رفتار‌های آزاردهنده و تأثیر آن‌ها بر کودکان و جوانان نشان می‌دهند.

پروفسور سیلک مایر گفت: بسیاری از جوانان تجربیات منفی خود را هنگام افشای تجارب خشونت خانگی و خانوادگی به مکانیسم‌های مختلف حمایتی گزارش کردند.

به ویژه، محیط‌های آموزشی این فرصت را دارند تا نقش فعال و حمایتی را در شناسایی نیاز‌های حمایتی جوانان ایفا کنند.

این مطالعه درخواست بیش از شش سال پیش توسط کمیسیون سلطنتی ویکتوریا در مورد خشونت خانوادگی (۲۰۱۶) را تکرار می‌کند که کودکان باید به تنهایی به عنوان قربانی-بازمانده از خشونت خانوادگی دیده شوند و به آن‌ها پاسخ داده شود.

پروفسور کیت فیتز-گیبون خاطرنشان کرد: این مطالعه طیف وسیعی از راه‌هایی را نشان می‌دهد که نیاز‌های حمایتی جوانانی که از خشونت خانوادگی استفاده می‌کنند و اعضای خانواده آن‌ها در حال حاضر برآورده نمی‌شود.

در حالی که توجه بی سابقه‌ای به خشونت خانگی و خانوادگی بیش از در دهه گذشته وجود دارد، اما به بهبود پاسخ‌ها و حمایت بیشتر از کودکان و جوانانی که خشونت خانوادگی را تجربه می‌کنند و از آن‌ها استفاده می‌کنند، کمک نکرده است.

منبع: سایت مدیکال اکسپرس