امیرحسین علم‌الهدی، مدیر فرهنگی در برنامه «هفت» شبکه نمایش به آسیب‌شناسی مسئله «نظام‌نامه اکران» پرداخت و گفت: قبل از سال ۱۳۷۶ نظام‌نامه اکران بر مبنای روش جدول‌بندی بود. بدین ترتیب دولت جدول پخش اکران فیلم‌ها را تا جشنواره فیلم فجر اعلام می‌کرد و فیلم‌ها در پنج شش گروه سینمایی اکران می‌شد. مرحوم سیف‌الله داد به مرور این وظیفه را به صورت کوتاه مدت به شورای صنفی سپرد. قرار بود شورای صنفی در پروسه یکی دوساله نظام‌نامه اکران را به بازار عرضه و تقاضا واگذار کند؛ واحد صنفی که فقط نظارتگر باشد، نه اینکه دخالت کند.

علم‌الهدی ادامه داد: هرچه جلوتر رفتیم، شورای صنفی به یک دولت دیگر تبدیل شد؛ دولتی که به مسائل اجرایی یا تصدی‌گری ورود می‌کرد. خیلی بحث‌ها در یکی دو دهه شکل گرفت که شورای صنفی باید به ساختمان شیشه‌ای تبدیل شود. اما الان شورای صنفی به محلی تبدیل شده که نمایندگان برای رفتن به آنجا دعوا می‌کنند. اگر این شورا فاقد اختیار است، پس چرا همه اصرار دارند در آنجا حضور داشته باشند. اگر شورای صنفی دارای اختیار است، پس ما بازار عرضه و تقاضا را برای چه می‌خواهیم؟ 

این مدیر فرهنگی در پاسخ به سوال بهروز افخمی مبنی بر اینکه آیا بیش از ۲۰۰ سینما فقط در اختیار حوزه هنری است، توضیح داد: ما چاره‌ای نداریم جزء اینکه به سمت حیات طبیعی سینما حرکت کنیم. قبل از انقلاب اسلامی هم چنین خطری وجود داشت. سینما‌ها در فیلم‌ها سرمایه‌گذاری می‌کردند. اگرچه کانون کارگردانان در شورای صنفی حضور یافت تا بخش فرهنگی سینما آسیب نبیند، ولی دیدیم همه ساله سینما آسیب دید. 

وی با بیان اینکه قرار نیست هر فیلمی که پروانه ساخت می‌گیرد، نمایش داده شود، افزود: هیچ کجای دنیا اینطور نیست که من فیلم می‌سازم، پس باید نمایش داده شود. آمریکا سالی حدود ۸۵۰ تا ۹۰۰ فیلم تولید می‌کند. آیا باید تمام آنها نمایش داده شود؟ هند سالی ۲۰۰۰ فیلم و چین سالی ۷۰۰ تا ۸۰۰ فیلم تولید می‌کند. یادمان باشد سینما جای آدم‌های حرفه‌ای است. حرفه‌ای‌ها باید حضور جدی داشته باشند. ما چاره‌ای نداریم جزء اینکه با آداب سینما آشنا شویم و حیات طبیعی سینما را تضمین کنیم. امثال شورای صنفی و شورای راهبردی دردی از سینمای ایران دوا نخواهد کرد.

خبرنگار: نفیسه خلیلی