۱۲ تا ۱۷ ربیع‌الاول را هفته «وحدت» نام نهادند تا تذکری بر اخوت دینی و انسجام ملی بین ایرانیان و بلکه جهان اسلام باشد. سخنان حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای را در این باب می‌خوانیم.

تفرقه بین مسلمانان اصلی‌ترین دلیل رنج جامعه اسلامی است

این رنج‌های امّت اسلامی در زمان کنونی ناشی از چیست؟ چرا ملّت‌های مسلمان این قدر از لحاظ اقتصادی، از لحاظ فشار‌های سیاسی، از لحاظ ایجاد جنگ و جنگ‌های داخلی و تسلّط و تصرّف و استعمار و استعمار نو و امثال این‌ها دچار رنجند؟ علّت این رنج کشیدن و در موضع رنج کشیدن قرار داشتن مسلمان‌ها چیست؟ علل فراوانی دارد، علّت‌های متعدّدی دارد. عقب‌ماندگی علمی یکی از علل آن است؛ تن دادن به تسلّط استعمارگران یکی از علل آن است. علل متعدّدی دارد که حالا در این زمینه افرادی که اهل سیاستند، اهل تحلیل مسائل سیاسی و اجتماعی و مانند این‌ها هستند در این زمینه‌ها کار کرده‌اند، هزاران مقاله نوشته شده، لکن یکی از عوامل که شاید مهم‌ترین یا یکی از مهم‌ترین عوامل باشد، تفرّق مسلمین است. ما قدر خودمان را نمی‌دانیم، قدر یکدیگر را نمی‌دانیم؛ اشکال بزرگِ کار ما این است؛ از هم جداییم، متفرّقیم.

وقتی که متفرّق هستیم، وقتی خیرخواهِ هم نیستیم

وقتی که متفرّق هستیم، وقتی خیرخواهِ هم نیستیم، وقتی گاهی حتّی بدخواه همدیگر هستیم، خب نتیجه همین است. اینجا هم باز قرآن، صریح است. واقعاً در این مسائل زندگی بشر ما هیچ نقطه‌ای مهم نداریم که قرآن در آن بصراحت ناطق نباشد؛ اینجا هم قرآن می‌فرماید که «وَ اَطِیعُوا اللَهَ وَرَسُولَهُ وَ لَا تَنَازَعُوا فَتَفشَلُوا وَ تَذهَبَ رِیحُکُم»؛ وقتی تنازع کردید، فشل به وجود می‌آید؛ فشل یعنی سستی. «وَ تَذهَبَ رِیحُکُم» یعنی تَذهَبَ عِزّکم؛ یعنی عزّتتان از بین می‌رود. اختلاف که پیدا کردید، قهراً خاک‌نشین می‌شوید، قهراً ذلیل می‌شوید، قهراً وسیله تسلّط دیگران بر خودتان را فراهم می‌کنید. نتیجه تفرّق این است.

ندای وحدت از سوی امام علی (ع)

امیرالمؤمنین (سلام الله علیه) در خطبه قاصعه که یکی از مهم‌ترین خطبه‌های نهج‌البلاغه است روی این مسأله تکیه کرده. امیرالمؤمنین مستمعین خود را به تاریخ ارجاع می‌دهد؛ می‌گوید ببینید گذشتگان، آن وقتی که با هم بودند، متّفق بودند، چه عزّتی پیدا کردند، چه حالتی پیدا کردند، امّا وقتی که از آن حالت یکپارچگی خارج شدند، فَانظُروا اِلَى ما صاروا اِلَیهِ فی آخِرِ اُمورِهِم حینَ وَقَعَتِ الفُرقَةُ وَ تَشَتَّتَتِ الاُلفَة. بعد یک چند جمله بعد از این به همین مضامین هست، بعد می‌فرماید وقتی این جوری شد، وقتی فُرقت و جدایی و دشمنی حاکم شد، قَد خَلَعَ اللَهُ عَنهُم لِباسَ کَرامَتِهِ وَ سَلَبَهُم غَضارَةَ نِعمَتِه؛ خدای متعال لباس کرامت را از تن این‌ها خارج کرد؛ آن شرفی که داشتند، آن عزّتی که داشتند، آن نعمتی که خدا به آن‌ها داده بود، بر اثر اختلاف و تفرقه از آن‌ها سلب شد، از آن‌ها گرفته شد. (۱۴۰۱/۰۷/۲۲)

منبع: فارس