ایستگاه فضایی بین‌المللی، در مدار نزدیک زمین و در ارتفاع ۳۳۰ تا ۴۳۵ کیلومتری از سطح زمین در حرکت است. این ایستگاه هر ۹۳ دقیقه یک مرتبه به دور کره ما می‌چرخد و در ماه چند بار بر فراز ایران حرکت می‌کند.

این ایستگاه فضایی با مشارکت بیش از ۱۵ کشور ساخته شده و بیشتر بخش‌های اصلی آن به پایان رسیده است، اما قرار است تا پایان دهه کنونی میلادی چند بخش دیگر به آن افزوده شود. ایستگاه فضایی بین‌المللی پس از تکمیل ۴۵۰ تُن وزن و ۱۲۰۰ مترمکعب فضای کار، پژوهش و زندگی برای فضانوردان خواهد داشت.

این ایستگاه محصول همکاری مشترک سازمان ناسا، سازمان فضایی روسیه، سازمان فضایی اروپا، سازمان فضایی ژاپن و سازمان فضایی کانادا است. سازمان فضایی برزیل نیز از طریق همکاری با ناسا با این برنامه مشارکت می‌کند. سازمان فضایی ایتالیا، هم به عنوان یک عضو فعال در سازمان فضایی اروپا و هم به‌طور مستقل در برنامه ایستگاه فضایی مشارکت می‌کند.

در واقع ایستگاه فضایی بین‌المللی ترکیبی از چندین پروژه فضایی شامل ایستگاه فضایی میر-۲ (روسیه)، ایستگاه فضایی آزادی (آمریکا)، آزمایشگاه فضایی کلمبوس (اروپا) و آزمایشگاه فضایی کیبو (ژاپن) است که پیش از این توسط کشور‌های مختلف برنامه‌ریزی شده است.

ایستگاه فضایی بین‌المللی پس از ایستگاه‌های سالیوت، آلماز و میر روسیه و ایستگاه اسکای‌لب آمریکا نهمین ایستگاه فضایی سرنشین‌دار در مدار زمین است. این ایستگاه رکورد ۱۰ ساله زندگی و کار پیوسته انسان‌ها در فضا را که متعلق به ایستگاه میر بود، شکسته است. در ابتدا، سرنشینان این ایستگاه فضایی از سازمان‌های فضایی روسیه و آمریکا انتخاب می‌شدند، اما در سال ۲۰۰۶ میلادی یک فضانورد آلمانی سازمان فضایی اروپا به این ایستگاه فضایی سفر کرد و این طلسم شکسته شد.

تاکنون فضانوردانی از ۱۷ کشور جهان که از این تعداد پنج نفر سفر توریستی به این ایستگاه داشته اند. این ایستگاه در حال حاضر ظرفیت ۶ سرنشین دائمی را دارد. دو فروند فضاپیمای سایوز نیز هر یک با ظرفیت سه نفر به طور دائمی برای تخلیه اضطراری ایستگاه در هنگام خطر به آن متصل هستند.